Getallen worden vanaf de peuter- en lagere school met spelletjes en liedjes bijgebracht. Er zaten zeven kikkertjes en zo. Logisch, want wie niet kan tellen heeft een probleem.
Er blijken ook ongelofelijk veel liedjes met een nummer in de titel te bestaan. Een paar voorbeelden? Eight Days A Week, Seven Bridges Road, 25 or 6 To 4, I Can’t Drive 55, Summer of ’69 en It’s Five O’Clock Somewhere. Maar ook bands: Five Finger Death Punch, The Four Tops of U2,
We hebben een paar minder bekende op een rij gezet.
Keuze Marèse Peters: Harry Nilsson – One (1968)
Tuut-tuut-tuut-tuut
Getallen: handig. Voor optellen, aftrekken. Ja hoor. Rationeel.
Weinig emotie te ontdekken in getallen, als je het mij vraagt. Of het moet al het verhaal zijn dat achter het getal schuilgaat, zoals 1422055 (het framenummer van een ontframede fiets) of 90125 (de naam van het album waarmee mijn liefde voor symfonische rock werd bezegeld).
Toch is er iemand geweest die een fantastisch liedje heeft geschreven over het eenzaamste getal: Harry Nilsson. Je kent hem misschien van publiekslievelingen als Without You en Everybody’s Talkin’. Maar One staat wat mij betreft op eenzame hoogte. Naar verluidt schreef Nilsson het nummer toen hij een vriend probeerde te bellen en een ingesprektoon kreeg. Tuut-tuut-tuut-tuut … Als je dat weet, snap je ineens waarom dat kenmerkende pianogeluidje dat het hele nummer door blijft klinken, zo sterk is.
Het liedje is door een aantal mensen gecoverd (bijvoorbeeld door Three Dog Night, die er een hit van maakten in 1969), maar de versie die mij het meeste kippenvel bezorgt is die van Aimee Mann, uit de soundtrack van de magistrale film Magnolia. Dat heeft maar een klein beetje te maken met haar uitvoering: die is nagenoeg hetzelfde als die van Nilsson, alleen heeft ze er hier en daar wat koortjes aan toegevoegd. Wel is haar stem prettig nasaal en depressief hier, dus +1.
Het belangrijkste pluspunt van deze versie uit 1999 is de filmcontext. Magnolia gaat over eenzaamheid. Over hoe moeilijk het is om een goede relatie te hebben met de mensen om je heen. En hoe makkelijk het is om dingen kapot te maken. Geen enkel nummer past daar beter bij dan One.
En dat hebben we allemaal te danken aan dat vruchteloze telefoontje van Harry Nilsson.
Keuze Hans Dautzenberg: The Doors – Five To One (1968)
No one here gets out alive
Een trotse collega had dankzij noeste arbeid een nieuwe diersoort ontdekt. Zoals te doen gebruikelijk mocht hij de soort een naam geven. Als eerbetoon wilde hij de soort naar prinses Amalia noemen. Helaas, bij navraag bleek deze het toch niet zo op prijs te stellen dat een kwalletje naar haar zou worden vernoemd.
Taxonomen beschrijven regelmatig nieuwe soorten en laten zich bij de naamkeuze dan vaak leiden door hun persoonlijke voorkeuren. Toestemming vragen is daarbij in principe niet nodig. Zo kan het dat er ook tientallen soorten zijn vernoemd naar artiesten of liedjes. Bijvoorbeeld Anomphalus Jaggerius, Synalpheus Pinkfloydi of Struszia Mccartneyi. Tegen die achtergrond is het niet vreemd dat naar de man die zichzelf ook wel ‘The Lizard King’ noemde een grote uitgestorven hagedis werd vernoemd. Jim Morrison had er waarschijnlijk wel de humor van ingezien dat een uitgestorven soort zijn naam draagt. No One Here Gets Out Alive, zong hij immers al in 1968 (een halve eeuw geleden!).
De zin komt uit Five To One, een nummer van het derde album Waiting For The Sun. Hoewel er tal van bespiegelingen aan zijn besteed, is de betekenis van het lied nooit helemaal helder geworden. Five To One, zo wordt wel beweerd, was de getalsverhouding Viet Cong – Amerikanen in Vietnam. Volgens anderen zou het verwijzen naar de verhouding tussen jongere en oudere Amerikanen. Meer in het algemeen kun je het lied ook interpreteren als een oproep tot een revolte. Interessant is dat The Doors vaak wel tot de counter culture worden gerekend, maar dat ze een andere koers varen dan de dominante hippiecultuur. De muziek is donker, filmisch, poëtisch. Als Five To One oproept tot een opstand, dan is het er een zonder bloemen in je haar. In dat opzicht is Five To One een ommekeer, zoals 1968 de ommekeer was in de Vietnam oorlog en in de maatschappelijke oorlog, waarvan we de veldslagen Parijs, Chicago, Washington, Noord-Ierland en Praag kennen. Voor The Doors was het de aanloop naar een roerig concert in Miami in 1969, waar Morrison de meute tijdens Five To One letterlijk aanspoort in opstand te komen.
