In de Snob 2000 op #1094
Ik leerde hen in het begin van de zeroes kennen door hun grootste hit All The Small Things. En dan met name door de clip. Want die was natuurlijk geweldig: elk beetje kerel, dus ook ik, had in die tijd een gruwelijke rothekel aan die vreselijke boybands met hun slijmerige muziek en dito clips. In de video werden alle clichés er even fijntjes uitgelicht. De strakke kleding, stylish items als zonnebrillen en bandana’s, de gillende meisjes en de zwoele blikken in de camera. Maar ook tienersterretjes Britney Spears en Christina Aguilera moesten het ontgelden.
Het betekende de wereldwijde doorbraak van Blink 182 en hun pop punk. Een combinatie van popmuziek en punkrock. Lekker vlot, met veel gitaargeweld en weinig ingewikkelde tot zelfs behoorlijk platte teksten die je keihard kon mee schreeuwen. En ik kon het, ondanks mijn aversie tegen alles wat maar in de buurt kwam van rock, bijzonder waarderen.
Maar daarvóór hadden ze al eerder een poging gewaagd met What’s My Age Again? Het plaatje strandde toen in de Tipparade, maar bereikte dankzij hun mainstream succes alsnog mijn oren. En ik vond dat éigenlijk beter.
En ook bij dit nummer hoorde een geweldige videoclip. De bandleden, rennend door de straten van Los Angeles in hun adamskostuum. Het leverde de nodige hilariteit op: de bandleden herinneren zich nog de uitdrukkingen op de gezichten van veel automobilisten die vervolgens bijna een ongeluk kregen. Maar al dat publiekelijke naakt had ook een keerzijde. Het zorgde ervoor dat Blink 182 lang werd weggezet als een grap. Het kostte hen erg veel tijd om dat beeld om te draaien.
Maar dat lukte uiteindelijk. Inmiddels worden ze door de critici geroemd als een van de belangrijkste bands uit hun genre. Na het succes van Green Day en The Offspring in het midden van de jaren ’90 was Blink 182 namelijk verantwoordelijk voor de opleving van het genre. Ze vormden de inspiratie voor vele bands na hen, zoals Sum 41, Good Charlotte en Simple Plan.
