Punk is er in vele soorten en maten, maar van alle vormen vond/vind ik de skatepunk of punkrock het lekkerst. En aangezien er op dit prachtmedium volgens mij nog geen skatepunk besproken is, bij deze een eerste lans die hiervoor gebroken wordt. Maar waar dan te starten? Na ampel beraad en innerlijke strijd heb ik voor Justified Black Eye gekozen.
Ik denk dat het 1996 was dat ik een bandje overnam van het album Leche Con Carne (melk en vlees, je moet immers een titel hebben voor een album) van No Use For A Name (je moet immers een bandnaam hebben). Ondanks de koddige namen van zowel album en band hebben we hier niet te maken met een onderbroekenlolachtige band als NOFX (ook al hebben die ook wel hun serieuze kanten) of Me First & The Gimme Gimmes, maar met een serieuze band die groot in het genre maar een kleine naam in de muziekwereld is. Nee, het album uit 1995 gaat over de mindere dingen van het leven die anno 2020 nog steeds actueel zijn: van het zelf niks doen om de wereld te verbeteren, terwijl politici de wereld verdelen (Chouch Boy), vervreemding en zelfmoord (Straight From The Jacket), het proberen iemand van een verslaving af te helpen (het geweldige nummer Exit) tot alcoholisme en een gewelddadige relatie in Justified Black Eye.
Als band tekenden ze als één van de eersten bij het label van NOFX zanger Fat Mike, Fat Wreck Chords dat samen met Epitaph wellicht het bekendste punkrock label ter wereld geworden is. En terecht dat juist zij met Lagwagon als eerste getekend hebben, want de punk is melodieus, doch stevig en veelzijdig met tempowisselingen en breaks en goede teksten bovendien. Dit laat zich goed horen in Justified Black Eye. Het klinkt gek, maar dit nummer geeft dus niet alleen een scherp beeld van hoe ik – zonder overigens ervaringsdeskundige te zijn – mij een gewelddadige afhankelijkheidsrelatie voorstel, maar is tegelijkertijd ook gewoon een heel goed gezongen nummer. Denk aan Bad Religion, maar met meer lyrische gitaarlijnen. En luister vooral naar zanger Tony Sly, de zanger/gitarist die naast een stevige schreeuw ook écht kan zingen. Iets wat hij ook als singer-songwriter deed, zowel solo als met Joey Cape, zanger van die andere grote punkrock/skatepunk band Lagwagon.
In 2012 kwam er een abrupt einde aan de band en vooral ook aan het leven van Tony Sly toen hij op 41-jarige leeftijd plots in zijn slaap overleed. Zowel NOFX (I’m So Sorry Tony) als Lagwagon (One More Song) brachten later een hommage uit en Lagwagon speelt tegenwoordig Exit regelmatig als afsluiter bij hun liveshows. Ik heb de band alleen zien optreden in 1997 op Lowlands en was onder de indruk van de combinatie van zang en spel. Inmiddels heb ik dat cassettebandje natuurlijk allang niet meer, maar heb ik dit album op vinyl gekocht, omdat het voor mij samen met Hoss van Lagwagon (toevallig ook uit 1995) de beste skatepunk albums zijn.
