Jeffrey Foucault – Ghost Repeater

Wisconsin een staat in Amerika dat misschien niet de grootste bekendheid geniet maar er wel toe doet, zeker als het gaat om politiek. Een staat waar het geld wordt verdiend door de middenklasse, de economie van de Heartslands draaiende houdend. De staat waar Jeffrey Foucault zijn wieg had staan en waar hij groot geworden is. Evenals Wisonsin geniet hij ook geen grote bekendheid bij het publiek, in kleine kring wordt hij daarin tegen gezien als groot talent en begenadigd liedjesschrijver. Ooit heb ik de man zien spelen in Paradiso in de bovenzaal. Het publiek was niet bepaald omvangrijk te noemen, hooguit een man of 40 meen ik met herinneren. Het moet zo rond 2007 zijn geweest; in 2006 had hij het album Ghost Repeater uitgebracht, een schitterend ingetogen album, met heerlijk gitaarwerk van Bo Ramsey. Na het concert verkocht hij zittend op het podium zijn meegebrachte cd’s, hard werken dus voor deze troubadour.

Als Jeffrey ergens goed in is dan is het teksten schrijven die zich laten lezen als een film, luisteren met ogen dicht en de rest komt vanzelf. Je ziet het aan je voorbij trekken, en Foucault kent zijn klassiekers. In het refrein zingt hij;

Dark was the night
Cold was the ground

Een gospel blues nummer uit 1927 van Blind Willie Johnson wat in een open D stemming werd gespeeld. Maar goed Ghost Repeater is meer dan dat, een nummer waar hoop en het gemis daaraan elkaar afwisselen.

Dark was the night
Cold was the ground
I could barely make out the song
Of the Ghost Repeaters
Singing Hallelujah
His truth is marching on

Willie Mae’s crying
At the toll booth to heaven
With a bottle of gin
And a gold-toothed smile
Where the dreams pile up
All washed out and broken
As thick as the stars
On the Miracle Mile

Dromen die zich ophopen terwijl je bij het tolhuis van de hemel staat met je fles gin, en je merkt dat de dromen die je had gebroken zijn. Triester kan het bijna niet maar mooi in al zijn eenvoud is het wel. De stem van Jeffrey Foucault draagt daar zeker voor een groot deel aan bij, warm en melancholisch, meer heb je niet nodig. Ghost Repeaters schijnen lege radiostations te zijn die onafgebroken volgend een bepaald format muziek uitzenden.

De Ghost Repeater van Foucault is alles behalve leeg en verdiend eigenlijk heel veel luisterbeurten ook al is het album al weer zo’n 13 jaar oud. Goede muziek verveelt nooit en bij iedere luisterbeurt ben je verbaasd hoe alles met elkaar in harmonie is, de muziek, de tekst, het geluid en de sfeer. En dat is ook wel de essentie en de kracht van deze troubadour, kunst van het weglaten en klein houden en dat kunnen eigenlijk alleen de hele grote.