Ik wilde me best in hiphop verdiepen, maar het kwam er niet van. Er is al zoveel goede muziek om van te houden. Bovendien, er is zoveel hiphop dat ik door de rappers de MC’s niet meer zag. Ik kende de hitjes (Kendrick Lamar, Childish Gambino, Desiigner), maar daar hield het wel zo’n beetje mee op. M’n skateboard-maatje stuurde me geregeld clipjes van goede hiphop: Run The Jewels, of lokale trots Fresku. Een keer stuurde hij me Bitch Bad van Lupe Fiasco.
Ha, reageerde ik, Lupe Fiasco, die ken ik. M’n vriend reageerde verbaasd. Hij heeft een geweldig liedje over skateboarden gemaakt, Kick, Push, ken je dat niet?, vroeg ik, op mijn beurt verrast.
Kick, Push is het ultieme skateboard anthem. Over strijkers, blazers en een mellow beat rapt Fiasco een goedgemutst hiphopliedje; een coming-of-age film en Bildungsroman in één. Het stamt al uit 2006, dus de jongere generatie grinders zal het niet kennen. Dat is jammer.
Kick, Push gaat over een zesjarig jochie dat verslingerd raakt aan skateboarden. Goed, de eerste keer dat hij op een skateboard stapt gaat hij onderuit: tand door z’n lip (for a week he had to talk with a lisp, like thissss). Niet dat het ‘m deert: It was something so appealing, he couldn’t fight the feeling. Al kan de buurt het lawaai van het skateboarden over de stoeptegels (cucump, cucump, cucump) niet uitstaan, dus hij wordt verbannen naar het skatepark. Elk couplet eindigt met een autoriteit die de hoofdpersoon wegstuurt: Sorry, there’s no skating here. Ik tegen de boze buitenwereld.
Maar dan dat refrein: een simpel, ritmisch kick, push, kick, push, afsluitend met een relaxed ‘coast’. Nu ik zelf skateboard begrijp ik hoe intelligent dat refrein is, de kick, de push en dan na een paar keer afzetten je voet op je board zetten en coasten. Maar ook, verderop in dat refrein, de observatie dat de hoofdpersoon een rebel is, looking for a place to be.
De hoofdpersoon in Kick, Push wordt ouder (became a better roller) en een vriendinnetje dat ook skateboardt neemt ‘m mee naar een spot die hij nog niet kent. Intussen heeft hij een groepje vrienden om ‘m heen verzameld (there wasn’t no punk in they spitfire shirts and SB dunks – Spitfire is een skatemerk, SB de gangbare afkorting van skateboarding) en ze skateboarden tot ze niet meer kunnen. Wat maakt het uit dat ze constant door de autoriteiten worden weggestuurd: Just the freedom was better than breathing they said. Skatersromantiek: jonge gastjes die, bij gebrek aan een veilige thuissituatie, op straat rondhangen. Escapisme. Een thema dat ook terugkeert in skatefilms als Kids, mid 90’s en Minding The Gap.
Er zijn fans die zeggen dat Kick, Push helemaal niet over skateboarden gaat. Zij merken op dat Fiasco met pushen eigenlijk over het dealen van drugs zingt. Dat kan, net zoals de geheime spot waar z’n vriendinnetje ‘m toe introduceert ook niet per se een skatespot hoeft te zijn; dat geeft het refrein Kick, Push ineens een heel andere betekenis. Maar op het eerste gehoor is en blijft het een ultiem skateboard-liedje.
In de skatehal draaien ze geregeld hiphop. Ik hoor soms tot vervelens toe het werk van Post Malone en Drake voorbijkomen. Doen jullie ook verzoekjes?, vroeg ik eens aan een medewerker. Wat wil je horen?, was het antwoord. Kick, Push natuurlijk, zei ik lachend.
Een paar minuten later hoorde ik het intro van Kick, Push door de speakers schallen. Ik reed van een ramp af en neuriede zachtjes mee: kick, push, kick, push, kick, push, kick, push, coast.
