De man die de mellotron in de Nederlandse progressieve rockmuziek introduceerde is gisteren in Perpignan overleden. Gerard Koerts werd 71 jaar, maar muziek-minnend Nederland (en daarbuiten) kent hem als de toetsenist van Earth & Fire waarvan hij mede-oprichter en tot 1983 een drijvende kracht was.
Earth & Fire begon ooit met zangeres Manuela Berloth, die wegens een oogprobleem moest afhaken en de ruimte vrijmaakte voor de sensuele Jerney Kaagman. Vrijwel elke tiener had een poster van haar op zijn kamer hangen en toen de allereerste Nederlandse Playboy (1983) uitkwam konden we met eigen ogen waarnemen dat er nog steeds helemaal niets mis was met de toen 36-jarige Kaagman.
Gerard Koerts was (samen met zijn tweelingbroer) een evenbeeld van de typische Nederlandse jongeman in die dagen: blond en lang haar. Zijn kwaliteiten zaten in zijn componeer-kunst en het geweldige geluid dat hij uit zijn toetseninstrument wist te halen. Het meest herkenbaar is natuurlijk Storm And Thunder met de mellotron, maar deze deed pas intrede in 1971 én na het succes van hun eerste album. Ik kende hen natuurlijk al, maar herinner nog wat Storm And Thunder voor mij betekende toen ik het voor de allereerste keer hoorde. Weergaloos en binnen vijf minuten zat ik op de fiets om van mijn bijeen gespaarde zakgeld de single bij de platenboer te kopen. Later bleek de albumuitvoering nog véél beter.
Dat eerste album, Earth & Fire, was bijna een Greatest hits met hits als Seasons (hun doorbraak), Ruby is The One en Wild And Exciting. Zonder mellotron dus, maar met heel fijn toetsenwerk van Gerard. Luister maar naar het zwaar onderschatte Love Quivers.
Mijn eerste lp. De hoes met de luciferverpakking. Ondergewaardeerd album. Eigenlijk zijn de gebroeders Koerts ook min of meer ondergewaardeerd, gezien alle aandacht voor Jerney Kaagman. Fysiek dan. Zo’n geweldige zangeres was ze niet, maar begrijpelijk. Naast het oor wil het oog ook wat.