Huilen is voor mietjes. Because I’m happy! Sinds een paar weken is het officieel: niets houdt langer stand dan blijdschap. Happy van Pharell Williams is recordhouder in de Top 40. Niet alleen is het het succesvolste nummer ooit, het is ook het langst genoteerde. Uitgerekend de treurdeun Huilen Is Voor Jou Te Laat (1970), goed voor 41 weken notering, heeft in Happy zijn meerdere moeten erkennen. Al 44 weken staat het in de lijst. Maakt hij het jaar vol? Dat wordt spannend: Happy is op de terugweg, maar de daling gaat gestaag.
Wat is de kracht van de monsterhit? Heel simpel, iedereen wordt er happy van. De maker zelf moet er zelfs van huilen, maar dan van geluk. En het gaat blijkbaar maar niet vervelen.
Heeft Pharell als eerste de gelukzaligheidscode gekraakt, of zijn er meer van dat soort liedjes? Enkele bloggers stellen hun eigen Happy voor. We zijn ook benieuwd naar jouw favoriet. Laat in de commentaren weten van welk liedje jij al-tijd vrolijk wordt. Daar worden wij nóg happyer van!
Keuze Frans Kraaikamp: Loleatta Holloway – Catch Me On The Rebound (1977)
Muziek met karrenvrachten aan energie waarop je kunt swingen: Salsoul – disco!
Bij vrolijke liedjes denk ik al snel aan Nile Rodgers en zijn band Chic. Wat een geweldig optreden gaf die man vorig jaar op Great Wide Open 2013. Het is misschien wel het meest funky optreden dat ik ooit zal zien. Maar Le Freak en Good Times kent natuurlijk iedereen al. De Maestro is dan ook helaas niet ondergewaardeerd genoeg voor een bijdrage. Maar gelukkig zijn er ook andere artiesten die op een gelijke manier karrenvrachten positieve energie over je uit kunnen storten. Mijn keuze is gavallen op een nummer van het vermaarde SalSoul label. En wel het nummer: Catch Me On The Rebound van Loleatta Holloway.
Bij de eerste klanken weet je dat je te maken hebt met Vince Montana jr. en zijn Salsoul Orchestra. Geniaal concept: een groot orkest dat disco ten gehore brengt. Voeg daar de krachtige soulstem van Loleatta Holloway bij. En we zijn klaar. De drums zijn disco. De bass is funky en heeft een dijk van een groove. Piano-tjes, strijkers, blazers en percussie: heerlijk is deze mix! Als ik dit luister zie ik in mijn gedachten Nile Rodgers – met een grote glimlach op zijn gezicht -instemmend meeknikken.
Dit is een nummer wat je blijvend kunt draaien en waar ik enorm blij van word!
Keuze Martijn Vet: The Look – I Am The Beat (1981)
Omdat de zon schijnt en alle bloemen bloeien en het gras hier het groenst is
De komende drie minuten kan ik de hele wereld aan. Dat gaat vanzelf, omdat ik nu eenmaal degene ben die onmisbaar is op alle feestjes. Omdat mensen spontaan beginnen te glimlachen als ze me zien. Omdat ik de vrouwen van me af moet slaan. Omdat niemand zo cool is als Vet. Omdat ik iedereen van nul tot honderd jaar aan het dansen krijg. Omdat de zon schijnt en alle bloemen bloeien en het gras hier het groenst is.
Wát? Drie minuten? I Am The Beat gaat eeuwig door, luister maar naar het outro.
Happy! Happy! Happy! Happy!
Keuze Maartje Janse: Zita Swoon – The Bananaqueen (2001)
Hiermee vergeleken is Pharell’s Happy een bloedeloos staaltje nepgospel
Happy – happy – happy – happy! begint dit nummer, om dan de luisteraar mee te nemen op een haast therapeutische trip die tot het inzicht leidt dat het leven goed is. Zita Swoon-frontman Stef Kamil Carlens schetst de beginsituatie voor ons: in verwarde staat rijdt hij in zijn onderbroek naar Belgische hipsterhoofdstad Gent om nieuwe kleren te kopen. Zijn leven verandert daar door de ontmoeting met de Bananaqueen, een bovenaards mooie, sterke vrouw die hem betovert met haar dansmoves en haar wijsheid.
Na het album Life = A Sexy Sanctuary, waarvan dit een bescheiden hit was, kreeg Stef Kamil lange tijd genoeg van vierkwartsmaatrock, en dat vind ik persoonlijk jammer. Want wat is dit een briljant nummer, al was het maar omdat het –zoals wel vaker bij werk van deze Vlaamse meester– genres overstijgt. Urban indie-funk is misschen nog de meest compacte omschrijving. Kraftwerk featuring Bootsy Collins. Zoiets. Zet het nummer hard op en stilzitten is alleen mogelijk als je een dwarslaesie hebt. Electronica, percussie, fijne koperblazers en daaroverheen een sort lijzige spoken word-getuigenis van de heilzame effecten van een ontmoeting met de bananenkoningin maken dit het ultieme liedje om elke dag even op te dansen in de huiskamer.