1985: op een koud en winderig Père la Chaise volg ik de graffiti op de talloze graven. We verdwalen tussen de tombes. Pas
nadat we een flink bedrag hebben betaald voor een vaag stenciltje beroemdheden, weten we de buste van Jim op te sporen. We kijken een beetje rond, maken wat foto’s.
2018: ik loop het perron op. Een jonge vrouw draait zich om. Mijn oog valt op het opvallende logo op haar t-shirt. Ja, ik heb nog een speldje met dat logo. The Doors worden nog steeds gedragen.
Hoezo No One Here Gets Out Alive?
Keuze Willem Kamps: Aphrodite’s Child – The Four Horsemen (1972)
In vier stukken uiteen
Geef maar toe, blij werd je niet van zijn muziek. Geen warm gevoel bij Demis Roussos; die gezette Griek met schlagergeschiedenis. Bovenal dat typische stemgeluid, van ergens bovenin zijn neusholte. Bij Vangelis Pappathanassiou – ook van Griekse komaf en redelijk in omvang – lag dat toch anders. Die was een stuk beter te pruimen, al moet je van zijn semi-klassieke synthesizerstijl houden. Voordat zij ieder hun weg gingen zaten zij in dezelfde band: Aphrodite’s Child.
Het kind van Aphrodite was geen lang leven beschoren, maar in de vier jaar van haar bestaan behoorlijk succesvol. Het begon in ’68 met Rain And Tears en eindigde in ’72 met Break. Zeven hits op een rij. Mooi getal, zeven, maar het bracht de band geen geluk. Misschien wel omdat de titel van hun derde album, de dubbelaar 666 met wellicht niet geheel toevallig Break, een minder gelukkige cijfercombinatie betrof. 666 is immers het getal van het beest, de antichrist, en dat is toch een beetje de goden verzoeken, tenminste, als je erin gelooft.
Tja, misschien hadden ze het bij moeders moeten houden, Aphrodite, de godin van de schoonheid en de liefde. 666 bracht tweespalt in de band. Songschrijver Vangelis schoof nog verder richting de progrock, terwijl de andere leden het liever wat poppier hielden. Het kind van de godin viel in vier stukken uiteen. Demis ging solo en de anderen volgden, al maakte Vangelis in zijn eentje eerst 666 af om later onder zijn voornaam prachtige albums zoals Heaven And Hell uit te brengen en vele filmscores (onder andere Chariots Of Fire, Blade Runner en 1492 Conquest Of Paradise).
666 is als de duivel zelf: onvoorspelbaar, gevaarlijk en bevreemdend, maar ook verraderlijk mooi, lief en soms hard. Vangelis schuwt het experiment niet. Hij laat de beroemde Griekse actrice Irene Papas op liederlijke wijze klaarkomen in Infinity, maar gaat ook voor een adult oriëntated rocknummer met The Four Horsemen, over het lam Gods dat de eerste vier van totaal zeven zegels opent. Vanonder elk zegel komt een paard met ruiter tevoorschijn. Een wit (de antichrist), een rood (de oorlog), een zwart (de honger) en een groen paard (de dood). De profetie van de Apocalyps, het einde der tijden.
Bij 666 worden twee zaken ineen gevlochten: een voorstelling over de Apocalyps terwijl buiten, voor de nietsvermoedende toeschouwers, daadwerkelijk de eindtijd is aangebroken. Het eind van de voorstelling valt samen met het eind van de wereld. Zware kost, maar ja, de Grieken hebben dan ook de tragedie uitgevonden en die jongens van de Bijbel – de zegels komen uit de Openbaring van Johannes – deden daar vrolijk aan mee. Nu we het toch over zegels hebben. Drie jaar geleden zat de spaarkaart vol van Demis. Hij werd slechts 68. Zíjn eigen eindtijd.
Keuze Peter van Cappelle: Tommy Tutone – 867-5309/Jenny (1981)
Het telefoonnummer van een meisje dat mogelijk zelfs The Boss inspireerde
Tommy Tutone is een powerpopband die vooral in de Verenigde Staten succes had. Bij ons aan de andere kant van de oceaan is het succes vrijwel volledig uitgebleven. Hoewel ze in de Verenigde Staten qua hitsucces maar één echte grote hit hebben gehad: 867-5309/Jenny.
