In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
Een van de redenen waarom ik zo’n schijthekel heb aan roddelbladen, is omdat ze kunst kapot maken. Al die relatieproblemen, ruzies, overtredingen, liefdes en onhebbelijkheden van beroemde mensen: het zal me compleet aan mijn reet roesten. De enige reden waarom ik iets wil weten van het privé-leven van een muzikant of schrijver, is als me dat helpt om zijn of haar werk beter te begrijpen. 99% van de roddels in de Story of Privé voldoen niet aan dat criterium.
En dus zijn er veel te veel muzikanten die we niet meer zien om wat ze maken, maar om de gekke fratsen die ze hebben gemaakt of de privé-strubbelingen die ze hebben doorgemaakt. In de hoogtijdagen van ABBA werd er eigenlijk nauwelijks serieus naar hun muziek geluisterd, omdat het alleen maar ging over de relatieproblemen van de bandleden.
Sinéad O’Connor is er ook zo eentje. Als ik aan haar denk, dan komen er allerlei onzinnig feitjes over haar naar boven, zoals dat ze ooit een foto van de Paus verscheurde en zich nu bekeerd heeft tot de islam. Nu zou je nog kunnen zeggen dat deze feiten bijdrage aan de begrip van haar muziek, maar de achterklap heeft hier de overhand gekregen.
Hoezeer ik ervan baalde dat de media mijn beeld van deze zangeres hebben verkleurd, dat realiseerde ik me toen ik de aflevering van Zomergasten met Maxim Februari zag. Wat hij liet zien, deed me in één keer weer beseffen wat voor een ontzettend goede zangeres ze eigenlijk is.
Het verhaal in notendop: er was eens een project waarin bekende artiesten een liedje van Gerschwin vertolkten. De meeste zangers en zangeressen deden dat ogenschijnlijk moeiteloos: ze kwamen, deden hun ding en het was goed. Sinéad daarentegen (en dat is te zien in een documentaire over het project) worstelde nogal met haar lied. Ze had ook een van de moeilijkste nummers van Gerschwin uitgekozen, uit Porgy and Bess. Met name op melodisch vlak is My Man’s Gone Now blijkbaar nogal een pain in the ass: er zit een stuk in waarin de zanglijn vrijwel onafhankelijk lijkt te opereren van de begeleiding. ‘Bijna atonaal’, noemde Maxim Februari het.
Juist die repetities van Sinéad, waarin je kunt zien waarin ze langzaam groeit in het liedje, zijn zo mooi. Ze weet dat ze er moeite mee heeft, zoekt daar ook geen smoesjes voor, maar oefent net zo lang totdat ze het onder de knie heeft. En vertolkt het nummer uiteindelijk op een fenomenale manier, zoals ze dat bijvoorbeeld ook ooit deed met Troy.
Wat een zangeres, en hoe jammer is het dat Sinéad de geschiedenis in zal gaan als ‘weirdo’.
De repetitie:
Het resultaat:
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
