Zet vier mannen bij elkaar en je hebt een hoop gelul. Het gesprek laveert tussen gedoe en drukte op het werk, voetbal of een andere sport, fysiek ongemak of haaruitval en het oplossen van de wereldproblematiek. Afhankelijk van de samenstelling kan het ook nog gaan over auto’s, worden vrouwen dan wel mannen gewogen of gaat het – gelukkig – een keer over muziek. Gevoelens komen wel op tafel maar glijden daar, ongemakkelijk weggelachen, weer vanaf. Dit alles gepaard met wilde gesticulatie en hier en daar een verheven stem onderwijl de stembanden flink worden gesmeerd met gerstenat en wijn.
Zo had ik in het najaar met een drietal (oud)collega’s weer ons vaste uitstapje. We vormen geen dwarsdoorsnede van de maatschappij, maar wel een flinke taartpunt: een kakker die vinoloog had willen worden, een early bakfietsadopter en IT-nerd, beiden uit Den Haag, en ik zelf, een matige muzikant die onder de rook van Den Haag stukjes schrijft. We begaven ons met de metro richting de afgesproken plek: halte Wilhelminaplein in Rotterdam. Zo kwamen we letterlijk de Grote Kale Leider (GKL) tegemoet, een boerenzoon en kenner van hogere bomenkunde, afkomstig uit Cappelle. Doel: de Foodhallen op de Kop van Zuid.
Eigenlijk was de locatie altijd Den Haag, maar de GKL was ernstig ziek geweest, dus vonden wij het niet meer dan logisch in Rotterdam af te spreken. Nadat hij ons had verteld hoe het hem het voorbije jaar was vergaan – geen deurtje in zijn hoofd zoals Monique van der Ven, wel een flinke deuk – en dat de vooruitzichten weer positief waren, vloog het gesprek als vanzelf alle kanten op en kwam het onder andere op mijn geblog op Ondergewaardeerde Liedjes. Dit leidde tot een interessant gedachte-experiment: welk liedje verbeeldt volgens jou dit jaarlijkse samenzijn?
De GKL opperde vlotjes Legend Of A Mind van The Moody Blues, wat mij eraan deed herinneren dat hij een onverwachte muzieksmaak heeft waarmee hij mij al eens eerder had verbaasd. Het lied verhaalt over de dood van Timothy Leary, in de sixties voorvechter van vrij gebruik van LSD, dit vanwege de therapeutische en spirituele werking. Mike Pinder zingt dan ook over vliegen in an astral plane, over a light they say that shines so clear en over the little man who sells you thrills along the pier. We zaten dan wel niet in een ruimtevaartuig, maar voor een toevallige voorbijganger was de conversatie weer één onontwarbaar geheel van associaties; geen touw aan vast te knopen.
De afspraak om in het voorjaar weer gauw bij elkaar te komen echode nog na toen de GKL tegenvallende uitkomsten van een onderzoek meldde. Dat betekende een nieuwe chemokuur, in drie etappes waarbij voorafgaand aan de laatste, stamcellen worden afgenomen om na een alles vernietigende kuur terug te plaatsen ter versterking van de weerstand. Wij, drie lullo’s, zouden hem wel willen instralen, doorstralen, uitstralen, whatever. Alles om die kwaadaardige cellen maar te kunnen vernietigen en straks, wanneer de zon weer gaat schijnen, als altijd, met z’n vieren, weer onnavolgbaar te kunnen ouwehoeren. Timothy Leary is dead, laten we het daar alsjeblieft bij houden.