Het lijkt zo klaar als een klontje te zijn: 867-5309 is het telefoonnummer van Jenny. Maar wie was Jenny? Daar lijken de bandleden en schrijvers zelf het niet helemaal over eens te zijn. Ze vertelden door de jaren heen verschillende verhalen over. Gitarist Jim Keller zei dat het een meisje was die hij via vrienden kende, en waarmee hij kort heeft gedate. Hij vermoedde dat zij er niet blij mee was dat ze een nummer over haar hadden geschreven, maar omdat hij haar nooit meer heeft gesproken wist hij dat niet zeker. Dat zei hij in een interview in 1982. Ruim 26 jaar later kwam leadzanger Tommy Health er weer mee dat het een vriendinnetje van hem was, en dat het telefoonnummer haar echte nummer was. Als die twee verschillende verhalen nog niet genoeg waren kwam co-writer Alex Call (what’s in the name?) een aantal jaar later nog eens met een andere versie van het verhaal. Volgens hem was Jenny een fictief persoon. Evenals het genoemde telefoonnummer.
Het nummer raakte een beetje in de vergetelheid. Tot 2007. Toen éné Bruce Springsteen het nummer Radio Nowhere uitbracht. Die gitaarriff in dat nummer kwam wel heel erg overeen met de hit van Tommy Tutone. Uiteraard zat de media daar bovenop en werd Tommy Health erover gevraagd hoe hij erover dacht. Toen de sensatiebeluste media uit hem wilde halen of hij mogelijk er een rechtszaak van wilde maken antwoordde hij kort: Maybe I will. Maar tot een rechtzaak kwam het niet, want later verklaarde Health dat hij het eigenlijk wel een eer vond. Wie zou dat niet vinden als iemand als The Boss geïnspireerd blijkt te zijn door jouw nummer. Overigens heeft Springsteen zelf dat nooit toegegeven. Toevallig zijn beiden nummers wel verschijnen bij het Columbia label waar beiden artiesten onder contract staan.
Keuze Ronald Eikelenboom: Tina Turner & Robert Cray – 634-5789 (1988)
Sekslijnen en mobiele telefoons
Wie kent er tegenwoordig nog een telefoonnummer uit zijn hoofd? Ja, 112 weten de meeste mensen wel, en 0900-8844 is misschien ook nog wel bekend, maar verder? Vroeger wist ik tientalen nummers uit mijn hoofd. Mijn ouders, mijn vrienden, een enkele oom en tante, mijn werk, de huisarts. Het vergeten begon met de mobiele telefoon, die onthoudt alles voor je. Zelfs mijn eigen mobiele nummer moet ik nu vaak opzoeken.
Een van de weinige telefoonnummers die ik dan nog wel uit mijn hoofd ken is 634-5789. Natuurlijk, het is een heel gemakkelijk nummer om te onthouden, maar daar staat tegenover dat het onzinnummer is. Het is geen nummer wat je even kunt bellen en dan iemand aan de lijn kan krijgen.
Eddie Floyd en Steve Cropper schreven een liedje met het telefoonnummer als titel, met als ondertitel Soulsville, U.S.A. Wilson Pickett was de eerste die het opnam, daarna volgde Otis Redding, Ry Cooder, Johnny van Zant, Trace Atkins en Bruce Springsteen. En Tina Turner, die het nummer in 1986 opnam samen met Robert Cray voor de HBO special Break Every Rule. Een audio opname daarvan verscheen op haar album Tina In Europe en later ook als single. Het is in die hoedanigheid dat ik het nummer leerde kennen, al was ik toen meer geïnteresseerd in de bijdrage van Robert Cray dan in de verrichtingen van Tina Turner.
Voor de film Blues Brothers 2000 namen Eddie Floyd en Wilson Pickett het liedje opnieuw op. Ze spelen in de film de eigenaren van Ed’s Love Exchange. Het telefoonnummer er van? 1-900-634-5789. En die 900 verwijst dan weer naar sekslijnen, die in Nederland ooit begonnen met 06 voordat dat netnummer het exclusieve domein voor mobiele telefoonnummers werd. En zo is dit stukje weer rond.
Keuze Henk Tijdink: De Dijk – Lovesong 100.001 (1989)
Hier gaan we weer…..
Voor wie schrijft een schrijver eigenlijk als hij een liefdesliedje schrijft? Natuurlijk, het lijdend voorwerp in liefdesliedjes is vaak een man of vrouw. En de liefde voor het lijdend voorwerp is vaak onuitgesproken, onbeantwoord of beëindigd. Er moet toch een portie ellende in het lied komen.
