Over de romantische liefde is genoeg muziek geschreven. Of je nou in de jaren ’60 de radio aanzette of in 2020, de meeste nummers gaan over relaties en/of seks. Maar er zijn ook andere vormen van liefde, zoals vriendschappelijke liefde. Helaas komt vriendschap er bekaaid vanaf in de muziek. En dat terwijl vriendschappen vaak langer duren dan romantische relaties.
Bij muziek en vriendschap denk je misschien aan You’re My Best Friend van Queen, maar zelfs dit nummer gaat niet over vriendschap! Bassist John Deacon schreef het als ode aan zijn vrouw. Gelukkig zijn er ook bands en artiesten die zich wél hebben laten inspireren door hun beste vrienden.
Keuze Annemarie Broek: Jacques Brel – Voir Un Ami Pleurer (1977)
Tranendal
Jacques Brel en de vrouwen … Hij hield van ze, maar wist niet goed wat hij met ze aan moest. Tot zijn dood in 1987 was hij getrouwd met Miche, een goed katholiek meisje.
Het huwelijk lag hem niet zo: hij voelde zich teveel aan banden gelegd. Hij beleefde talloze affaires met vrouwen, maar keerde steeds terug naar Miche. Tot die laatste vrouw in zijn leven kwam, Maddley Bamy, een ravissante Guadeloupeaanse. Aan haar kon hij moeilijk ontsnappen, omdat hij al ernstig ziek was, niet meer mobiel en zij bovendien ver van de bewoonde wereld samen op één van de Markiezeneilanden woonden. Ondanks zijn naderende dood trof hij geen voorzieningen voor haar, zodat zijn gehele erfenis aan Miche en zijn dochters toeviel. Maddy bleef met lege handen achter.
Nee, dan de mannen! Hij was altijd omringd door de muzikanten van zijn orkest, met wie hij vrijwel dagelijks na hun optreden de kroegen bezocht tot in de allerkleinste uurtjes. Waarom? Zelf zei hij daarover: Als ik de mannen liefheb, dan is dat vooral omdat het geen vrouwen zijn! De dood van Georges Pasquier (Jojo) in 1973, die vanaf 1955 zijn vriend en vertrouweling was, trof hem diep. Op zijn laatste album Brel uit 1977 wijdde hij zelfs een lied aan hem: Jojo. Op deze elpee staat ook het nummer Voir Un Ami Pleurer.
Hij schreef dit naar aanleiding van de diepe wanhoop die een van zijn makkers overviel toen diens vrouw hem in de steek had gelaten. Het lied komt in het kort hierop neer: alle leed van de wereld weegt niet op tegen het verdriet om een huilende vriend. Heel knap en gevoelvol spreekt hij de woorden niet uit waar het eigenlijk om draait. Herman van Veen denkt dat wij de boodschap misschien niet begrijpen en vertaalt maar een vriend zien huilen kan ik niet. Juist het verzwijgen van het niet-kunnen geeft het lied in de oorspronkelijke versie een bijna bovennatuurlijke kracht.
Als Jacques Brel dit album opneemt, is hij al zeer ernstig ziek. Zijn stem is dan ook behoorlijk gezakt, wat het chanson nog meer diepte en kracht geeft.
Keuze Marco Groen: Adam Ant – Friend Or Foe (1982)
Mieterse mieren
Herman Brood en Henny Vrienten hebben er al eens een cynisch liedje over gezongen: Als Je Wint (Heb Je Vrienden). Een waarheid als een koe op een druk kruispunt in Calcutta en een valkuil waar veel artiesten tegenaan lopen. Zodra het succes om de hoek komt, dan volgen vanzelf de mensen die iets van je willen, gold-diggers en ander gespuis dat wil meeliften. Om maar te zwijgen over de figuren die het het gewoon tof vinden om te zeggen dat ze een bekende artiest als ‘vriend’ mogen beschouwen. Ook Adam Ant registreerde dat verschijnsel en schreef er een liedje over.
