Jaren geleden hoorde ik op 4 mei het nummer Hero of War van Rise Against. Een prachtig, breekbaar intens liedje uit 2008. Een nummer wat over de oorlog gaat en wat dat met je doet: de gekte, de waanzin en het verdriet.
En waarom is dit een ondergewaardeerd liedje? De oorlogsveteraan die trots op zijn land en vlag is verteld zijn verhaal. Hoe hij de vijand te pakken kreeg en waar hij toe in staat bleek. De overpeinzingen zijn in prachtige beeldende zinnen door Tim McIlrath opgeschreven en op een manier gezongen dat – wanneer je goed luistert – er een film aan je voorbij trekt die je intens raakt. Ze zeggen wel eens less is more en daar is Hero of War een prachtig voorbeeld van. Een klein nummer wat groots wordt door de beeldende tekst, muziek en hoe het gezongen wordt. Een nummer waarin, ik zei het al eerder, de gekte en de waanzin van een oorlog worden beschreven.
Het Post Traumatisch Stress Syndoom wordt hier pijnlijk mooi bezongen. De oorlog en hoe je dat van een onschuldige jongeman verandert in een volwassen kerel met meer dan alleen lichamelijke littekens. De krassen op de ziel zijn niet te zien maar de pijn is immens. Mannen uitzenden om te vechten voor de zogenaamde eer en glorie voor vlag en vaderland en wat dit tot gevolg heeft voor in dit geval de ik-persoon, hebben Tim Mcllrath en de mannen van Rise Against prachtig weten weer te geven in een klein, maar naar mijn mening zeer ondergewaardeerd liedje.