Maar schrijft een schrijver niet louter en alleen voor zichzelf? Wil een zanger niet gewoon erkenning voor het ondraagbare leed dat een onuitgesproken, onbeantwoorde of beëindigde liefde met zich meebrengt? Gaat het lied wel over het een het lijdend voorwerp? Of gaat het eigenlijk over de zanger, het leidend voorwerp?
Ik denk het laatste.
Huub van der Lubbe, voorman van De Dijk, snapt dit alles natuurlijk dondersgoed. Hij bezingt het ook in Lovesong 100.001. Want het lied gaat niet over liefde, het gaat over het schrijven van een liefdesliedje. De openingszin is al overduidelijk
Hier gaan we weer…..
Er zijn honderdduizend lovesongs
Dus waar begin ik aan?
Honderduizend lovesongs
Mooier dan ik ooit kan
Een geliefde is een muze, een bron van inspiratie. Het dwingt om een exclusief liefdesliedje proberen te schrijven. Een tekst waarbij de liefde centraal voor een vrouw centraal staat en niet het persoonlijk leed van de zanger.
En ik blijf proberen
Ik blijf proberen
voor jou alleen
Lovesong 100.001 gaat over het moeizame proces van het schrijven van een exclusief liefdesliedje. De marteling die het verwoorden van de liefde in een liefdesliedje met zich meebrengt. Want voor je het weet beland je in clichés. En van die liedjes zijn er al honderdduizend….
Keuze Erwin Herkelman: 808 State – Pacific State (1989)
808: een magisch getal
Het is een magisch getal in de muziekwereld: 808. Dat heeft alles te maken met de Roland TR-808. De analoge drumcomputer ontketende een revolutie in de muziekwereld: voor artiesten was het nu namelijk mogelijk om muziek te creëren zonder dat er andere muzikanten aan te pas hoefden te komen. Artiesten als Marvin Gaye en Whitney Houston gingen de computer gebruiken, met klassiekers als Sexual Healing en I Wanna Dance With Somebody als resultaat. Maar met name in hiphopkringen werd de TR-808 immens populair.
Toen drie Britten in 1987 in Manchester besloten om samen een band te gaan vormen was het oorspronkelijke idee ook om hiphop te gaan produceren. Al snel maakten zij echter de switch naar acid house, een genre dat in het Verenigd Koninkrijk op het punt van doorbreken stond. 808 State, vernoemd naar het illustere apparaat, gaf met hun eerste album het definitieve zetje. Ze werden daarmee een van de pioniers van de house in hun land en zouden de inspiratie vormen voor de muziek van onder andere Aphex Twin en Chemical Brothers.
In Nederland kennen wij de groep eigenlijk alleen van hun remix van One In Ten. Een liedje van UB40 dat bij de originele release in 1981 niet door wist te dringen tot de Top 40 maar in deze versie jaren later alsnog een bescheiden hitje werd, met een 25ste plaats als hoogste notering.
Met hun eerste single Pacific World hadden ze een aantal jaren eerder echter al een absolute houseklassieker op hun naam gezet. En hoewel One In Ten in samenwerking met UB40 uiteraard nóg beter zou passen in deze cijferbattle licht ik er toch dít prachtige nummer uit. De heerlijke flow, de saxofoon en het gezang van vogels… Alleen het geluid van de golven ontbreekt nog om je direct op het strand van Ibiza te wanen. En dat is heerlijk nu de eerste vorst ons land is binnengedrongen.
Keuze Freek Janssen: dEUS – Seven Days, Seven Weeks (2005)
Na 6 jaar niks: 7 dagen en 7 weken
Een serenade brengen aan het aantal dagen van de week is geen originele bezigheid voor een artiest. Craig David deed het, Sting ook maar dan het net wat beter, Jamiroquai beperkte zich tot zeven dagen in juni. En The Beatles? Die zaten er een dag naast.
Voor dEUS was Seven Days, Seven Weeks een comeback-single. De Belgische indie-band maakte in de jaren negentig schone sier met drie (mogen we gerust zeggen) legendarische albums. Na het laatste album, The Ideal Crash, bleef het zes jaar stil.
Na een wisseling van gitaristen was daar in 2005 plots Pocket Revolution: een rauwere plaat dan de vorige; dEUS was een rockband geworden. Met nog steeds avant-gardistische randjes, maar niet zo absurdistisch als op de eerste platen. Seven Days, Seven Weeks was zelfs een beetje radiofähig, loungy, en kreeg wat airplay op 3FM.
