Ik probeer de meeste blogs op Ondergewaardeerde liedjes te lezen en dan kan het gebeuren dat een blog je inspireert of raakt. Nog niet zo lang geleden was daar de blog van Der Webmeister over beabadoobee. De eerste woorden van zijn blog waren zeg maar confronterend, nu ben ik nog niet kaal, heb geen buikje maar blog regelmatig over Classic Rock uit de jaren ’70, en laten we eerlijk zijn toen werd er ook prachtige muziek gemaakt. Niettemin de blog gaf wel het aanzetje tot het schrijven van deze blog, even uit the comfortzone. Even geen gitaren, geen rockers maar een een duo uit London waar ik ook grote sympathie voor heb. De muziek is in de Engelse pers wel eens omschreven als intieme futuristische pop, laten we het er op houden dat lekker klinkt en niet alledaags is, althans zeker niet voor deze man van middelbare leeftijd om met de woorden van Der Webmeister te spreken.
In 2019 werd dit nummer regelmatig gedraaid op Pinquin radio en op een of andere manier pakte het me. Het nummer 1000 Words van het duo 0171. Het duo wordt gevormd door Joe Bedell-Brill en Georgie Hoare, allebei ook opgevoed met, zeg maar de gewone popmuziek zoals Avril Lavigne en Spice Girls maar ook Eels en Sparklehorse. Muzikanten die de kunst verstaan – volgens 0171 – om liedjes te schrijven die vrolijk en veerkrachtig lijken maar over verpletterende deprimerende onderwerpen gaan. Techno heeft hen beide richting gegeven aan de muziek die zij nu maken waarbij zij als inspiratiebronnen Umfang (ik kon het niet), maar ook Arcade Fire noemen. Resultaat? Een mooie debuutsingle en dan bedoel ik ook echt mooi.
Een nummer waar de tekst nagenoeg zonder pauze op een toon wordt voorgedragen met als effect dat het betoverend mooi wordt. Woorden die zonder adempauze het verhaal vertellen, eentonigheid (letterlijk) wordt meer dan spannend gemaakt.
I’m sorry I didn’t reply I was doing things
I didn’t think to reply, I’m sorry
It was nice, I was lying on grass with others, lying, squinting
I could barely read my phone with the sunlight
But yes, I read it, sorry
Minimaal is het in alle opzichten maar tegelijkertijd wordt het groots. Qua tekst is het ook niet alledaags, je zou bijna zeggen literair. Het heeft allemaal niets met rock te maken maar wat is dit nummer prachtig. Het is er echt één in de categorie ondergewaardeerde pareltjes. Zo’n nummer wat je moet luisteren waar het zich afspeelt in een park met een heerlijk zonnetje en dan meegaan in de muziek en even verdwijnen. 1000 woorden en toch ben je er stil van, zo mooi!
Thousand words, rhythm cracks on cotton hands
Billowing sighs and turns thirsty, thirty times
Overborne limbs and tear pillows
Learning again to manage taking time
Making marks on squinting eyes, closing distance
