Fine Young Cannibals – Johnny Come Home

Wat de tijd doet met muziek, is eigenlijk fascinerend om te zien. In mijn herinnering zijn de liedjes van The Smiths in de tijd dat die uitkwamen, in Nederland niet echt populair geweest. Stonden Panic en Bigmouth destijds niet bijster hoog in de Top 40. De beleving lijkt nu heel anders en de waardering voor The Smith is groot. The Smiths staat nota bene twee keer in de Top 2000 en zeven keer in de Snob 2000.

Andere muziek is volledig in de vergetelheid geraakt. In de jaren ’80 was She Drives me Crazy van de Fine Young Cannibals (FYC) niet van de radio af te slaan, maar die waardering is blijkbaar verdwenen. Ik heb het nog gecontroleerd, maar FYC staat niet in de Top 2000, en niet in de Snob 2000. Laat dat even bezinken: in beide lijsten staan geen Johnny Come Home, Blue of Suspiscious Minds. Ook geen She Drives me Crazy of Good Thing. FYC is in de vergetelheid geraakt. En dat is echt jammer. She Drives me Crazy vond ik destijds al niet fantastisch; maar de eerste plaat van FYC staat wel vol met muzikale parels.

Van die eersteling is binnenkomer Johnny Come Home mijn favoriet. Wat de magie van Johnny Come Home is (maar ook van Blue bijvoorbeeld) is het contrast. Enerzijds het vrolijk makend, funky gitaartje, het toetertje, dat deinend baslijntje. Goed dansliedje. En daar tegenover die huilerige stem van Roland Gift, waar je misschien ook wel even aan moet wennen. En dan ook nog de tekst. De dramatische oproep van een vader aan zijn weggelopen zoon om een teken van leven te geven. Om thuis te komen. Het schuldbesef bij de vader, dat het wel eens aan hem zou kunnen liggen:

What is wrong in my life I must get drunk every night

Een prachtig popliedje. Geen enkele reden om die in de vergetelheid te laten belanden.