Elke dag lees ik de onlinekrant en vrijwel elke dag vraag ik mijzelf af waarom ik het doe, want het is een opeenstapeling van non-nieuws, onzin en leugens. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de snelheid van het nieuws vandaag de dag. Liever een bericht met fouten dan de ‘scoop’ verliezen aan een concurrerende krant, waardoor het nauwelijks aan taalgebruik-controle of feitenonderzoek gedaan wordt.
Dat laatste blijkt in het geval van politieke luchtballonnetjes vaak nauwelijks mogelijk. De dames en heren laten zich niet in de kaart kijken en meestal blijkt hun ja uiteindelijk toch een nee. Ze vertellen halve waarheden en wanneer ze op liegen betrapt worden noemen ze het een bijstelling vanwege nieuwe feiten. De bijnamen van sommige (ex) politici zijn dan ook passelijk gekozen: Draaikont, de Groene Mata Hari, Alexander Penthouse, Pinokkio, Snotneus, Blonde Dolly, Halve Zoolstra, de Kleine Napoleon, Rupsje Nooitgenoeg. Hoe vaak is de burger al niet voorgeschoteld dat na een verandering c.q. aanpassing alles beter en goedkoper ging worden. Marktwerking en zo. Budgetteren lijkt ook een onmogelijkheid, want steevast wordt het ‘ietsje’ duurder. En nu hebben we dan de afschaffing van de dividendbelasting, die slechts € 1,5 miljard zou kosten en voor heel veel nieuwe werkgelegenheid zou gaan zorgen. De belofte blijkt weer het papier waar het op gedrukt stond niet waard, want de prijs is inmiddels € 2,5 miljard en Unilever blijkt niet uit Engeland te mogen verhuizen. Zelfs het merendeel van de bedrijven is tegen deze afschaffing, maar Pinokkio wil zijn belofte aan de bedrijfsvriendjes gestand doen.
Ja, de krant is allang niet meer wat het geweest is. Bovendien zijn veel muziekrecensenten verdwenen, zodat de ‘cultuurpagina’ nog slechts uit roddels bestaat. Tegenwoordig moet je als muzikant zelfs betalen voor een recensie, maar de kans bestaat dat ze er niet eens positief over schrijven. En daarom struin ik het web af en koop af en toe een Engels popmagazine, omdat die in de regel nog met een frisse blik naar nieuwe muziek kijken. Nu zal ik daar wellicht No Man’s Valley (nog) niet aantreffen, maar ik acht de kans in de naaste toekomst niet onmogelijk. Ze zijn namelijk niet bang om van het bekende pad af te treden met als gevolg dat elke keer weer vanuit een andere invalshoek gecomponeerd wordt.
Hun nieuwste single is eindelijk uit. Eindelijk, omdat ik hun donkere muziek zeer waardeer en als een tijdje met smart op nieuw materiaal zat te wachten. Twee jaar na hun debuutalbum Time Travel en vier jaar na hun EP …And Four Other Songs. En elke keer een koerscorrectie in de meest positieve zin van het woord. Lies heet de eerste single van het aankomende album Outside The Dream. Een mysterieus bluesachtig nummer met speels orgelwerk, smerige riffs en een hypnotiserend ritme. Ongewild proef ik een combinatie van The Doors met David Bowie, maar tegelijkertijd is het heel anno nu. Terwijl ik deze blog schrijf luister ik alweer 45 minuten onafgebroken naar Lies en het punt van verzadiging is er nog steeds niet. Ik voorspel een stevige Indie-hit voor dit geweldige nummer en kijk uit naar Outside The Dream. Er daar is geen letter van gelogen.
Overigens zal No Man’s Valley komend weekend in Berlijn acte de présence geven op het Zunkunft am Ostkreuzfestival en verder maken ze deel uit van de NMTH-divisie in Popronde Nederland en spelen ze onder die vlag zeker zes data.
