Sex, drugs en Rock & Roll. Aerosmith heeft het allemaal. Op het hoogtepunt van haar succes in de jaren zeventig stond de band stijf van de drugs en tot overmaat van ramp vertrok eerst Steve Perry en later Brad Whitford. De heren zouden in 1984 terugkeren, maar tot ver in de jaren tachtig was muziek de bijzaak van de sex en drugs. Uiteindelijk begrepen de bandleden dat ze allen rigoureus met deze verslaving moesten breken, omdat de toekomst van de band (en hun leven) op het spel stond.
Het allereerste album dat ze geheel sober opnamen was Permanent Vacation, dat drie singlehits en platina opleverde. Ook de drie opvolgers zorgden voor heel veel edelmetaal aan de muur. Sinds de start van de nieuwe eeuw doen de mannen het aanmerkelijk rustiger aan, maar elke release levert nog steeds minimaal goud op.
Keuze Tricky Dicky: Sweet Emotion (1975)
Takkewijf
Ergens eind 1973 kwam mijn vader weer terug van een reis naar Chicago en natuurlijk met een nieuwe lading muziek. Ik heb er al eerder iets over geschreven, maar in die dagen vroeg ik hem gewoon een stuk of 5 à 10 singles en 1 tot 3 elpees mee te nemen. Hij ‘besteedde’ deze opdracht dan weer uit aan een jonge medewerker van het bedrijf. Zo kreeg ik toen onder andere (even in het gehuegen graven) Lobo (Don’t Expect Me To Be Your Friend), Edgar Winter (Free Ride), The Doobie Brothers (China Grove), Todd Rundgren (Hello It’s Me), Steve Miller (The Joker) en Aretha Franklin (Until You Come Back To Me) plus de elpee’s van Chicago (VI), Grand Funk (We’re An American Band) en Aerosmith.
Aerosmith’s debuutalbum verkocht matig en Dream On was een mini-hitje en de derde single. De opvolger (Get Your Wings) leverde helemaal geen hit op, maar op hun derde album, Toys in The Attic, stond Sweet Emotion dat een Top 40-hit in de V.S. werd. Een andere single van dat album Walk This Way verkocht overigens voor geen drol. Maar op basis van het succesje van Sweet Emotion besloot de platenmaatschappij Dream On in 1976 nogmaals uit te brengen en het werd met een 6de plek de katalysator voor hun succes. Alle oudere albums gingen grif over de toonbank en werden meerdere keren platina. Hey, dacht de platenmaatschappij in 1976…..laten we Walk This Way dan ook nog maar een keertje uitbrengen. En dat werd de tweede top 10-hit voor de mannen. Twee steengoede rocktracks, maar helaas…niet ondergewaardeerd. Dream On werd overigens pas in 1993 een hit in Nederland en Walk This Way mede dankzij Run-D.M.C. in 1986. Eigenlijk brak Aerosmith in Nederland pas in 1987 door met het album Permanent Vacation.
Sweet Emotion was niet alleen de doorbraak van Aerosmith, maar tegelijkertijd een accurate schets van de interne verhoudingen in de band. Steven Tyler had namelijk een pesthekel aan de (nu-ex) vrouw van Joe Perry, omdat ze geen moment van zijn zijde week en altijd opdringerig aanwezig was. I couldn’t get next to Joe when she was around, which was all the time. She was doing all his drugs. Before she came along, I was doing all his drugs. It was a big problem. Het klinkt een beetje als penisnijd, maar het drugsgebruik en haar aanwezigheid waren wel de oorzaak van het tijdelijke vertrek van Perry en Bradford in 1979. Na (en eigenlijk al tijdens) een concert kregen Tyler en Perry een enorme ruzie mede doordat Perry’s vrouw een glas melk over een van de vrouwen van de andere bandleden had gegooid.
Sweet Emotion is ook één van de eerste liedjes waar de zogenaamde ‘talk-box’ werd gebruikt, maar bovenal die van de fantastische riff van Perry. De clip neemt telefoonsex als thema om de aandacht van het pleuriswijf af te wenden, en – net zoals met internet – de fantasie over de partij aan de andere kant, die er vaak heel anders uitziet dan in je gedachte of op de online-foto.
