Tijdens het schrijven van mijn bijdrage aan de Muddy Watersbattle stuit ik op de naam Pat Hare, die van 1957 tot 1963 in de band van Waters speelt en te horen is op de albums Muddy Waters Sings Big Bill en At Newport 1960. Eind 1963 komt er einde aan dat dienstverband.
Auburn ‘Pat’ Hare werd geboren in Arkansas in 1930. Op tienjarige leeftijd begint hij met gitaar spelen, een aantal jaren later krijgt hij les van Joe Willie Wilkins, gitarist in de band van Sonny Boy Williamson. Al snel treed hij op met laatstgenoemde en met Howlin’ Wolf. Het grootste probleem voor Pat Hare is alcohol. Nuchter is hij een aardige man, getrouwd, drie kinderen, onder invloed van drank heeft hij ruzie met zijn mede-muzikanten. In de jaren veertig en vijftig is hij een veel gevraagde sessiemuzikant die speelt de eerde genoemde Sonny Boy en Wolf, Bobbie ‘Blue’ Bland, Junior Parker en James Cotton. Zijn gitaarsolo op James Cotton’s Cotton Crop Blues (1954) was het eerste opgenomen gebruik van zwaar vervormde krachtakkoorden, anticiperend op elementen van heavy metal-muziek. Een van de meeste smerige gitaarsolo’s ooit opgenomen, aldus Robert Palmer.
Vlak na die opname wordt Hare door Sam Philips van Sun Records, waar ook Cotton Crop Blues was verschenen, gevraagd een single op te nemen. Hare koos voor een eigen bewerking van Doctor Layton’s Cheating And Lying Blues uit 1941. Hij doopte de song om tot een cynisch I’m Gonna Murder My Baby en speelde wederom met de versterkers vol uit. Sam Philips had al wat risico’s genomen door de wereld kennis te laten maken met Elvis Presley en Jerry Lee Lewis, maar deze opname van Hare werd uiteindelijk toch te rauw bevonden om als single te worden uitgebracht. Pas in 1982, twee jaar na de dood van Hare, verschijnt het nummer op een verzamel box met Sun Records opnames.
In december 1963 schiet Hare in een dronken bui op zijn vrouw, of zijn getrouwde vriendin, de verhalen over het voorval zijn niet helemaal eenduidig. Jaloezie, alcohol en een pistool voorhanden vormen een dodelijke cocktail. Al snel is de door de buren gealarmeerde politie ter plaatse. De eerste agent die binnen stormt, krijgt een kogel en overlijdt dezelfde dag nog. De andere agenten schieten Hare neer en een arrestatie volgt. Hare overleefd zijn verwondingen, de vrouw sterft een maand later aan haar verwondingen. In februari 1964 wordt Hare veroordeeld tot levenslang. In 1980 overlijdt hij aan longkanker in de gevangenis.
