Prince – Dance On

Aan het einde van mijn jeugd hield ook de liefde voor Prince op. De soundtrack voor Batman trok ik al niet meer. En daarna werd het zó zoet en suikerglad, dat het niet meer op kon tegen het toenemende gitaargeweld in mijn uitdijende cd-rekjes. Trouwens, de hoogtepunten werden nooit meer overtroffen, wat mij betreft. Parade, Sign O’ The Times en Lovesexy. Nou vooruit, Around The World In A Day mag er ook bij, omdat ik die nog op vinyl heb.

Prince was halverwege de jaren ’80 creatief op zijn best. Zat vol met nieuwe ideeën. Zo erg zelfs, dat het hoog tijd werd om zijn vertrouwde begeleidingsband (The Revolution) te ontslaan. Anders had (achteraf) Sign O’ The Times nooit zo goed geworden. Die plaat is eigenlijk een groot feestje, ondanks het weinig positieve begin (met de titeltrack die overal een grote hit werd). Nog steeds. Gek genoeg brak daarna een donkere periode aan. In het hoofd van Prince Roger Nelson, wel te verstaan.

Weet dat er in de jaren ’80 nog geen internet en social media waren. Je kon nog geen complete muziekbestanden naar elkaar mailen. CD’s bestonden toen maar net, elpees waren er nog volop (je betaalde toen nog niet de huidige hipster-prijzen) en muziek wisselde je uit via tapes of cassettes. Of videobanden. Waarom ik dit zeg? The Black Album (geplande release november 1987) lekte uit. Prince hield de release tegen (wegens té donker, slechts een van de vele redenen), maar zo’n honderd promo-exemplaren ‘ontsnapten’, werden gekopieerd en belandden als bootleg op de markt. Als je toen de juiste mensen kende, was het niet moeilijk om aan een schijfje te komen. Een vinyl-exemplaar was toen al onbetaalbaar, mocht je er al een kunnen vinden.

Prince schrok wel van alle consternatie, dus de volgende plaat moest weer iets luchtiger. Hij schakelde snel door. En in zeven weken was Lovesexy klaar, vrijwel in zijn eentje gemaakt. Door zich op te sluiten in zijn nieuwe paradepaardje, de Paisley Park Studios. Eerste single Alphabet St doet het in het voorjaar van 1988 overal goed. In mei volgt de albumrelease. Het is een luchtig, en experimenteel album waar je ook erg goed op kan dansen. Een van mijn favoriete zomerplaten van dat jaar. Ik ga ook naar de Kuip als de Lovesexy-tour langs komt; met een groep vrienden lig ik al vroeg voor de deur. Het spetterende optreden beleef ik met hoofdpijn (dat krijg je van blowen op een vrijwel nuchtere maag), maar dat het muzikaal stond als een huis weet ik nog goed. Net als de mixed reviews die de plaat kreeg. De ene recensent vind het geniaal, de ander hoort teveel leipe uitschieters. Prince heeft de grenzen opgezocht. Dat deed hij op voorgaande albums ook, maar hier heeft hij zich ook verbeterd. Dat laatste is een van de thema’s op Lovesexy. Net als positiviteit (letterlijk de titel van een van de songs), God (uiteraard) en spiritualiteit.

De eerste keer dat ik het album in zijn geheel hoorde, was even wennen. Prince klonk weer helemaal anders, maar leverde toch een fijn swingende plaat. When 2 R In Love kende ik nog van The Black Album. Oude bekenden Sheila E, Dr. Fink en Eric Leeds doen mee op de openingstrack (en later in de liveband). Latere singles Glam Slam en I Wish You Heaven vormen een perfect geheel met de rest van het album, maar doen het in de hitlijsten niet geweldig. Prijsnummer was en is Dance On. Het nummer heeft een grimmige en tegelijk onweerstaanbare swingende sfeer. Simpel, maar wel raak. En ik weet nog steeds niet waar het nummer over gaat. Dat wil ik zo houden. Sommige feestjes moet je niet bederven

It’s time for new education
The former rules don’t apply
We need a power structure that breeds production
Instead of jacks who vandalize
Detroit what’s happenin’?

What color is your money today?
Get your money straight