Maar om aan te geven hoe geweldig deze track is ook de live-uitvoering waar Perry laat zien wat een geweldig gitarist hij is. De opname staat op de DVD Rock For The Rising Sun, die in 2011 in Japan is opgenomen.
Keuze Joop Broekman: Eat The Rich (1993)
Vreet die rijken dan maar op
Heel eerlijk, ik heb niet heel veel met deze band. Zal ze niet wegdraaien als ze voorbij komen op de radio. Maar word ik tot op het diepst van mijn ziel geraakt door de strot van Steven Tyler? De kans dat mijn favoriete voetbalclub een prijs pakt is groter. Toch heb ik een groot respect voor deze band. Dream on is een onovertroffen rock standard. De heren wisten midden in de jaren ’80 hun carrière te redden door af te kicken van Colombia’s belangrijkste exportprodukt. En met hulp van Run DMC. Het hiphoptrio dat Walk This Way een lekker nieuw jasje gaf, kwam meteen ook goed in de picture. Win-win-win, dus.
Aerosmith raakte niet niet ondergesneeuwd toen de grunge kwam opzetten. Integendeel, het vijftal teerde nog even lekker lang door op het succes van Pump (1989), tekende voor een leuke deal bij Sony, maar bleken bij hun eigen label Geffen nog niet helemaal klaar. In plaats van dwars te liggen, ging de band gewoon lekker aan de slag en maakte een knaller van een plaat. Get A Grip werd hun grootste succes met vier dikke hitsingles. En daar zit dan nog niet eens Eat The Rich tussen, de intro-opener van het album. Het nummer was de tweede single, maar deed veel minder dan Livin’ On The Edge. Het kwam goed. Inclusief mooie videoclips. En de lancering van de filmcarrière van twee dames
Well I woke up this morning<br>On the wrong side of the bed
And how I got to thinkin’
About all those things you said<br>About ordinary people
And how they make you sick
And if callin’ names kicks back on you
Then I hope this does the trick
‘Cause I’m sick of your complainin’
About how many bills
And I’m sick of all your bitchin
‘Bout your poodles and your pills
And I just can’t see no humor
About your way of life
And I think I can do more for you
With this here fork and knife
Tsja. De heren hebben ondertussen zelf ook een goed gevulde bankrekening en leven het goede leven. Maar ze weten nog wel heel goed waar ze vandaan kwamen. Ook zij kenden een tijd van minder comfort. En heel erg hard werken voor je geld. En mensen dankbaar zijn. Niks kwam vanzelf. Dus eenmaal op dat voetstuk aanbeland en aanbeden door duizenden fans, was omlaag trappen er niet bij. Echt niet.
Their attitudes may taste like shit
But go real good with wine
Je bulkt van het geld, en nóg loop je te klagen. Anderen werken zich een slag in de rondte, zijn zelfs met minder een stuk gelukkiger dan jij. Weet je wat? Ze moesten jullie eens aan de armen voeren, dan hebben die genoeg te vreten! Tyler hoeft niet veel moeite te doen voor de tekst, en met Joe Perry is de muziek ook vrij snel bedacht. In de kelderstudio van Jim Vallance, een Canadese liedjesschrijver, wordt het nummer in elkaar gezet.
There’s only one thing that they are good for
Eat the rich
Take one bite now – come back for more
Eat the rich
Keuze Jan-Dick den Das: Livin’ On The Edge (1993)
Pijnlijke waarheid
1993: het jaar waarin Aerosmith het nummer uitbracht: 26 jaar geleden en helaas de tekst is nog steeds pijnlijk actueel. De openingszin zegt feitelijk al genoeg waar het over gaat: There’s somethin’ wrong with the world today en je kan op sommige punten niet anders concluderen dat er sinds ’93 verdomd weinig veranderd is.
