Groot is een meerduidig woord. Het kan voor statuur gebruikt worden, voor lengte en breedte en natuurlijk voor omvang. Er zijn diverse woorden die het verder kunnen preciseren, zoals bijvoorbeeld fors, dik of immens. Waar gaat dit verhaal over? Geduld, laat mij de context schilderen.
Rond 1982-1983 was ik uitermate sportief: minimaal 8 uur per week op het (trainings)veld en minimaal 10 uur in de sportschool. Keihard trainen voor een betere prestatie, dus geen overbodig sociaal contact dat kostbare minuten wegsnoepte van de trainingsarbeid met gewichten. Altijd op of tegen het maximum, gesteund door een isotone dorstlesser. Ik woog 80 kilo schoon aan de haak, gespierd en zonder een grammetje vet.
En toch voelde ik me een garnaal toen ik in het Hilton hotel in München aan het ontbijtbuffet naast Arnold Schwarzenegger stond. Ik weet zeker dat ik hem minimaal 10 seconden stond aan te gapen. Hij is met zijn 1.88 meter maar 5 centimeter groter dan ik, maar biceps als meloenen, handen als kolenschoppen, kuiten als boomstammen en een torso à la Jerommeke uit Suske en Wiske. 118 kilo met bijna 50 kilo meer spiermassa dan ik. Groot, groter, kolossaal. Het resultaat van zeer intensieve training sinds 1961 (en met behulp van anabole steroïden). In films komt zijn massa niet goed tot z’n recht; het wordt pas duidelijk hoe fors de man is wanneer je naast hem staat en er bijna twee keer inpast. Een reus.
En daar is het bruggetje…..net zoals de symfonische rockband Gentle Giant, die in 1970 opgericht is en slechts 10 jaar bestaan heeft. Een gigant op het gebied van experimentele muziek, die verder ging waar bijvoorbeeld Genesis, Jethro Tull en Yes ophielden. Een band waar vele hoe genaamde progressieve groepen uit die dagen een puntje aan konden zuigen. Ze stapten ruim over de door hokjesgeest bepaalde grenzen van muzieksoorten. Soms moeilijk te volgen, maar steeds verrassend en zoals veel bands uit die dagen werd er gretig in de (mythische) geschiedenis-pot gegraaid.
In 1972 kwamen ze met hun meesterwerk Octopus: een woordspeling op octo opus (acht werken), aangezien er acht composities op de plaat staan. Het openingsnummer is The Advent of Panurge: gebaseerd op de boeken Gargantua en Pantagruel van François Rabelais. Het is een serie van vijf romans geschreven in de zestiende eeuw, die handelen over de avonturen van twee reuzen, vader Gargantua en zijn zoon Pantagruel.
Geen gemakkelijke kost, maar waar wie zegt dat ingewikkeld en experimenteel niet heel mooi kan zijn?
Mijn favoriete band aller tijden. Blij dat ik in 1975 (Turfschip Breda) ze nog live heb mogen meemaken. (het voorprogramma werd verzorgd door Kayak)
Ook mijn alltime favourite. Heb destijds nog gezorgd voor een ElpeePop special op de radio (Theo Stokkink) en heb ze zelf in 1977 in Nijmegen gezien, tijdens een quadrofonisch (!!!) concert. Het glasgekletter van “In a glass house” ging de hele zaal rond … !