De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke twee weken is er een nieuwe bijdrage.
We hebben vandaag een gastsamensteller die DJ van de oude stempel is. Een man die huilt en juicht als hij een muziekstuk hoort dat hem raakt. Emotie op je radio! De bovenkamer en het muzikale hart is niet door een Spotify playlist gevuld, maar met complete albums. Ennuh: albums zijn verhalen en bij albums horen concerten. Mensen die regelmatig naar IceRadio, of de Stenders App luisteren – dan wel de Snob 2000 uitzendingen hebben gevolgd – weten wat een heerlijk sfeertje deze man neerzet in zijn uitzendingen. Een waar feest als je van radio houdt en gek op muziek bent. Give it up for DJ Ratz!
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens DJ Ratz: Public Enemy – Rebel Without A Pause (1988)
Ik heb er lang over gedacht en twijfelde en twijfelde maar ik moet een knoop doorhakken. Het meest ondergewaardeerde liedje? In eerste instantie dacht ik aan iets van (The) Ramones. Velen zien Ramones als die simpele ’punkers met leren jackies uit N.Y.’. En als je het voor het eerst gaat luisteren denk je inderdaad dat alles op elkaar lijkt. Net zoals je dat ook misschien denkt als je voor het eerst een Greatest Hits van Bob Marley hoort overigens.
Ik heb het met Ramones liever over één van de meest invloedrijke bands in het genre van de ‘distorted gitaar’ en alles wat erna kwam en rockte. The Ramones pakten alle invloeden van de Rock ’n Roll tot de Spectoriaanse girl groups met het perfecte popliedje en stripten dat tot de meest elementaire drie akkoorden. En laat dat nou de basis zijn voor elk goed nummer. Ik heb het vaker gezegd in mijn radioprogramma ook… als je rockend gitaar of bass wil spelen check je de eerste drie albums van Ramones; zoek de simpele A-D-E of C-F-G akkoorden online op en ga dat spelen met je vrienden tot je vingers bloeden. En probeer het dan zo snel en strak te spelen als Ramones. Downstroke. Bass/guitar op je knieën!
Maar dat was het niet. The Stooges met Iggy? Bowie? Prince met Chelsea Rodgers, of toch mijn favoriete one-hit wonder Hey Little Girl van Syndicate Of Sound? Nee, mijn keuze heeft te maken met de Snob 2000, waar ik als radiomaker met veel plezier aan heb meegewerkt. Waar was de hiphop? Waar was de soul trouwens ook? Maar de hiphop? Als de Snob 2000 dan toch het brutale neefje van ‘de lijst der lijsten’ is, hoe kan het dat Public Enemy niet in de bovenste de regionen aanwezig is? Ik heb in al m’n shifts doordeweeks geen enkele hiphop track gedraaid. Oud maar ook niet nieuw! Zelfs geen autotune NL rap. Gelukkig maar voor dat laatste 🙂
De hiphop en rap kwamen voort uit het New York van de 70’s. Ik ben zelf nog nooit in N.Y.-N.Y. geweest maar de beelden van N.Y. in de 70’s zijn bizar. Alsof er een oorlog was, een stad vol brandende gebouwen en autowrakken. De blockparties kwamen en gasten als Kool Herc, Grandmaster Flash en Afrika Bambaataa creëerden de basis in DJ-ing en Rap. Run DMC bracht het in de 80’s naar een next level (samen met vele anderen, zoals LL Cool J). 1988 is het jaar dat ik beschouw als de heilige graal van de hiphop. De mannen van N.W.A. kwamen Straight Outta Compton, Slick Rick werd de ultieme ‘verteller’ van Children’s Story’s, Big Daddy Kane’s debuutalbum is een ongeëvenaarde krankzinnige goede mix in ultiem goed rhymen over een beat met samples. Rakim (juist, die van Eric B.) was misschien wel de allerbeste MC, Boogie Down Productions was een boodschapper zoals we nog nooit hadden gehoord. EPMD’s debuut was funky en dope. Biz Markie, Jungle Brothers… Het kan niet op! 1988.
In de muziek zit een wet ingebouwd die anders in elkaar zit dan technologie… Auto’s worden beter, computers sneller, met een laptop en een USB stick kan je alles. Maar de sound van een Telecaster uit 1957 krijg je niet meer. Zou dat met de hiphop ook zo zijn? Natuurlijk zijn er nu gasten als Kendrick Lamar die absoluut ook briljant zijn. Toch is het anders. In 1988 had men niets meer dan een Roland 808 drumcomputer en platen. Geen Pro Tools of Logic, waarmee artiesten van nu met een laptop op schoot alles kunnen doen.