Duidelijk is in ieder geval dat punkicoon Malcolm McLaren absoluut geen vriend is van het voormalige gezicht van Adam & The Ants. De man die naam maakte door scheuren in broeken te maken en die voor veel te veel geld te verkopen, zette ooit Adam Ant ooit in zijn hemd door hem zijn hele begeleidingsband af te nemen. De geschaakte muzikanten mochten voortaan hun kunsten vertonen als band bij een (zeer jong) zangeresje en werden herdoopt tot Bow Wow Wow. Dit gedoe dwong Adam om geheel nieuwe Ants te zoeken. Daarbij kwam hij uit bij onder andere Marco Pirroni, een eigenwijze musicus die ooit gitaar mocht spelen bij Siouxie & The Banshees, stomtoevallig in dezelfde periode dat ene Sid Vicious in dezelfde band af en toe achter het drumstel kroop. Marco en Adam bleken een enorme klik te hebben, om maar even een jeukwoord te gebruiken. Zo’n twintig jaar lang schreven en produceerden de twee muziek binnen een geheel eigen tak van de new wave-beweging. Het leverde met Adam & The Ants in binnen- en buitenland succesjes op met nummers zoals Stand And Deliver en Prince Charming van het gelijknamige album. Voorloper Kings Of The Wild Frontier won een Brit Award voor het beste album van 1980 en de groep zelf werd bij door dezelfde club genomineerd voor de verkiezing tot het beste wat het Britse eiland op dat moment te bieden had.
Na het ter ziele gaan van Adam & The Ants in 1982 gingen Stuart Leslie Goddard (de werkelijke naam van Adam Ant) en Marco Pirroni samen verder. Adam werd onherkenbaar gemaakt door enigszins ‘normale’ kledij te gaan dragen en het schmink op zijn gezicht werd verwijderd. Iets dat bij de fanschare, de Antpeople, niet bepaald in goede aarde viel. Het is immers prima om non-conformistisch te zijn, mits je jezelf binnen die non-conformistische groep maar wel conformistisch naar diezelfde groep gedraagt. Er verscheen een solo-album, waarvan Goody Two Shoes de meest bekende exponent is. Het kleinere broertje, met dezelfde naam als het album, kreeg iets minder waardering. Een vreemde gewaarwording, daar Friend Or Foe stiekem net wat beter is dan eerdergenoemde Goody Two Shoes. Het nummer is namelijk net wat meer volwassen en de songtekst bevat nét wat meer inhoud. In Friend Or Foe trekt Adam een denkbeeldige lijn: hou van mij of veracht mij. Een duidelijke provocatie richting meelopers en eenieder die het idee heeft dat de zanger een soort gebruiksvoorwerp is. Adam maakt met die nummer een duidelijk einde aan het Ants-tijdperk: dit ben ik en daar heb je het maar mee te doen. En anders maar niet. Na dit album bracht Adam nog zeven albums uit, waarvan de laatste in 2019 is uitgebracht.
Concerten van Adam Ant bestaan voor ongeveer de helft uit nummers van Adam & The Ants. Wel begint hij steevast elk concert met Friend Or Foe, je kan immers niet duidelijk genoeg zijn.
Keuze Der Webmeister: Lloyd Cole & The Commotions – Brand New Friend (1985)
Een lied over unfrienden
Het allerbeste Festival dat ik ooit heb bijgewoond is zonder enige twijfel Rock Werchter editie 1985. Ja kinderen, ga er maar eens even goed voor zitten terwijl Opa vertelt!
Vanuit mijn toenmalige woonplaats in het Zuiden de Lands fietste ik met vier schoolvrienden er heen, tent en slaapzakken achterop, een dikke 100 km met niet veel meer dan een oude plattegrond. Het weer in mijn herinnering was perfect tijdens deze hele vier dagen durende pubervakantie: zonnig, en een dikke 25 graden. En het Belgische Bier smaakt heerlijk! De line-up van wat toen nog een ééndaags festival was, is na al die jaren nog steeds om door een ringetje te halen: onder andere Ramones, R.E.M., Style Council, U2 en Joe Cocker.
