Er zijn artiesten die in het verleden enorm succesvolle liedjes gemaakt hebben, maar wanneer je er anno 2019 weer naar luistert is eigenlijk elke glans van de nummers afgegleden. Sterker, je vraagt jezelf ronduit af wat er nou eigenlijk zou goed aan was in pakweg de tachtiger en negentiger jaren.
Kijk, de muziek van bijvoorbeeld David Bowie of Prince blijft onverminderd sterk, maar neem Michael Jackson. Wellicht door het te vaak gehoord te hebben, maar veel van zijn liedjes zijn niet (langer) tijdloos. Persoonlijk vind ik HIStory Continues (deel 2) het laatste echt goede wat hij gemaakt heeft. Daarna is het allemaal weinig interessant en de postume CD’s zijn zelfs zwak.
In 1991 heb ik op verzoek van mijn vrouw The Immaculate Collection van Madonna aangeschaft, want het was voor haar lekkere muziek om op te trainen. Ik heb dat gevoel nooit gehad; geef mij maar stevige rock. Onlangs vond ik de CD ergens in een hoekje, want mijn vrouw vindt er inmiddels geen bal meer aan. Zo ongelofelijk passé en tijdgebonden. Er zijn house-tracks die meer emotie oproepen dan die liedjes van Madonna. Ja, ik zal ongetwijfeld tegen heel veel schenen trappen, maar ik vermoed dat – behalve de die-hard fans – de meeste mensen hetzelfde denken. Ook in die andere jaarlijst neemt de interesse voor haar muziek gestadig af. In 2000 had ze nog elf noteringen; inmiddels zijn dat er nog maar zeven waarvan twee waarschijnlijk dit jaar uit de lijst zullen verdwijnen. En om mijn stelling te staven zijn al deze noteringen uit de vorige eeuw. Ogenschijnlijk vindt het grote publiek het dus ook niet meer interessant. Ik heb de indruk dat Madonna het ook wel beseft, want waarom loop je anders ineens met een ooglapje op met een X erop? Om de aandacht van de muziek weg te trekken en net te doen alsof je nog helemaal hip bent? Ze had op het Songfestival beter een lapje voor haar mond kunnen doen.
Is er dan helemaal niets van Madge wat anno 2019 nog steeds fris en fruitig klinkt? Ja hoor, maar het is op de hand van een houthakker te tellen: Impressive Instant en in mindere mate Ray Of Light, alhoewel bijvoorbeeld KLF met America: What Time Is Love als dance-track aanzienlijk beter overeind gebleven is.
En dan te bedenken dat Ray Of Light ook nog een cover is. Het origineel heet Sepheryn en staat op het debuutalbum (1971) van de Engelse folkgroep Curtiss Muldoon. Los van de beat, een paar kleine tekstuele veranderingen en de naamsverandering is er door Madonna en William Orbit eigenlijk weinig aan veranderd. Maar desalniettemin eiste mevrouw een fors deel van de royalties toen één van de componisten zich meldde: I was a bit annoyed at first because Madonna wanted 30 percent just for changing a couple of lines, but then I realized that a percentage of millions is a lot better than 100 percent of nothing.
Volgens mevrouw X heeft de tekst betrekking op haar spiritualiteit en geloof in de leer van de Kaballah. Ze claimt dat het lied haar perspectief biedt over hoe weinig de mens in het heelal voorstelt, maar dat had ik haar onder het genot van een whiskey ook kunnen vertellen. Het komt allemaal wat gekunsteld over van de vrouw die hoegenaamd nooit om aandacht vraagt, maar het altijd op haar pad vindt. In dat licht (pun intended) is het zelfs niet ondenkbaar dat ze bewust vals gezongen heeft op het Songfestival om de ‘spotlights’ weer eens op haar persoontje te vestigen. En onlangs las ik dat mevrouw het noodzakelijk vond om een aantal van haar concerten op doordeweekse dagen drie uur later (23.00 uur) te starten, waardoor vele fans niet kunnen komen en de kaartjes door de aanvangstijd onverkoopbaar blijken. En de prijs was al geen kattenpis variërend van € 233 tot € 587. Madonna doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De woorden van Elton John komen boven drijven: Best live act? Fuck off. Since when has lip-syncing been live? She looks like a fucking fairground stripper. Ik kan zijn reactie niet op waarde schatten, maar waarom hebben sommige musici zo weinig respect voor de fans die gigantische bedragen neertellen om hun idool ‘live’ te zien?
Nee, dan heb ik meer met de geweldig leuke achterkamer-mashup van DJ Mark Vidler die de punktracks Pretty Vacant en Anarchy In The U.K. van de Sex Pistols met Madonna’s Ray Of Light tot Ray of Gob mengde. En verdomd, de stem van Madonna past veel beter bij deze uitvoering. Het was in 2003 in Engeland veel de radio te horen.
