Er zijn bands die vlees noch vis zijn en in die persoonlijke categorie valt Eurythmics. Bij vrijwel alle liedjes merk ik namelijk helemaal niets van de vermeende spanning tussen de ex-geliefden Annie Lennox en Dave Stewart. Veelal vind ik het zo slaapverwekkend dat ik mij wel moet afvragen hoe hun seksleven was. Sweet Dreams? Bovendien heb ik helemaal niets met de stem van Lennox en hun grootste hit There Must Be An Angel roept bij mij alleen maar braakneigingen op.
Ik zal wel de spreekwoordelijke roepende in de woestijn zijn, want van hun acht studioalbums werden alleen het debuut en de soundtrack 1984 geen platina. Tel daarbij negen Top 10 single-hits in hun moederland op en ik zou dus mijn ongelijk moeten bekennen, maar dat gaat niet gebeuren. Vrijheid van meningsuiting. De vraag is wel hoe vaak de kopers van het vinyl en de schijfjes hen nog opzetten, want het klinkt inmiddels behoorlijk gedateerd terwijl de albums van tijdgenoten zoals Prince (bijvoorbeeld) nog steeds gewoon steengoed blijven. Would I Lie To You?
En dan ineens komt de progrock-groep Warmrain met een EP waar zij Here Comes The Rain Again met een symfonische saus overgieten. Ingetogen gezongen en met een geluid dat aan Pink Floyd of Anathema doet denken. Bij deze uitvoering voel ik wel de warmte en emotie en blijkt ook dat dit liedje eigenlijk best goed in elkaar zit, maar een Eurythmics-uitvoering bij mij de verkeerde snaar raakt. In een interview vertelde Dave Stewart dat Here Comes The Rain Again op een hotelkamer bedacht is en een melancholisch gevoel in zijn liedjes verpakken zijn forté is. Maar feitelijk klootvioolde hij op een Casio keyboard en omdat het weer ging regenen zei Lennox op zangerige toon Here Comes The Rain Again. Ik word bijna weggeblazen door de emotie en diepgang.
Warmrain’s uitvoering daar aan tegen klinkt als een warme douche of een sappig zomerregenbuitje terwijl de zon blijft schijnen. Zo’n zeldzame gebeurtenis waarbij je even in de regen blijft staan om te genieten van de natuur en de wonderen van het leven. De clip is opgenomen in de abdij van Dorchester, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Men was namelijk bang dat er een goth-band zou komen, die de duivel zouden aanroepen en de abdij met bloed zouden besmeuren. De overige drie nummers op de EP zijn eveneens de moeite meer dan waard en roepen een ‘seventies’ gevoel op om tegelijkertijd helemaal ‘tens’ te klinken.
De EP is de opvolger van hun debuut uit 2011 (Absent Friends) en een opwarmertje voor hun dubbel (!) debuutalbum Back Above The Clouds, dat overmorgen zal uitkomen. Ik mocht deze vooraf beluisteren en ik kan verklappen dat het een geweldig album is geworden. Door de tijd te nemen, goede songs te schrijven én voor kwaliteit te kiezen is het een heerlijk luisteralbum geworden. Sferische tracks met subtiel gitaarwerk met af en toe een stevig nummer. Zonder meer een aanrader voor de Floyd-liefhebbers. Hopelijk hoeven we niet weer acht jaar te wachten?
Zanger/gitarist Leon J. Russell: Back Above The Clouds is based on a true story, adapted to appeal to everyone. As human beings, we all share in the universal experience of heart-breaking loss, and during the after-effects we have to discover coping mechanisms that will give us the strength to rebuild ourselves and our lives.