Tussen deze grootheden traden ook Lloyd Cole & The Commotions op. Muziek die ik wel kende, niet onaardige indiepop, typisch Verrukkelijke Vijftien werk, en onmiskenbaar van Schotse afkomst met dat vleugje soul erin. Op het heetst van die middag in 1985, terwijl ik al helemaal aan het pieken was qua gelukzaligheid, en wat een loom rustmomentje had moeten zijn op zo’n volle festivaldag, op aangename wijze licht dronken, ja pas toen viel bij mij het kwartje. Lloyd Cole was gewoon heerlijke mellow muziek om bij te relaxen, luistermuziek, met bovengemiddeld hoogwaardige teksten.
Zo ook onderstaand nummer, toevallig uit datzelfde jaar 1985, één van het handjevol succesnummers dat Lloyd Cole heeft gehad. Door de tamelijk minimale muzikale begeleiding dreigt het somber te klinken, maar het vrolijke achtergrond koortje zorgt gelukkig voor evenwicht. De tekst lijkt te gaan over wat we tegenwoordig ‘unfrienden’ zouden noemen, het bijna formeel beëindigd verklaren van een vriendschap. Tja, soms lopen zelfs de levens van BFF’s langzaam uiteen, en stel je op een gegeven moment vast dat het zinloos is er nog energie in te steken. Dan ga je beter voor een Brand New Friend.
Keuze Pim Kerkwijk: Queen – Friends Will Be Friends (1986)
Eén vriendschap
Queen en vriendschap. Waarschijnlijk dacht je aan megahit You’re My Best Friend, het romantische nummer met de misleidende titel. Maar dat gaat niet over vriendschap. Toch bestaat er een Queen-nummer met dit thema.
In de jaren ’80 scoorde de Britse rockers commerciële hits als Another One Bites The Dust en I Want To Break Free, maar op creatief vlak was het niet zo geweldig als in het decennium daarvoor. Een Bohemian Rhapsody-achtig nummer als My Fairy King of The March Of The Black Queen zat er in de eighties niet meer in.
Toch produceerden de heren van Queen in hun minder creatieve en vooral commerciële decennium nog genoeg goede nummers. Op het album A Kind Of Magic staan nummers als Who Wants To Live Forever en Princes Of The Universe. En Friends Will Be Friends, waarin diepgaande vriendschappelijke liefde bezongen wordt. De vriendschapsliefde die de bandleden voor elkaar voelden?
It’s not easy love, but you’ve got friends you can trust
Friends will be friends
When you’re in need of love they give you care and attention
Friends will be friends
When you’re through with life and all hope is lost
Hold out your hand ’cause friends will be friends
Right till the end
Friends Will Be Friends is niet het beste nummer van Queen, maar zeker niet het slechtste. Wat mij betreft een van de betere nummers uit de jaren ’80. Ik gun ieder mens tenminste één vriendschap die bij de tekst van dit nummer past. Iemand die er altijd voor jou is. Liefdesverdriet? Somberheid? Ziekte? Een échte vriend staat dan voor je klaar. Net als dat jij er voor die ander zou zijn als diegene jou nodig heeft. Samen leuke dingen doen is mooi, maar elkaar emotioneel steunen is waar het écht om draait. Dat gevoel heeft Freddie Mercury fantastisch verwoord, en wordt alleen maar versterkt door de fantastische gitaarsolo van Brian May.
Keuze Freek Janssen: Red Hot Chili Peppers – My Friends (1994)
Fijn dat Frusciante en de rest van de Peppers weer vriendjes zijn
De Red Hot Chili Peppers heb je in twee varianten: die met en zonder John Frusciante. Deze gitarist en liedjesschrijver is in zijn privéleven niet de meest stabiele persoonlijkheid en heeft in het verleden nogal eens geworsteld met drugs. Check dit interview maar eens, van Bram van Splunteren, uit 1994.
In deze tijd verliet hij de band, die vervolgens het album One Hot Minute opnam met gitarist Dave Navarro van Jane’s Addiction. Ook niet onverdienstelijk, maar je merkt aan het hele album dat het ontbreekt aan die echte catchy Frusciante-nummers, en aan zijn onmiskenbare tweede stem (check bijvoorbeeld Road Trippin’ of Desecration Smile en je snapt wat ik bedoel).