Want het klinkt niet alleen lekker, het slaat ook nog ergens op, dit nummer. De sexy Bananaqueen ontpopt zich tot een zenboeddhist, die ons heupwiegend een simpel mantra aanreikt:
Hey man, you shouldn’t be worried ’bout the good nor the bad, or all them stories, just slowly point your life in the right direction, and live it up the the max of true satisfaction.
Zo eenvoudig is het, mensen. Stef Kamil loopt meteen langs bij zijn psychiater om zijn nieuwe inzicht met hem te delen: Hey! My life is ok! (happy! happy! roept het witte acidkonijntje in de psychedelisch aandoende video).
Vergeleken met het evangelie van levensvreugde van de bananenkoningin is Pharrell’s Happy een bloedeloos staaltje nepgospel.
Keuze Andre Peschar: Josh Ritter – Lillian, Egypt (2006)
Een blij nummer van een blije baas
Wanneer is een liedje écht happy? Een beetje blijdschap kun je overal in vinden; in een mooie tekst, in een melodie of riff, ja zelfs in een videoclip. In deze battle wil ik graag een lans breken voor Josh Ritter.
Al jaren schept deze songwriter (en auteur) het ene na het andere schitterende liedje. De één een stuk happier dan de ander – hij heeft godzijdank ook een zwaar melancholische kant. Anders zou het wel erg vermoeiend worden. Als je echter ooit een concert van hem hebt bijgewoond, dan weet je dat hij altijd met ongelóóflijk veel plezier op het podium staat (veelal met zijn Royal City Band, inclusief besnorde maestro Zack Hickman). En immer dat blije hoofd! Zijn enthousiasme slaat tijdens concerten vrijwel altijd over op het publiek.
Zijn vierde album The Animal Years is nog steeds een van mijn favoriete albums en wordt vaak ondergewaardeerd. Op dit album kun je Lillian, Egypt vinden. De song vertelt een komisch cowboy-achtig liefdesepos zoals alleen Josh Ritter dat kan:
I remember back in Illinois I found her
The lily of the valley – the lily of the West was a rose
The daughter of the biggest big town banker
He kept her like a princess
I stole her like the Fort Knox gold
Een happy liedje – voor mij is dat een uptempo liedje dat je kunt meezingen. En voor de vocaal beperkten onder ons (zoals ik), wil je dan het liefst zoveel mogelijk ‘lalalalala’s’ of ‘doodoodoo-daah’s’ in een nummer terughoren. In dit geval: check! Daarnaast stemt het gammele doch aanstekelijke jaren twintig-pianoriedeltje me zomers. De albumversie is al vrolijk – maar als live uitvoering is het bij vlagen euforisch.
Om mijn pleidooi dus nog meer kracht bij te zetten voeg ik liever een live-opname bij dan de officiële videoclip (die overigens iets afwijkt van albumversie).
Keuze Roel Kramer: Nina Simone – Ain’t Got No (I Got Life) (Groovefinder Remix) (2007)
En oh, die blazers!
YOLO avant la lettre
Ik heb dan wel geen klasse, geen cultuur, geen huis of schoenen. Ik mag dan geen geld hebben, geen opleiding. Geen parfum, geen liefde. Ik heb geen god. En verdomme; ik heb zelfs geen naam. Waarom leef ik eigenlijk?
What the hell? Ik ben gezond van lijf en leden, ik heb m’n vrijheid. Ik heb mijn hersenen, ik heb mijn tong, mijn tieten en mijn ziel. Wat kan me overkomen? Ik heb mijn leven en dat is van mij.
Ain’t Got No (I Got Life) werd rond 1967 geschreven door Galt McDermot, James Rado en Jerome Ragni voor de musical Hair. Maar niet als één nummer! Natuurlijk horen I’m Black/Ain’t Got No en I Got Life bij elkaar, maar in de hippiemusical zit er ongeveer 8 minuten (en drie andere nummers) tussen beide liedjes. Nina Simone plakte beide liedjes aan elkaar vast, goot er een jazz-sausje over en bracht het als single uit. Een bonafide hit was het resultaat.
De Groovefinder remix brengt het nummer weer dichter bij zijn oorsprong. Terug is de springerige baspartij uit Hair, terug zijn ook de blazers. En oh, die blazers! Als er iets is dat levensvreugd vertaalt naar de universele taal der muziek, dan is het wel het puntige koperwerk, het hemelse klaroengeschal. Fuck alles, YOLO!
Keuze Freek Janssen: Voicst – High As An Amsterdam Tourist (2008)
Meestal word ik niet zo vrolijk van vrolijke muziek
Van nature ben ik geen droeftoeter (verre van, als ik het zelf mag zeggen), maar op muzikaal gebied neig ik naar het depressieve en agressieve. Daar zouden psychologen onderzoek naar kunnen doen, maar dat hoeft niet. Het is nu eenmaal wat het is: vrolijke jongen voedt zijn donkere kant met muziek.
Er zijn dan ook niet veel vrolijke nummers waar ik heel vrolijk van word. Voor Voicst maak ik graag een uitzondering. Dazzled Kids is mijn absolute favoriet, maar die is niet vrolijk genoeg voor deze battle. Onderstaand juweeltje wel, en is als single ook nog eens gigantisch geflopt.
Maar daarover niet getreurd; nu kan ik hem tenminste aandragen in deze battle!
[polldaddy poll=8129692]
Afbeelding: Ufunk, 24 hours of happy
