Soms kan een kleine gebeurtenis grote impact hebben. Een tweet die verkeerd wordt uitgelegd, een actie die verstrekkende gevolgen kan hebben, een uitspraak die compleet verkeerd valt. Een mooi voorbeeld hiervan gebeurde op 10 maart 2003. We schrijven Londen, the Shepherd’s Bush Empire alwaar de Amerikaanse countryband Dixie Chicks aan de start stond van hun Top of the World-tournee. Dixie Chicks waren al goed bekend in Amerika, zeker binnen de countrymuziek gemeenschap. Veel succesvolle albums, veel hits en veel prijzen. Dat is zeker binnen de countrymuziek in Amerika al bijzonder, want over het algemeen was het een mannenbolwerk. Dixie Chicks worden gevormd door Natalie Maines, Emily Robison en Martie Maguire. Succesvol dus, maar op die avond in Londen, zou een uitspraak van zangeres Natalie Maines de loop van de carrière van The Dixie Chicks compleet veranderen.
10 maart 2003 – We staan aan de vooravond van de Amerikaanse inval in Irak. George W Bush was op dat moment President van de V’.S. en de gemoederen om wel of niet in te vallen in Irak liepen hoog op. 9/11 was nog niet zo lang geleden en in Amerika was er veel steun voor een inval. Tijdens het concert echter liep Natalie Maines een tegengeluid horen: Just so you know, we’re ashamed the president of the United States is from Texas.
Tijdens het concert kreeg Natalie Maines bijval van het publiek, maar het duurde enkele dagen voordat de zin werd opgemerkt door de Amerikaanse media. Maar daarna ging het ook hard. Een complete boycot op de Amerikaanse radio, cd’s die ingeleverd konden worden en werden vernietigd, de muzikanten werden verguisd en dat kon (ondanks pogingen om dit beeld te nuanceren) niet meer gecorrigeerd worden. Zo hard kan het dus gaan. Waarbij zelfs de opmerking van President Bush, dat iedereen vrijheid van meningsuiting zou moeten hebben, niets meer kon veranderen aan het lot van de band.
Veel bands zouden het bijltje erbij neer hebben gelegd, maar toch verscheen er in 2006 een nieuw album Taking The Long Way. Maar wel een andere richting, minder country, andere producer en ook een samenwerking met andere tekstschrijvers. Naast nummers die wel teruggrijpen op The Incident, zoals de band het zelf noemde, ook andere nummers met soms een hele persoonlijke betekenis.
Het nummer Silent House is zo’n nummer. Het werd geschreven door Natalie Maines tezamen met Neil Finn (Crowded House, Finn Brothers). Maar het is een bijzonder nummer, want niet alleen Dixie Chicks namen het nummer in 2006 op, Crowded House (met dus diezelfde Neil Finn) coverde het nummer op hun album Time On Earth (2007). Maar dat is niet hetgeen wat het bijzonder maakt.
Natalie Maines zegt over dit nummer: Het is een verdrietig nummer, wat zoet probeert te zijn. Het gaat over mijn grootmoeder die Alzheimer heeft. En dat al vele jaren. Het lijkt misschien wel de slechtste manier om te sterven, wanneer je niets meer kunt herinneren. Maar zij heeft heel veel mensen geraakt en dat onthouden we allemaal. Dus dit nummer gaat over: het is niet erg om te vergeten, we gaan gewoon met elkaar door. In het begin heeft iemand door dat ze dingen vergeten, dus het is bijna beter als de tijd komt dat ze dat niet meer door hebben.
Een mooi persoonlijk monument dus, waar veel mensen wellicht wat aan hebben. Het meest bijzondere is echter dat mede-schrijver Neil Finn een heel ander beeld voor ogen heeft.
We schrijven een jaar eerder, maart 2005. De muziekwereld wordt opgeschrikt door de zelfmoord van Paul Hester, drummer van Crowded House en Split Enz. Crowded House was rond de eeuwwisseling uit elkaar gegaan, maar bij muziekliefhebbers (zeker in Australië waar Crowded House en Split Enz hele grote namen zijn) was dit een grote schok.
Zijn dood was dus plotseling, maar daardoor komt wel weer de band Crowded House bij elkaar. Neil Finn was bezig met een solo album, maar dat album evolueerde langzamerhand naar een Crowded House plaat. Natuurlijk staat deze plaat dan ook in het teken van de dood van Paul Hester, maar dat komt met name door het nummer Silent House. Neil schreef dit nummer met Paul in gedachten en ondanks dat hij weg is en dat verdrietig is, schrijft hij ook over hoop. Bijna tekstueel hetzelfde, slechts enkele kleine verschillen, maar een compleet andere gebeurtenis. Wel over het afscheid nemen, loslaten, maar twee andere gezichtspunten van de schrijvers. Waarbij de versie van Dixie Chicks nog een lichtpuntje laat zien, is de versie van Crowded House kleiner en somberder, stilstaan bij het verlies.
Eén song, twee uitleggen, twee verschillende emoties. Bijzonder hoe dit kan ontstaan. En is het echt een cover van Crowded House? Okay, daar kun je wellicht over van mening verschillen, maar het zijn wel twee mooie en intense uitvoeringen van een nummer.
Dan nog even terug naar Dixie Chicks. Natuurlijk, het album uit 2006 werd bedolven onder Grammy’s en kwam tijdelijk hoog in de hitlijsten terecht, maar de countrywereld vergeet niet. Op de radio waren ze niet meer te horen. Daarna werd het ook echt stil rondom de band, alhoewel in 2020 (14 jaar na dato) er waarschijnlijk weer een nieuw album gaat verschijnen. Een opmerking kan tot veel leiden. Ook Natalie Maines gaf dat later aan: met die ene opmerking is ook de populariteit van de band verdampt.
