Het is niet makkelijk, volwassen worden. Er wordt van alles van je verwacht: dat je je gedraagt zoals behoort, dat je netjes je school afmaakt, dat je een baan vindt om in je levensonderhoud te voorzien, dat je excelleert in je werk en bij voorkeur ook in alle andere aspecten van het leven. En dan moet je het óók nog een beetje leuk houden voor jezelf, want op chagrijnige mensen zit niemand te wachten.
Zou het dan niet fijn zijn om af en toe gewoon weer kind te kunnen zijn? Dat je een hasselbraam eet en je direct weer even kind voelt? Geen verantwoordelijkheden, geen zorgen… alleen maar spelen. Ik denk dat veel mensen stiekem die wens koesteren. Zet een ballenbak midden tussen de grote kantoorflats neer en mannen in keurig gesneden maatpakken duiken er vol overgave in.
Zangeres Grace Slick schreef Lather over collega bandlid Spencer Dryden, met wie ze op dat moment een affaire had. Al die jaren hadden ze tegen elkaar gezegd dat je iemand boven de 30 nóóit moest vertrouwen. En nu werd de drummer zélf 30. Tegelijkertijd was het een aanklacht tegen het je maar altijd moeten gedragen naar je leeftijd om zo te voldoen aan wat de maatschappij van je eiste.
Lather hield het wat dat betreft nog lang vol. Vrienden van hem werkten al bij banken, of reden al tanks rond in het leger, terwijl hij nog heerlijk in het zand rolde en drumsticks in zijn neus stak. Tótdat hij 30 werd, men hem zijn speelgoed afpakte en hij zich opeens besefte dat hij niet langer jong was.
Wat een fijne song nog steeds! Wat mij betreft een kijk op het proberen vast te houden aan je vrijheid als mens en je af te vragen of het op een bepaald niveau, tot op zekere hoogte echt niet zo erg is als je niet kunt voldoen aan de eisen van de samenleving over hoe iemand op elke leeftijd zou moeten zijn. Daar lijkt in onze huidige maatschappij helaas steeds minder ruimte voor te zijn.