Ook na zes jaar afwezigheid bewees dEUS met Seven Days, Seven Weeks dat het geen eendagsvlieg was die na drie goede platen terzijde kon worden geschoven.
Inmiddels is het alweer zes jaar geleden dat dEUS en album heeft uitgebracht en er is net een wisseling geweest van gitaristen. Zou het onderhand misschien weer eens…?
Keuze Tricky Dicky: The Sounds – Painted By Numbers (2006)
Hot legs
Mijn keuze was een intikkertje voor open doel. Ik hoefde er geen seconde over na te denken, want Painted By Numbers komt altijd voorbij wanneer ik train. Ooit eens gevonden via Spotify. Heerlijk nummer om helemaal even uit je dak te gaan. Een kleine kanttekening, want ik dacht voor kort dat het een punk of new wavenummer uit de jaren zeventig of begin jaren tachtig was. Wellicht werd ik op het verkeerde been gezet door de naam van de band, want in het punktijdperk bestond er namelijk een Engelse band: The Sound met Adrian Borland. Nu ik mijn huiswerk moest doen bleek dat Painted By Numbers pas 12 jaar oud is en de band uit Zweden komt.
Elke band heeft zijn eigen imago, maar wanneer ik een indruk zou moeten geven van hun stijl dan kom ik uit bij een kruising tussen Blondie, The Cars en Missing Persons. Hun debuutalbum dateert uit 2002 en leverde meteen hun grootste hit in Zweden op: Living In America. Bovendien bleek het luisterpubliek in de V.S. zeer gecharmeerd van The Sounds, want sindsdien hebben ze daar al zo’n 500 optredens achter de rug. Inmiddels hebben ze vijf albums en een EP (2017) op hun conto.
Painted By Numbers doet me denken aan de elpeehoes van bijvoorbeeld The Who By Numbers: verbindt de cijfertjes en de vier bandleden komen te voorschijn. En feitelijk is dat ook zo, want ieder mens is een gevolg van een bepaalde DNA-volgorde. Sla een cijfertje (per ongeluk) over en je hebt een kleine neus of worstvingers. Wellicht een kosmische grap? Genoeg filosofie.
Aangezien we bij Ondergewaardeerde Liedjes het liefste een YouTube clip bij de blog plaatsen ben ik maar even gaan zoeken. Nu begrijp ik ook waarom de blonde zangeres Maja Ivarsson in 2007 tot ‘hottest woman of Rock’ gekozen is. Haar benen lijken wel een eigen leven te leiden, maar wees voorzichtig want ze is heel erg bedreven in karate, Thai boksen en kickboxen. Weten we in ieder geval waarom ze zo slank en mooi zijn.
Keuze Marcel Klein: Radiohead – The Numbers (2016)
De menselijke maat
Als financial kan ik deze battle toch eigenlijk niet missen. Cijfers zijn natuurlijk belangrijk voor iedereen, maar als financial helemaal, alhoewel het werkgebied van de moderne financial allang niet meer alleen maar uit cijfers bestaat.
Veel nummers en cijfers kom je ook tegen in titels van songs. Heel veel zelfs. Natuurlijk is het makkelijk om hier een keuze uit te maken, maar afgelopen week beluisterde ik:
We call upon the people
People have this power
The numbers don’t decide
Your system is a lie
The river running dry
The wings of a butterfly
And you may pour us away like soup
Like we’re pretty broken flowers
We’ll take back what is ours
Take back what is oursOne day at a time
En ondanks dat ik niet weet of de schrijver het zo bedoelde, interpreteer ik het als: het gaat niet om cijfers, getallen en grafieken. Het gaat om de menselijke maat. Cijfers zijn niet zaligmakend, we bouwen niet op cijfers, maar op mensen.
Klinkt misschien gek vanuit mijn pen, maar er is veel meer dan cijfers, getallen, spreadsheets. Ze geven wellicht een indicatie, maar hoe we cijfers, getallen, grafieken, Excel interpreteren is toch een iets voor ons mensen. De menselijke maat is vele malen belangrijker dan Big Data, algoritmes en ingewikkelde berekeningen. Wellicht maken ze ons leven makkelijker, maar ze nemen niet ons leven over!
Radiohead kwam in 2016 met een heerlijk album A Moon shaped Pool. Wat mij betreft een band die weer helemaal terug is (zijn ze ooit weggeweest?). Dit is niet alleen tekstueel een mooi nummer, maar juist ook muzikaal, dreigende geluiden, onderhuidse spanningen, alles wat muziek mooi maakt.
[polldaddy poll=10149960]
