In het verre verleden waren de Mongolen druk bezig om zo’n beetje het hele Euraziatische continent onder de voet te lopen. Het lijkt er zelfs op dat, als Ögedei Khan zichzelf niet had doodgezopen, ook onze contreien het zaadje waren geweest. Na de dood van de derde zoon van Dzjengiz Khan moest het hoofdleger namelijk halsoverkop terug naar toenmalige hoofdstad Karakorum, om aldaar een nieuwe Khan aan te wijzen. Zo’n achthonderd jaar later doen de steppe-bewoners opnieuw een poging, maar ze hebben paard en boog thuisgelaten. Een beetje moderne wereldveroveraar gebruikt tegenwoordig muziek als middel. Dat lukt lijkt aardig te lukken, want The Hu is zeer de moeite van het beluisteren waard. Als je op zoek bent naar iets dat je nog niet eerder hebt gehoord: dit is de band die je zocht.
Volgens producer Dashka is The Hu geen leuk bedoelde verwijzing naar The Who, maar staat de naam geheel op zichzelf. Hu is namelijk het Mongoolse stamwoord voor ‘mens’. Een zeldzaam geval van een Mongools woord dat eenieder vrij gemakkelijk tot zich kan nemen. Fans van over de hele wereld pikken dit woord dan ook gretig op. Een concert van The Hu wordt (voor zover bekend) altijd vooraf gegaan aan een publiek dat, minutenlang voor de opkomst van de band, enthousiast Hu! Hu! Hu! scandeert. Dit gaat nog even door wanneer de bedenkers van de hunnu-rock op het podium verschijnen, vergezeld door gebalde vuisten, met veel in zwart en leer gestoken toeschouwers. Ook de bandleden zelf hebben deze kledingstijl geadopteerd, alleen hebben zij er een traditionele, Mongoolse draai aan gegeven. Kenmerkender kan het bijna niet, want dit is exact wat de band is: een brug tussen het oude en nieuwe Mongolië. Niet vaak ontmoet je zo’n mooie symbiose van ‘gewone’ gitaren en drums met de morin khuur (een paardenviool, het muzikale symbool van de Mongoolse natie), de tumur Khuur (een mondharp), de tsuur (een fluit) de topshur (een driesnarige luit) en vanzelfsprekend de kunst van het khoomei: het Mongoolse keelzingen.
Na de val van de communistische heilstaat was een project zoals The Hu broodnodig. Twintig jaar muzikale leegte en de door de sovjets zorgvuldig weggestopte Mongoolse identiteit heeft tot effect gehad dat beginnende muzikanten zich hoofdzakelijk hebben gericht op het naspelen van groepen uit het westen. Producer Dashka was hier geen uitzondering op, tot hij besloot het roer om te gooien. Hij zette vier kersverse muzikanten van het staatsconservatorium bij elkaar en experimenteerde met een concept dat tegenwoordig overal ter wereld voor uitverkochte zalen zorgt. Vooral het idee van keelzingen was gewaagd, maar heeft goed uitgepakt en zorgt voor een uniek geluid. Door je adem door een afgeknepen keel te persen, ben je in staat om twee, of soms zelf wel drie noten tegelijk te produceren. Het is alleen wat lastig meezingen. Gelukkig beheerst elk bandlid van The Hu de keelzangkunst tot in de puntjes.
Yuve Yuve Yu is een prachtig voorbeeld van het eerste en tot dusverre enige album van The Hu: The Gereg. De clip zou zonder enig probleem kunnen fungeren als reclamefilmpje voor de Mongoolse VVV. Het geeft een inkijkje in de connectie tussen het modernisme en het traditionele karakter van de band. In het begin van de clip zien we de bandleden nog kansloos op hun nest liggen in Ulaanbaatar (de tegenwoordige hoofdstad van het land), zitten ze lurkend in een koffiehuis, of spelen ze thuis een voetbalspelletje (België – Portugal). Hierna wordt er letterlijk een deur wordt geopend naar de ‘oude wereld’; het stereotype Mongolië met haar steppes, de Gobi en het Altaj-gebergte. De songtekst windt er ook geen doekjes om; deze handelt namelijk onder meer over waarom er heden ten dage zo laatdunkend over de eigen cultuur en gebruiken wordt gedacht. De band lijkt te zeggen dat daar best wel wat meer waardering voor zou mogen zijn. Nu is zijn er natuurlijk niet veel mensen die de boodschap kunnen verstaan, bovendien schijnt de vertaling op YouTube nogal een versimpeling te zijn, maar desondanks werden Yuve Yuve Yu en zijn broertje Wolf Totem goed bekeken op het videokanaal met zo’n 31 miljoen kijkbeurten. Saillant is tevens de openlijke kritiek die de band in het nummer geeft op het tegenwoordige nationalisme, het nepotisme en de corruptie die het land teisteren. You speak of the uniqueness of the Mongols, but you lie until your mouths dry up / What’s going on? / The Mongolian people are born to live like nobles, yet they are unable to unite / What’s going on? / Why can’t you set our Mongolia back on its feet? / What’s going on? Een soort politieke kaakslag die nog niet zo heel erg lang geleden volstrekt ondenkbaar was. Het geeft Yuve Yuve Yu meerdere lagen die niet iedereen in Mongolië even leuk zal vinden.
Een Gereg was overigens op het hoogtepunt van het Mongoolse Rijk een soort diplomatisch paspoort, waarmee bobo’s vrijelijk door het enorme multiculturele rijk konden reizen. Een document uitgegeven door een persoon waarvan op de gelijknamige album een liedje staat: Dzjengiz Khan. Alleen al het beluisteren en doorgronden van het album neemt je mee op een leerzame reis door een wereld die zeer de moeite van het ontdekken waard is.