Iedere generatie verdient het om een muziekstroming helemaal mee te krijgen. Mijn moeder had The Beatles. Maar de hiphop uit 1988 is mijn Sgt. Peppers. Ik had Public Enemy.
Met de trein richting Amsterdam naar Boudisque of Rhytm Import en dan op vinyl de nieuwe LP van Public Enemy kopen: It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back. Er was geen internet. Ik was een 16 jarig (blank) binkie met een liefde voor muziek, maar hoe kon ik begrijpen waar dit vandaan kwam? N.Y.? Ik woonde in Schalkwijk in Haarlem! Maar het kwam keihard binnen. Ik geloofde The Hype ook niet en ik wilde ook The Noise Bringen. Ik begreep dat Baseheads iets met drugs was. Maar mijn eerste biertje moest ik volgens mij nog drinken.
Maar ik hoorde dit en tot op de dag voel ik het nog steeds zo: dit was de standaard in hiphop, een nieuwe standaard wel te verstaan. KRS One was misschien wel beter in boodschap en Big Daddy Kane en Rakim waren betere MC’s. Maar bij Public Enemy was het ‘totale plaatje’ een ongelofelijke dope mix. De vele en vele samples per song, de invloeden vanuit soul maar ook rock, The Dust Brothers brachten een vreselijk goede productie die in de hiphop maar ook vele jaren later op Lowlands alle zalen deed ontploffen. De lyrics van Chuck D waren scherp, de gekte van Flavor Flav was daarnaast in harmonie.
De optredens in de Amsterdamse Edenhal (met volgens mij Beastie Boys of Run DMC) in deze tijd zijn legendarisch. Maar op een donderdagavond in 1988 speelden ze ook in een kleine club in Haarlem genaamd Stalker. Het 16-jarige binkie dat ik was zag daar zijn eerste optreden van juist, Public Enemy. Meer dan 30 jaar na dato is It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back nog steeds één van mijn favoriete hiphopalbums ever… Of zal ik dit stuk helemaal herschrijven, omdat drie jaar later door A Tribe Called Quest The Low End Theory werd uitbracht?
Nee het is goed zo. Yeah booooy!
Uit: Frenzal Rhomb
| Release | Artiest en Titel |
| 1946 | Louis Jordan – Ain’t That Just Like a Woman (They’ll Do It Every Time) |
| 1966 | The Left Banke – Walk Away Renée |
| 1967 | Leonard Cohen – Sisters Of Mercy |
| 1967 | Q65 – From Above |
| 1976 | Jerry Jeff Walker – Won’t You Give Me One More Chance |
| 1976 | Rory Gallagher – Edged In Blue |
| 1978 | Andrew Gold – Still You Linger On |
| 1978 | Breeze – It’s Only A Matter Of Time |
| 1981 | Frank Zappa – Tinsel Town Rebellion |
| 1984 | Let’s Active – Waters Part |
| 1986 | The Feelies – Slipping (Into Something) |
| 1986 | Fatal Flowers – Younger Days |
| 1988 | Public Enemy – Rebel Without A Pause |
| 1991 | Toad The Wet Sprocket – All I Want |
| 1992 | The Saw Doctors – Never Mind The Strangers |
| 1993 | Morphine – Thursday |
| 1999 | Chuck Prophet – I Couldn’t Be Happier |
| 1999 | Jason Falkner – Holiday |
| 2001 | Hedwig & The Angry Inch – The Origin of Love |
| 2001 | Stuurbaard Bakkebaard – Lied Van De Meeuwen |
| 2003 | Yo La Tengo – Today Is The Day |
| 2004 | Iron & Wine – The Trapeze Swinger |
| 2006 | Dixie Chicks – Not Ready To Make Nice |
| 2008 | Jim O’Rourke – Pictures Of Adolf Again |
| 2009 | Micachu & The Shapes – Curly Teeth |
| 2006 | Tim Minchin – Prejudice |
| 2011 | Sarah Siskind – Yellow And Blue |
| 2014 | The Big Hunger – Ways To Waste Time |
| 2015 | Blue Stahli – Not Over Til We Say So |
| 2015 | Flying Horseman – Brother |
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Robin Assen, Una Bergin, Bertolf, Pip Blom, De Kift, Sander Evers, Marinus de Goederen, Annelotte de Graaf, Joep Gudde, Kevin de Harde, Hugo Heinen, Lenny Helsing, Anne-Maarten van Heuvelen, Specs Hildebrand, Peter Koelewijn, Rick de Leeuw, Maceál, Paul de Munnik, Michiel Papenhove, Aafke Romeijn, Julian Sas, Arjan Snijders, Meindert Talma, Robby Valentine, Joop van Nimwegen, Hans Vandenburg, Michiel Veenstra, Rob Vunderink en Jonas Winterland.