Enfin, One Hot Minute heb ik toch altijd een niet onverdienstelijk album gevonden, ondanks het gebrek aan Frusciante. My Friends is een nummer op dat album dat nog het dichtst bij Frusciante-kwaliteit komt.
Al ben ik blij dat John en de band weer vriendjes zijn geworden; de gitarist is weer terug bij de Peppers. En dat werd tijd ook, want de laatste paar Peppers-albums miste duidelijk die Frusciante-magie.
Keuze Marcel Klein: Fish Ft. Sam Brown – Just Good Friends (1995)
Part 2
Toen ik aan deze battle dacht, schoot mij gelijk een nummer te binnen: Just Good Friends van Fish en alhoewel ik de afgelopen dagen ook nog aan andere nummers dacht, bleef deze hangen.
Qua achtergrond: Fish (echte naam Derek William Dick) was de zanger van Marillion ten tijde van het overbekende nummer Kayleigh. Na zijn vertrek eind 80’er jaren, startte hij een solo-carrière waarbij de eerste twee albums de grootste commerciële successen waren. Daarna werd het allemaal een stuk minder en tegenwoordig richt hij zich meer op zijn tuin dan op muziek. Dit nummer Just Good Friends staat op zijn 2de solo plaat. Waar de 1ste (Vigil In A Wilderness Of Mirrors) muzikaal nog wel een beetje verder gaat waar hij bij Marillion was gestopt, is zijn 2de plaat (Internal Exile) al breder qua muzikaal spectrum. Niet alle uitstapjes zijn even geslaagd, maar dit nummer is echt wel een goed nummer. Muzikaal leunend op de gitaar twijfelt Fish of hij zijn vriendschapsrelatie met een vrouw zo moet houden of dat hij die vriendschap op het spel wil zetten voor iets meer. De afdronk van het nummer is in ieder geval dat hij die vriendschap wil houden.
What would you do if I got down
On my knees to you
Would you hold it against me,
Would you stand in line?
What would you do if I
Opened my heart to you,
Would I be another who’s wasting his time,
Darling are we just good friends?
Iets wat ik compleet gemist had eerlijk gezegd, is dat er nog een uitvoering van dit nummer bestaat. In 1995 verscheen er een compilatiealbum Yin en daar stond dit nummer als een duet op. Samen met Sam Brown gaf hij extra lading aan dit nummer en met name Sam Brown tilt dit nummer dan ook verder omhoog.
Wacht even hoor ik je denken. Sam Brown? Dat is toch die eendagsvlieg met Stop. Jazeker, we praten hier over dezelfde dame. Nog steeds bekend om dat ene nummer, terwijl haar albums in de periode niet eens zo slecht waren. Haar stem heeft in ieder geval een aardig bereik en dat horen we ook in deze versie. Eigenlijk blaast ze Fish gewoon weg.
Die stem heeft ze niet van een vreemde. Haar moeder was zangeres Vicky Brown (haar vader is de Engelse gitarist Joe Brown). Vicky Brown was in de 80’er jaren bekend in Nederland door haar werk met The New London Chorale en zowel vader Joe, moeder Vicky en dochter Sam speelden en zongen op veel albums mee van onder andere Pink Floyd. Het rare is eigenlijk dat Sam Brown met zo’n stem niet meer hits heeft gescoord. In Nederland een echte eendagsvlieg. Meer hits zal ze ook niet scoren, want in 2007 raakte ze haar zangstem kwijt om hem vervolgens ook niet meer terug te krijgen. Tegenwoordig is ze muziekleraar en geeft ze ukelele workshops.
Just good friends! Soms is het maar beter ook om ‘gewoon’ goede vrienden te blijven. Die kun je tenslotte in het leven niet te veel hebben. Dit nummer van Fish krijgt door de duetvorm meer diepte als duidelijk wordt dat twee vrienden ook gewoon goede vrienden willen blijven.
