Gisterenavond was de releaseparty van de nieuwste album van No Man’s Valley, maar Outside The Dream had ik ongeveer zes weken geleden – onder embargo – al toegestuurd gekregen. Ik mocht pas vandaag mijn schriftelijke mening over het album ventileren. Dat was verdomde moeilijk, want wanneer je iets ontvangt dat geweldig is wil je het liefste iedereen laten meegenieten.
Outside The Dream is het tweede volwaardige album van de band na Time Travel, die weer voorafgegaan was door twee EP’s. Een veel gebezigde uitspraak is dat de opvolger van het debuut(album) het moeilijkste is, maar No Man’s Valley heeft deze horde met verve genomen mede doordat ze niet voort geborduurd hebben op het uitstekende Time Travel. Waar ik dat album meteen in mijn muzikale geheugen had opgeslagen, heeft Outside The Dream een langere aanlooptijd. Maar dat is geen nadeel, want elke keer wanneer ik het draai ontdek ik weer nieuwe dingen. Nuances die het album steeds interessanter maken en uitnodigen voor een volgende draaibeurt. Enerzijds is het donkerder dan de voorganger zonder te ‘zwaar’ te worden, maar tegelijkertijd intrigerender.
Eens in de zoveel tijd komt er een album uit dat ik elke dag ‘even’ beluister. Soms in een luie stoel met een goed glas iets naast mij en op andere dagen wanneer ik bezig ben. Maar het is al meerdere keren voorgekomen dat ik bemerk dat ik gestopt ben met hetgeen dat ik aan het doen was om aandachtig te luisteren. Dat is de kracht van Outside The Dream. Maar misschien is het grootste compliment dat het totaal meer een geheel is dan de voorganger; de tracks vullen elkaar aan en scheppen een gekleurd psychedelisch beeld als na een lekkere geestverruimende trip. Dat laatste vind je ook terug in de hoes. Enige vergelijking met een schilderij van Dali dringt zich onwillekeurig op. Zelf zeggen ze dat het album een helend proces bleek te zijn na een periode van innerlijke onrust. Persoonlijk proefde ik dit het beste in het fantastische 7 Blows; een hedendaagse adaptie op The End van The Doors.
De tweede single is Eyeball. Over wakker worden met een klotegevoel, dat zelfs niet met sterke koffie valt te beteugelen. Of toch over opstaan met een hoofdpijn van hier tot Tokyo en pijn achter je ogen? Zanger Jasper Hesselink: de track is gewoon geschreven tijdens een jamsessie in de Loods in Aalten (Achterhoek). We sliepen op de vloer en stonden letterlijk op tussen de versterkers en de muffigheid. Het eerste wat we speelden was deze veel te trage blues met als tekst Inject the cafeine in your eyeball. Hmm, ik heb wel eens van een soepoog gehoord, en twee reebruine ogen krijgen ineens een andere betekenis. Geen idee of een koffie-injectie de oplossing voor een giga-kater of dreunende hoofdpijn is.
Eyeball is apart en meeslepend met in het midden een orgeltje, waardoor je net tijd genoeg hebt om een tweede bakkie in te schenken. Het zou mij verbazen wanneer dit niet hun tweede #1 in de Indie-lijsten gaat worden.
O ja….vrijdag zal Jasper Hesselink in de Snob-studio aanwezig zijn om onder andere over het nieuwste album te praten. Natuurlijk draaien we wat van No Man’s Valley en Jasper heeft zes favoriete liedjes (één uit elke decennium) uitgekozen. Schakel om 22.00 uur in voor het wekelijkse Snobuurtje via deze link: https://pinguinradio.com/player/pinguin-radio.
