Wat? zie ik je denken. André van Duin bij Ondergewaardeerde Liedjes? Zijn ze van de pot gevallen? Het laatste zeker niet, want ik heb een prima muzikaal evenwichtsgevoel. Ik heb het in eerdere blogs al vaak gemeld dat ik in elk genre mooie liedjes kan vinden, zelfs in de door mij verfoeide Hip Hop, Rap en Speedmetal. En dus vind ik ook dat er een heleboel mooie Nederlandstalige liedjes zijn. Het idee om een blog over André van Duin te schrijven ligt al jaren op mijn plankje, want waar de meeste mensen hem kennen van zijn gekke bekken en grollen heeft hij een prachtige stem met een warm timbre.
In de jaren zeventig kon je de radio niet aanzetten of hij had weer een hit met een aangepaste cover zoals Angelique, Het Bananenlied, De Tamme Boerenzoon, Doorgaan, File en nog heel veel meer of heel soms een lied van eigen makelij (De Sambaballensamba en Willempie). Meestal was zo’n liedje voor mij reden om van zender te wisselen. Ik bedoel, een keertje is nog leuk maar daarna slaat – althans bij mij – rap de irritatiefactor in het rood.
In 1999 komt hij met een persoonlijk album met gedeeltelijk autobiografische liedjes. Onder andere over zijn geaardheid en over zijn in 1995 overleden vriend Wim met wie hij een relatie had sinds 1974. Schitterende verhaaltjes zoals Het Eerste Wat Ik Denk en Anders Dan Anderen waarin hij vertelt dat hij het in zijn jeugd moeilijk vond om voor de herenliefde uit te komen en de angst zijn ouders het te vertellen. Die zijn overigens een voorbeeld voor vele ouders, want zij accepteerden het direct en volledig en we hebben het hier over de jaren zestig. In het lied eindigt hij met de zin:
Kom uit de kast
Langer ontkennen helpt geen fluit, omdat je anders bent
Want dat je anders bent…dat maakt geen flikker uit
Maar ondanks de enorme hoeveelheid van mooie liedjes op zijn album Recht Uit Het Hart is de afsluiter, Het Museum Van Onze Jaren (een Yves Duteil-cover), het mooiste en op deze wijze wil ik hem tegelijkertijd een hart onder de riem steken, want ik voel met hem mee nu ook zijn tweede relatie van 18 jaar (Martin Elferink) dit jaar op wrede wijze eindigde vanwege een verloren strijd tegen botkanker. Het museum ging wederom dicht. Een lied dat de pijn van verlies vertaalt met een schitterende georkestreerd einde met een mooie gitaarsolo, terwijl de zanger in mijn gedachten langzaam wegloopt van zijn herinneringen op weg naar een nieuw begin.