Keuze Karin de Zwaan: Racoon – Particular (2000)
Kort maar krachtig
Het enige mogelijke liedje in een vriendschapsbattle: particular van Racoon. De (originele) afsluiter van hun eerste plaats. Over vriendschap natuurlijk. Échte vriendschap, want met je beste vrienden hoef je niks bijzonders te doen om een goede tijd te hebben: As we sit here and drink a beer and do nothing in particular.
De tekst is simpel, eigenlijk ook niks bijzonders. En juist daarom zo krachtig. De melodie zorgt dat je mee gaat wiegen en je vrienden even bij de schouders pakt. En dan hoef je elkaar maar in de ogen te kijken om te weten dat het goed is. Als je maar samen bent.
Keuze Remco Smith: Motorpsycho – My Best Friend (2000)
Intiem en warmbloedig
Motorpsycho, het Noorse trio dat muzikaal nauwelijks in een hokje is te vangen. Heavy metal, post grunge, prog, geen van de labels doet echt recht aan Motorpsycho. Rock-opera’s, liedjes van een kwartier en langer; het is allemaal voorbij gekomen in de bijna dertig jaar dat Motorpsycho bestaat.
Rond 2000 werd Motorpsycho opeens beïnvloed door The Beatles en The Beach Boys. Weg waren de zware gitaren, weg de liedjes van ruim tien minuten. Compacte songs, licht-psychedelisch. Let Them Eat Cake, Phanerothyme en It’s A Love Cult. De die-hard fans zullen vreemd hebben opgekeken, maar ik vond het prachtig.
Van deze drie is Let Them Eat Cake mij het dierbaarst, en van deze plaat vind ik My Best friend het mooiste. Onvoorstelbaar, hoe warmbloedig de Noren klinken in dit prachtliedje. Met een meanderend pianootje, oeh-oeh koortjes, geweldige instrumentale melodielijn in de burg. En dan nog de intieme zang van Bent Sæther. Het is een perfect popliedje dat mij die warme deken heeft geboden waar je soms zomaar ontzettend veel behoefte aan kunt hebben.
Keuze Joop Broekman: The Dandy Warhols – We Used To Be Friends (2003)
Just remember me when you’re good to go
Met sommige bands is het net als met vrienden die je een paar keer per jaar ziet. Of geen regelmatig contact hebt. Van die bands waarvan je alleen een paar hits kent. En dat is helemaal prima. Dan is er een reden voor, maar wat dat maakt niet uit. Gewoon goed, zonder uitleg. Ik ken van The Dandy Warhols alleen de bekendste nummers, en meer hoeft van mij niet. Natuurlijk blijft Bohemian Like You een dijk van een single. In de auto wordt het gaspedaal vanzelf wat dieper ingetrapt. En meebrullen met de who-hoo-hoo’s hoort er ook bij. Al heb ik nooit zo begrepen wat het nummer deed op de soundtrack van Six Feet Under.
We Used To Be Friends dreint lekker door. Toepasselijke titel, trouwens. Ooit waren we bevriend. En om wat voor reden dan ook is dat niet meer het geval. Vriendschap moet wel van twee kanten komen, vind ik. En om in de muziek te blijven: deze band raakt me niet genoeg. Maar ik kan er goed mee leven.
Zanger Courtney Taylor-Taylor raakte ooit een vriend kwijt door een misverstand. Of eigenlijk door een miscommunicatie. Jaren later spraken ze er over tijdens een etentje. Het voorval van niks hield hem zó bezig dat het genoeg inspiratie opleverde voor een nummer. Het werd de eerste single van het album Welcome To The Monkey House. Volgens de fans niet een van hun beste. De single is (na een intro) ook de opener van het album. Wat machinaal geklap, hoekig gitaarfuzzwerk en hoge falsetto’s. En die tekst? Ook niet heel erg bijzonder. Op een paar mooie regels na.