Sterker, je zou geneigd zijn te zeggen dat we in dat jaar op het randje van de afgrond stonden en nu een stapje verder zijn. In 1993 hadden we een kabinet Lubbers en werd in Mostar de historische brug Stari Most aan flarden geschoten. In datzelfde jaar werden ook de Oslo-akkoorden getekend en kregen Rabin en Arafat de Nobelprijs voor de vrede voor hun inspanningen voor diezelfde Oslo-akkoorden. Het jaar waarin Feyenoord kampioen werd en bands als The Posies en Smashing Pumpkins zeer werden gewaardeerd. En nu in 2019 zien we nog bijna dagelijks op tv wat dat vredesakkoord feitelijk heeft opgeleverd, worden er op andere plekken op de wereld historische gebouwen aan flarden geschoren.
There’s somethin’ wrong with the world today
I don’t know what it is
Something’s wrong with our eyesWe’re seein’ things in a different way
And God knows it ain’t his
It sure ain’t no surprise
Dat we dingen anders zien is hoe het op dit moment is. Wanneer je niet voor bent, ben je tegen ons. Klimaat-gekkies of klimaat-ontkenners; iedereen predikt de waarheid. En zoals altijd zal die wel ergens in het midden liggen. Ik ben verdomd benieuwd waar we over 26 jaar staan. En hoeveel nummers er dan nog geschreven zullen zijn in de geest van Livin’ On The Edge? Ondertussen klooien we met z’n allen lekker door, want echt verder kijken kan soms erg pijnlijk en confronterend worden. Leven in de waan van de dag.
Livin’ on the edge
You can’t help yourself from fallin’
Livin’ on the edge
You can’t help yourself at all
Livin’ on the edge
You can’t stop yourself from fallin’
Livin’ on the edge (everybody, everybody)
Keuze Remco Smith: Get A Grip (1993)
Branie
Met de opkomst van Grunge-muziek was de ernst weer terug in de Rock. Somberte, Teenage angst. De opkomst en ontwikkeling van Grunge liep gelijk op met mijn studententijd. Houthakkers-overhemd: check. Lang sluik haar: check. Hendrix- of Pearl Jam-shirtje, check. Grunge-muziek gaf duiding aan het onbehagen dat het leven kan geven. Muziek die voor mij en voor veel anderen vorm gaf aan identiteit. Muziek met een bepaalde somberheid en melancholie (Screaming Treets!), gestoeld op stevige gitaren.
Ik was als beginnend student echt wel grunge.
Maar eerlijk is eerlijk, het was ook wel erg serieus en ook wel wat vreugdeloos. Aerosmith was zo’n jaren ’80 ‘haarband’ die door Grunge eigenlijk niet meer kon. Met power-ballads die eigenlijk ook niet meer konden. Maar de branie van Steven Tyler en Joe Perry was vrolijkmakend. En Get A Grip van Aerosmith was in 1993 meer dan welkom. Met haar. En met gitaarsolo’s. En met power-ballads. En met Alicia Silverstone uiteraard. Crying is de power-ballad, met prachtige videoclip, die iets van licht en lucht bracht in de sombere Grunge-tijd. De opener van Get A Grip Eat The Rich is in al zijn branie onweerstaanbaar. Fever, Living On The Edge: het zijn alle testosteron-bommetjes. Titelnummer Get A Grip is een heerlijke recht-toe-recht-aan rocker met jengelende gitaar van Perry en licht hysterische zang van Tyler. In de beste Stones-traditie.
Aerosmith heeft het niet vast kunnen houden. Hun Pink uit 1997 is één van de meest vervelendste liedjes die ik ken. Dan zet ik toch maar liever weer Get A Grip op.
Keuze Tricky Dicky: Angel’s Eye (2000)
Tweede kans
Ik heb 10 albums van Aerosmith in de kast staan. Aerosmith is feitelijk in twee delen op te splitsen: tot 1985 (het tijdperk waar er meer gaten in het geheugen van Tyler en Perry zitten dan de Amerikaanse begroting) en de periode daarna (lees: sober). Een kunststukje, want medio jaren tachtig toerden ze met Guns ’n Roses die stijf stonden van de drugs. De tweede periode is meer recht-toe-recht-aan rock, maar niet minder fraai. Derhalve vond het aan mijn ‘stand’ verplicht ook iets van de tweede periode te bloggen.
