Het handige van een Spaanstalig nummer is dat niet veel mensen die taal verstaan en het gebruik ervan veelal wordt gekoppeld aan zon, zee en vakantie. Iets met associaties. Op die wijze kan het dus gebeuren dat Vamos A La Playa van het Italiaanse cabaretduo Righeira een eeuwige zomerhit werd. Dat het nummer eigenlijk een cynisch verslag is van een nucleaire winter, waarbij het radioactieve afval op de stranden spoelt lijkt totaal niet relevant voor de belevenis van het nummer, het gaat meer om de context waarbinnen dit nummer gedraaid wordt.
In iets mindere mate gaat dit op voor veel andere nummers in de Latijnse talen. Zo ook voor het in Nederland niet echt bekende Pendejo van de Argentijnse band Babasonicos. Sowieso is het vreemd te noemen dat de Babasonicos (deels vernoemd naar sekteleider Sai Baba) niet echt aanslaan aan deze kant van het water; in Zuid-Amerika is de band meerdere malen in de prijzen gevallen en staat ze bekend als een eigenzinnige groep die muzikaal nogal verrassend uit de hoek kan komen.
Wanneer je – niet gehinderd door enige kennis van het Spaans – Pendejo voor de eerste keer beluisterd, dan zou je de neiging kunnen hebben door de frivoliteiten en de tempowisselingen die in het nummer zitten gegrepen te worden. Dit kan de suggestie wekken dat het hier om een soort vrolijk pretpunknummer gaat, waarbij uiteraard de vrouw wordt bezongen, want zo werkt dat nu eenmaal in veel Spaanstalige producties. Toch geeft de sarcastisch klinkende zang wel het een en ander weg: het is niet allemaal zand en zee. Sterker nog: het is helemaal niets van dat. Het nummer lijkt te gaan over zogenoemde ‘players’; figuren met een goed uiterlijk en een vlotte babbel die vrouwen beschouwen als een gebruiksvoorwerp. Verleid ze, leef je uit en gooi ze weer terug in de oceaan. De mening van de Babasonicos over dit soort gasten wordt niet onder stoelen of tafels gestoken: het zijn pendejos, het Spaanse equivalent van klootzak.
Muzikaal zit het nummer lekker in elkaar, zoals wel meer nummers van de Argentijnen die eigenschap hebben. Van bedrieglijke eenvoud, maar toch ook wel weer niet zo makkelijk na te spelen. Wat dat betreft zou je het hele oeuvre van de Babasonicos als ondergewaardeerd kunnen beschouwen, ware het niet dat je een keuze moet maken. De keuze viel op Pendejo.
