Ze scoorden een megahit met Please Don’t Go. De cover van het liedje van KC & The Sunshine Band haalde in 1992 de nummer één-positie in Nederland en België. Ook in andere Europese landen deden zij het goed. Zelfs aan de andere kant van de Atlantische Oceaan boekte Double You een bescheiden succesje.
Een knappe prestatie voor een debuutplaat in een genre dat toen nog lang niet zo gangbaar was als dat het in de jaren daarna zou worden: eurodance. De productiemolen werd vervolgens flink aangeslingerd. In twee jaar tijd brachten ze zes singles uit, waarvan eigenlijk alleen maar de opvolger We All Need Love redelijk scoorde. In Nederland leek de veelbelovende act dan ook weer snel naar de achtergrond te verdwijnen. Maar ze zouden nog één keer terugkomen in de Top 40. In de zomer van 1994 schopten ze het met Run To Me tot de 15de plaats. En ik was bij de eerste tonen verliefd op het liedje.
De licht dramatische toonzetting, het heerlijke synthesizer-melodietje eronder en de melancholische zanglijnen maakten dat het nummer hoog in mijn persoonlijke hitlijstje eindigde. Al had het wat mij betreft prima zonder die rap gekund. Maar in de hoogtijdagen van 2 Unlimited en de 2 Brothers On The 4th Floor kon je je het als eurodance-act eigenlijk niet permitteren om daar niet aan mee te doen.
Het enige waar het aan ontbrak was timing. Want met een zonovergoten zomer, die tot een van de warmste ooit gemeten zou gaan behoren, was het triestige plaatje toch wat misplaatst. Had Double You het in een druilerige herfst of in een grijze winter uitgebracht, was het waarschijnlijk een stuk hoger geëindigd.
