Ineens lag het nieuwe album van Dandelion in de brievenbus. Midden in de Snob 2000 perikelen en programma-opnamen, dus echt goed tijd om het album te beluisteren was er op dat moment niet. Die schade heb ik in het nieuwe jaar onmiddellijk ingehaald. De conclusie is dat de mannen overduidelijk muzikaal weer een trede hoger zijn komen te staan en hun debuutalbum Everest overtreffen. Allemaal lekkere tracks die het midden houden tussen jaren zestig-beat, softrock uit de 70’er jaren en hedendaagse Americana. Zoiets als The Byrds ontmoeten Seals & Crofts, vragen Little Feat en James Taylor erbij en besluiten gezamenlijk een album op te nemen. Je hebt continu gevoelsmatig het idee dat het bekend klinkt en toch weer niet.
Het album heeft de naam Laika, Belka, Strelka meegekregen. Een verwijzing naar de Russische ruimtehonden uit de jaren ‘50 en ‘60. Deze symboliseren de absurditeit van ons bestaan en onze zoektocht naar betekenis binnen en buiten ons universum. Laika verdampte in de atmosfeer, maar Belka en Strelka kwamen na hun ruimtereis levend en wel terug op aarde, waar ze werden onthaald als helden. Ze werden vervolgens afgebeeld op postzegels, koekblikken, ansichtkaarten en zelfs petrusjkas. De titel gaat dus ook over de artistieke loopbaan van de kunstenaar: ben je een Laika, en verbrand je op een hoogtepunt zonder bij leven wereldse erkenning te krijgen, of ben je een Belka of Strelka?
De eerste single heet Deal With Dying. Een wijze raad, maar ik blijk ondanks (of misschien juist vanwege) mijn leeftijd steeds meer moeite met afscheid te hebben en voor dieren heb ik een soft-spot. Mijn vrouw wordt af en toe gek van mij, want dan neem ik weer een gewonde duif of kraai mee. En wanneer er beelden van dierenleed op TV getoond worden schakel ik snel door. Ik kan er niet (meer) tegen. Woede en verdriet strijden dan om voorrang. Onlangs moest ik helaas een van onze honden laten inslapen. Het was op; er was geen andere keuze meer, maar elke dag heb ik er verdriet van en niet zelden valt er een traantje. En ik weet uit ervaring dat het nog jaren zal duren, want toen we onze vorige hond moesten laten inslapen heeft het zeven jaar geduurd voordat ik er weer aan toe was. Heel eerlijk denk ik dat dit de laatste huisdieren zullen zijn, want het onvermijdbare afscheid trekt een enorme emotionele wissel. Ik denk bijna dagelijks terug aan de grappige streken van al mijn huisdieren en de warmte die hun aanwezigheid geboden heeft. Deze liefdevolle ervaringen en herinneringen helpen mij het te verwerken, maar gemakkelijk is het niet.
Dandelion’s zanger/componist Paul Bond zegt over het lied dat we ons niet moeten focussen op het sterven zelf, maar hoe we kiezen het te ondergaan. We leven in Nederland gelukkig in een land waar we in hoge mate zelf keuzes over het pad er naar toe mogen maken, want in heel veel landen is het menselijk leven heilig verklaard. Ondanks de lijdensweg en/of de pijn moet men de rit uitliggen in de vage hoop het paradijs te mogen betreden. Deal With Dying voor mij is zelfbeschikking. Ieder mens moet zelf kunnen bepalen wanneer de koek op is.
Deal With Dying is een intrigerende track. Het begint met een orgeltje en een riedel waarvan ik mij nu al dagen afvraag waar het mij aan doet herinneren. Een lekkere melodie en een geweldige albumopener. Is er een minpuntje? Ja, de vorige single Shakin’ (Things We Do Today) staat er niet op. Ik kan het begrijpen, omdat het qua stijl net even anders is maar ik had het graag als bonustrack gezien.
Foto: Denise Amber
