Ik ben dol op muzikale verrassingen. Letterlijk en figuurlijk, dus toen er ineens een CD in de brievenbus lag was ik als een kind in een snoepgoedwinkel. Snel naar mijn man-cave of in alle rust (nou ja….de muziek stond wellicht een tikkeltje hard) het schijfje van AlascA te beluisteren. Toeval natuurlijk, maar ik had de dag ervoor nog hun laatste album uit 2015 gedraaid (Prospero) met het voortreffelijke In Medias Res en bedacht mij dat het langzamerhand weer eens tijd voor een opvolger werd. Op mijn wenken bediend, dus. Persoonlijk blijft het mij verbazen dat AlascA nog steeds niet bij het grote publiek doorgebroken is. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer Engeland hun geboortegrond zou zijn geweest zij allang een gevestigde naam zouden zijn.
De begeleidende flyer meldt dat morgen (zaterdag) de officiële release in Nederland in Paradiso zal plaatsvinden. Het schijfje heeft de naam Plea For Peace meegekregen naar de single uit november 2017, die op de sterfdag van John F. Kennedy uitkwam. De rode draad lijkt zo wie zo protest in de breedste zin van het woord. Ik vroeg het zanger/gitarist Frank Bond: Absoluut. We leven in aantoonbaar maffere tijden dan normaal gesproken, waarbij heel veel zaken onder druk staan. En de muziek is misschien wel nooit zo stil geweest. De single werd goed ontvangen, maar zorgde helaas niet voor veel airplay in Hilversum.
In tegenstelling tot de twee eerdere albums is het geheel minder folk dan Prospero en helemaal in vergelijk met het debuutalbum Actors & Liars. Waarom heeft AlascA voor een andere koers gekozen met minder folkinvloeden? FB: Voor dit album hadden we agressievere nummers en die vroegen om een directere, meer elektrische sound. We ergeren ons kapot aan het overbrave, vindikleukgeluid (zowel qua klanken als tekstueel) dat nu blijkbaar heerst. In dat verlengde passen Folksounds simpelweg niet bij wat dit album doet en zegt.
Plea For Peace heeft een lekkere mix van psychedelica en melodische muziek met een knipoog naar de sixties, maar desalniettemin stevig in de huidige tijd geworteld. Invloeden van The Byrds en The Beatles komen subtiel voorbij. Elke keer wanneer ik de ceedee draai hoor ik iets nieuws; het is alsof je een ui aan het pellen bent. Afwisselend ook met titels die aan het denken zetten. The Comedy Of Distance, Red Herring, Game Over, Ridicule, I Did Not Know…. Eigenlijk is er geen mindere track te ontdekken, maar met name Red Herring blijkt een klevertje, want het is een typisch deuntje dat in je geheugen kruipt. Ineens merk ik dat ik het loop te neuriën, terwijl ik met de hond wandel.
Boy & Girl springt er ook uit, omdat het steviger dan het gemiddelde is. FB: Het is zeker een uitschieter qua stevigheid, had van mij meer gemogen op het album, maar qua liedjes was dit de beste tracklisting en vielen wat andere stevige nummers af. Het tweede deel van het nummer is geschreven in het licht van misogynie. Het nummer gaat over de destructieve elementen in de westerse cultuur die kinderen, jongens en meisjes een verkeerde kant opsturen. Wat betreft vrouwen, meisjes; ik ben sterk van mening dat er teveel elementen in de hedendaagse popcultuur zitten die he-le-maal niet goed zijn voor het zelfbeeld van de vrouw en dus de emancipatie die nog steeds nodig is. Een daarvan is bijvoorbeeld het beeld van de vrouw in de popmuziek (top 40, rap en hiphop) als sexobject of onderdanig. Het is naar mijn mening onvoorstelbaar dat daar naar wordt geluisterd, dat het scoort in de charts en dat vrouwen niet signaleren hoe zij daarin worden weggezet en daar niet tegenin gaan. Cultuur, muziek en entertainment zijn cruciaal voor verandering en dit soort zaken zijn elephants in the room naar mijn mening.
Hey Girl!
Did some rapist call you a slut, girl?
Go kick the fucker in the nuts girl, and don’t be underpaid.
You’re more than a mother, a whore, a Madonna,
a nun, an obedient baby machine!And hey girl!
Go snapchat the hell out of me, girl.
But don’t let the world treat you wrong, girl.
Run for president, because misogynist songs in the charts
play their part in changing the hearts of your sisters