A long time ago, we used to be friends
But I haven’t thought of you lately at all
If ever again, a greeting I send to you
Short and sweet to the soul is all I intend
Keuze Alex van der Heiden: Thomas D Ft. Herbert Grönemeyer – Brüder (2013)
Door liefde verbonden
Met een paar goede vrienden naar de kroeg en daar de dingen van het leven bespreken; ik vind het mooi. Soms voorafgegaan door een goed concert, zodat we daarna de muzikale nabespreking kunnen doen. Onlangs schreef Willem Kamps al een prachtige blog over zijn vriendengroepje en die blog had ook prima in deze battle thuisgehoord.
Buiten een paar kroegmaatjes heb ik ook mijn familie die ik koester (de deur lopen we bij elkaar niet plat). Ik heb vier lieve zussen, die getrouwd zijn met vier lieve zwagers. Met die laatst genoemde groep spreken we om de paar jaar een zwagerweekend af. Vaste ingrediënten van dit weekend zijn cultuur, goede gesprekken, gezelligheid en vaak ook muziek. Dat laatste, de muziek, kan variëren van een klassiek strijkkwartet tot een Iers puboptreden van de plaatselijke bard. Het mooie van zwager zijn is dat je wel familie bent, maar toch allemaal een andere achtergrond hebt. In dit geval ben ik de verbindende factor, want het zijn tenslotte mijn zussen en zo zijn we door liefde met elkaar verbonden. Ik heb al zin in het weekend in april, waar ik de rest zal trakteren op een mooi concert. Ik zal te zijner tijd een mooie blog schrijven over deze muziek (het is nog een verrassing voor de rest, dus de artiest of band in kwestie noem ik niet).
Eén van de grotere concerten waar één van de zwagers ons op getrakteerd had ter ere van 25 jaar zwagerschap (destijds nog met zijn vieren) was een stadionconcert van Herbert Grönemeyer in Keulen. Tot die tijd had ik niet veel materiaal van Grönemeyer geluisterd en ik ben het gaan waarderen vanwege de uitputting die er in zijn muziek zit. Het is vooral muziek voor na een lange vermoeiende dag werk, of vóór het slapengaan. Althans: zo beleef ik Grönemeyer, waarvan ik bij ieder couplet de gedachte heb dat het zijn allerlaatste is….en toch blijft het boeien.
In de muziek vind ik Duits een mooie taal, vooral ook wanneer het gesproken of gerapt wordt. Goede voorbeelden zijn het beroemde Jeanny van Falco en Warum van Tic Tac Toe. In Nederland zijn de rappers van Die Fantastischen Vier niet erg bekend, maar in Duitsland des te meer. Eén van hen, Thomas D, heeft samen met Herbert Grönemeyer het lied Brüder gemaakt. Het verhaal vertelt over twee broers die ondanks alles voor altijd met elkaar verbonden zijn. Het is een mooie metafoor voor mijn vier zwagers, die tevens vrienden en broeders zijn:
Wir zwei sind verbunden in Liebe, gemeinsam
Für dich mein Bruder, wo auch immer du sein magstWir waren immer hart am Wind
Für einander da und sind
Geblieben was wir immer waren
Brüder von Anfang an
Vertrauen kann nur blind geschehen
Auch wenn wir uns nie mehr sehen
Wir bleiben was wir immer waren
Brüder von Anfang an
Keuze Jan-Dick den Das: Frank Turner – Oh Brother (2013)
Voor mijn vriend
Een strijd over liedjes die over vriendschap gaan. Een prachtig onderwerp juist omdat vriendschap een bijzonder fenomeen is. Er zijn vele omschrijvingen van de term vriendschap. In mijn beleving is vooral iets wat je voelt en ervaart, een onvoorwaardelijke relatie. Je hoef elkaar niet vaak te zien om de vriendschap te ervaren en/of te voelen. Zo is de vriendschap met Wim er een in die soort, en het maakt niet uit hoe vaak we elkaar zien, hoe vaak we elkaar spreken, de natuurlijke verbondenheid is er altijd. De tijd heeft daar geen grip op. Iemand die dat mooi in woorden weet om te zetten in Frank Turner.
