Neil Peart: Rush – Subdivisions

Het is onvermijdelijk dat we langzamerhand afscheid moeten nemen van rockmuzikanten die een significante bijdrage hebben geleverd aan de (r)evolutie van de moderne muziekgeschiedenis. Neil Peart was wellicht niet de meeste bekende drummer, maar wel een erg gewaardeerde en met zijn dood (hij overleed of 7 januari 2020 aan hersenkanker) sterft er wel een van de beste drummers ter wereld. En niet alleen drummer, want Peart was ook verantwoordelijk voor de meeste teksten van de Canadese prog-rockband Rush. In 1974, net voordat het eerste album werd gemaakt, kwam Neil Peart aan boord en tezamen met Geddy Lee en Alex Lifeson vormden zij tot aan 2015 (toen de band met pensioen ging) Rush!

Dat hij een begenadigd drummer was horen we eigenlijk al gelijk op de eerste albums van Rush. Zelden klinkt een band zo strak, terwijl er juist in de songs heel veel ruimte is voor tempowisselingen en snelheden. De stevige sound van de eerste albums van Rush heeft als basis een fantastische ritmesectie, waarbij bassist Geddy Lee en Neil Peart meesters in zijn. Live op het podium kan Neil zich nog veel meer laten gelden. Zijn drumsoli zijn ongekend en sieren ook vaak de live-albums van de band op. Schijnbaar onaangedaan, ontspannen en relaxed zit hij achter zijn (grote) drumkit en weet achteloos de band tot grote hoogten te sturen. Niet alleen een fantastisch gezicht, maar ook een genot om naar te luisteren. Maar het blijft niet bij drummen alleen. Neil is vanaf het begin ook de tekstschrijver van de band. En dat doet hij niet zomaar. De teksten (die zeker in het begin haast werden uitgeschreeuwd op de platen door Geddy Lee) lijken soms net literatuur en gaan over Science Fiction, mythologie en filosofie. Zeker in de 70’er jaren natuurlijk paste dit naadloos binnen het genre. Maar tekstueel bleef het daar niet mij, in de 80’er jaren kwamen deze thema’s nog steeds voorbij, maar minder uitgebreid en werden de teksten persoonlijker of gingen ze over de nabije geschiedenis (bijvoorbeeld de Holocaust).  In latere albums werden ook thema’s als liefde of religie ook niet geschuwd, maar altijd op een literaire manier.

Neil had geen gemakkelijk leven. In 1997 verloor hij zijn enige dochter bij een auto-ongeluk en een jaar later verloor hij zijn vrouw aan kanker. Zelf zei hij daar echter over dat ze was gestorven aan een gebroken hart. Moeilijke jaren, waar hij zelf bovenop kwam door veel te reizen op zijn motor. Tijdenlang was hij onderweg om zichzelf weer te vinden. Zijn schrijvershart kwam hier weer naar voren, want over deze reis en het verwerken van zoveel verlies schreef hij een zeer lezenswaardig boek Ghost Rider: Travels On The Healing Road. Aan het eind van het boek beschrijft hij dat zijn leven weer zin heeft gekregen, ontmoet hij zijn nieuwe vrouw en samen krijgen ze ook weer een dochter. Het is overigens niet het enige boek dat hij schrijft, want hij maakt niet alleen nog een aantal reizen, maar ook schrijft hij over een aantal tours met Rush. Het maakte hem naast een begenadigd drummer ook een begenadigd schrijver. In 2015 gaat het langzamerhand minder. Hij krijgt kanker, gaat met drumpensioen (wat ook het einde van Rush betekend) en gaat genieten van het familieleven. Uiteindelijk overleed hij op 67-jarige leeftijd.

Mijn kennismaking met Rush is pas eind jaren ’80. Het live album A Show Of Hands draait overuren op mijn Walkman. Wat een fantastische muziek, wat een ritmesectie. Via een neef ontdek ik dat deze versie van Rush een andere is dan die van de beginperiode. Ook die albums komen op de TDK cassettebandjes en worden grijs gedraaid. Zo kom ik in aanraking met 2112.  Later in de 90’er jaren gaan ze met de sound weer terug naar de hardrock en heavy metal, maar voor mij staat de sound van Rush gelijk aan A Show Of Hands. Melodieuzer, maar nog steeds met een krachtige ritmesectie. Op dit album staat een energieke versie van Subdivisions. Neil zegt daar zelf over: Het was een belangrijke stap voor ons, het eerste nummer wat ‘keyboard based’ was. Het zorgde ook voor een andere ritme sectie, want Geddy Lee (die ook bas speelde) werd de keyboardspeler. Dat betekende dat Neil met Alex Lifeson (de gitarist) andere delen moest gaan spelen. Een mooie progressie.

Subdivisions is ook geschreven door Neil. Geen SF, mythologie of literatuur, maar een autobiografische tekst over het feit dat men verwacht dat je ergens bij hoort, bij een clubje, of dat men eigenlijk wel verwacht dat je een bepaalde studie kiest, dat er al veel voor je wordt bepaald. Dat je achtergrond eigenlijk je al een bepaalde kant op stuurt.

Subdivisions
In the high school halls
In the shopping malls
Conform or be cast out
Subdivisions
In the basement bars
In the backs of cars
Be cool or be cast out
Any escape might help to smooth
The unattractive truth
But the suburbs have no charms to soothe
The restless dreams of youth

Een herkenbaar thema, uitgewerkt in een prachtige song.

Neil Peart, inderdaad een begenadigd drummer, maar hij was nog veel meer.  Luister naar zijn teksten en lees zijn boeken. Het toont wellicht nog een mooiere (en ondergewaardeerde) kant van deze rasartiest.