Het rock & roll-geluid van Aerosmith sprak de filmmakers na 1985 kennelijk meer aan dan de donkere periode, want ze werden toen met regelmaat gevraagd een lied in te zingen of een nummer af te staan. In 1988 resulteerde dat in een remake van Huey ‘Piano’ Smith’s Rockin’ Pneumonia And The Boogie Woogie Flu (1957) voor de film Less Than Zero, The Doors’ Love Me Two Times voor Air America, Deuces Are Wild voor de Beavis And Butt-head Experience, de internationale megahit I Don’t Want To Miss A Thing en What Kind Of Love voor Armageddon, Angel’s Eye voor Charlie’s Angels en Theme From Spider-Man voor de film over de fictieve webzwaaier.
Persoonlijk vind ik Angel’s Eye zwaar ondergewaardeerd. Een heerlijke rocktrack, helemaal Aerosmith met de typische zang van Steven Tyler en de geweldige riffs van Joe Perry.
Keuze Alexander Honderd: Sunshine (2001)
Zonnestraaltje
Ik sta net met een bord in mijn handen bij een absurd groot buffet te twijfelen tussen vlees of vis wanneer mijn telefoon piept. Ik trek me er niets van aan, kies voor vlees en voeg me bij mijn lieftallige tafelgenote. Als we niet veel later de lunch op hebben en ons naar de lobby-bar begeven voor een kop koffie, haal ik mijn telefoon toch maar uit mijn zak om te kijken wie me tijdens m’n vakantie nodig heeft. Blijkbaar verscheen er een ongeruste blik op mijn gezicht, want mijn reisgenote vraagt bezorgd of het iets met mijn werk te maken heeft. Nee, maar ik had er even niet aan gedacht dat er maandag weer een battle voor ondergewaardeerde liedjes op het programma staat. En dan ook nog een battle over Aerosmith, terwijl ik in een omgeving ben, die me in geen enkel opzicht aan rock-muziek doet denken. Zon, een spiegelgladde turquoise blauwe zee en cocktails met fruit en veel ijs zorgen dat de inspiratie enigszins achterwege blijft. Uiteindelijk download ik met Spotify maar wat van de latere albums van de band en ga met mijn oortjes in op het strand liggen luisteren.
Ik twijfel even over Falling In Love (Is Hard On The Knees) van het album Nine Lives vanwege het lekkere stukje koper in de begeleiding, maar kan verder niet echt een aanknopingspunt vinden voor een stukje. Nog maar even verder luisteren dus. Geen straf, want er staat een fijn briesje en ze komen de drankjes hier bij je strandbedje brengen. Een bijkomend voordeel van deze lange luister-sessie is dat ik in ieder geval de lokale oorworm, Lost In Istanbul van Brianna, eindelijk uit mijn hoofd heb. Inmiddels aanbeland bij het album Just Push Play hoor ik Steve Tyler ineens zingen over een bezoek aan Wonderland en zonneschijn en daar heb ik mijn keus: Sunshine.
Sunshine doet me qua sfeer denken aan de grote hit Pink van het voorgaande album. Zowel de tekst van het nummer, als de bijbehorende videoclip zijn duidelijk geïnspireerd door Lewis Carroll’s ‘Alice in Wonderland’. De voor Aerosmith bijna gebruikelijke referenties aan seks en drugs doen het nummer verder tekstueel niet echt uitblinken in originaliteit. Net als bij Pink pakt de band echter één simpel woord wat iedereen kent en zich prima voor de geest kan halen als uitgangspunt en bezingt het alsof het iets heel bijzonders is: Sunshine. Terwijl ik dit stukje in een bomvolle 737 richting Schiphol aan het typen ben, na een heerlijke ontspannen zonvakantie, moet ik toegeven dat ze gelijk hebben. Sunshine, the kind that everybody knows is eigenlijk best heel bijzonder.
[polldaddy poll=10399089]