Frank Turner, een singer-songwriter die ooit begon in het punkbandje Million Dead. Geboren in Bahrein maar groot geworden in het land wat net afscheid heeft genomen van Europa. De punk zit er af en toe nog stevig maar ook folk invloeden zijn te horen. Op zich opmerkelijk dat Frank Turner niet heel vaak te horen is op de vaderlandse radio want de man kan er wel wat van.
Oh Brother is het nummer wat hier centraal staat, waar de vriendschap op een prachtige manier wordt beschreven. Twee jongens die samen muziek maken maar elkaar ook vrij laten. Als het geen vrienden waren geweest waren het wel broers geweest. Familie is een niet gekozen relatie maar vrienden kies je en zijn misschien wel belangrijker dan familie.
I never had a brother, old friend you had three.
You always said that if you had another one it would be me
Een soort van liefdesverklaring aan degene waar hij dingen mee creëert, plezier mee maakt, avonden lang doorbrengt. Samen Smells Like Teen Spirit spelen. Een avond lang en dan afscheid nemen, niet wetend wanneer je elkaar weer zult zien en dat is ook niet belangrijk. Bij echte vriendschap weet je dat je elkaar altijd weer zult zien en dat het dan ook goed is.
So let’s play
Till we’re tired,
And then hey,
It’s “Goodbye”,
But I know I’ll see you when I see you
Een verhaal van vroege jeugd tot volwassenheid, fouten worden gemaakt op de blaren moet je zitten. De jaren doen hun werk, vele ervaringen rijker en natuurlijk veranderen zij zelf ook maar de vriendschap blijft. Frank Turner zegt het o zo treffend en mooi;
Time it will change us but don’t you forget:
You are the only brother I’ve got.
I’ll see you when I see you
Keuze Tricky Dicky: Tobias Jesso Jr. – Without You (2015)
Verleden, heden en toekomst
Een battle over vriendschapsmuziek; ik heb lang lopen worstelen met mijn bijdrage mede doordat mijn echte vrienden op de vingers van een hand te tellen zijn. Wanneer ik dan door selecteer kom ik bij twee gasten terecht waarvan de een weinig met muziek heeft en de ander een muzikale veelvraat is zonder een specifieke voorkeur, en die soms met muziek aan komt dragen dat heel veel gelijkenis vertoont met bezigheidstherapie in een psychiatrische instelling.
En dus besloot ik deze bijdrage aan mijn allerbeste vriend ooit op te dragen: mijn vrouw. Degene die al meer dan 30 jaar mijn steun en toeverlaat is en door dik en dun naast mij staat. Derhalve kan ik dus een lied kiezen dat zowel de vriendschap als de liefde herbergt, en dacht vrijwel onmiddellijk aan Tobias Jesso. Ik heb Without You pas vorig jaar leren kennen doordat deze via de vrije keuzes in de Snob 2000 keuzelijst terecht kwam en ik gedurende het jaar er een sport van maak om alles te beluisteren. Ik heb met open mond staan luisteren naar het heerlijke pianowerk en de tekst. Alsof Lennon even terug was op aarde en een vervolg op Imagine gemaakt had.
Without You gaat over zijn relatiebreuk met zijn vriendin en past dus eigenlijk niet in mijn verhaal, maar de tekst in de melodie absoluut wel.
I can hardly breathe without you
There is no future I want to see without you
I just don’t know who I would be without you
There is nothing out there for me without you
Without you
Jesso is een Canadees en zijn debuutalbum Goon uit 2015 sloeg in als een bom. Het magazine Rolling Stone noemde hem zelfs een van de twintig grootste ontdekkingen in 2015. Op het album schrijft hij de gevolgen van een zware relatiebreuk van zich af. Het totaal maakt Goon een onuitwisbaar debuut en in stijl met grootheden als Randy Newman en Harry Nilsson.
En toen werd het stil, want hij besloot nog uitsluitend voor anderen te componeren: Sia, Adele, John Legend, Pink, Paloma Faith, Florence + The Machine, Emma Louise en Haim. Jammer, want ik kijk halsreikend uit naar een vervolg.
[polldaddy poll=10503989]
