Wat is er toch aan de hand? Polarisatie en haat lijken extreem toe te nemen. Je ziet het in de politiek en met name in de social media. We zijn steeds meer tegen elkaar, en steeds vaker moet het maar mogen dat we elkaar zeer zwart neerzetten. Weg is de nuance. Mensen reageren keihard – what the duck?! – op een lesbisch stel in een kinderblad. Links en rechts worden steeds meer uitersten, de kloof tussen team friet en team patat is onoverbrugbaar geworden, en het gematigde midden wordt een vloek.
We lijken tegen alles te zijn: tegen elkaar, tegen wetenschap, tegen kunst, tegen Polen, tegen gezond verstand. Noem het maar op. Breekbaar zijn we, en breken doen we. Wat haat ik deze haat, net zo extreem als ik de muziek liefheb. En op dat snijvlak kom je Razzy Bailey tegen. De man die een vrolijke preek afsteekt en me plezier geeft. Alsmede het geloof om vooral elkander lief te hebben.
The good book says
To love your enemy
But we don’t comprehend
Tell me, how can you love your enemy
When you hate your fellow man
Razzy Bailey is een muzikale bruggenbouwer, een artiest die twee stromingen bij elkaar weet te brengen: country en soul. En ook hij haat de haat. Maar hij doet er iets moois mee. Zijn nummer I Hate Hate is erop gericht positief te zijn, en bewust gebruik te maken van liefdeskracht. Buiten dat is het nummer muzikaal gezien erg aanstekelijk. Er is geen ontkomen aan: hier word je vrolijk van. Je kunt ervoor kiezen om tot tien te gaan tellen als je weer iets leest wat je raakt, maar om eerlijk te zijn: luisteren naar I Hate Hate werkt veel beter.
Het nummer lijkt speciaal gemaakt voor deze tijd. Het komt echter uit 1974. Vijfenveertig jaar geleden was er blijkbaar ook al toenemende polarisatie. Aan de ene kant geeft dat hoop, want het bestaat al zo lang en we zijn er nog. Aan de andere kant, er zijn al te veel slachtoffers gevallen, is het niet eens tijd om eens goed naar Bailey te luisteren en te stoppen met die haat?
