In mijn pauze heb ik eindelijk wat tijd om te luisteren naar de Snob 2000. Liever had ik dit de hele dag gedaan, maar er moet ook gewerkt worden. Tot mijn grote vreugde komt L’enfant Sauvage van Gojira voorbij. Ik geniet van elke noot en elke scream. Wat een prachtige plaat is dit. Ik krijg het idee bij de aftiteling dat de DJ daar anders over denkt.
Niet iedereen houdt van deze muziek. Iemand had het niet zo briljante idee om de band in het voorprogramma van Guns n’ Roses te plaatsen. Het geluid was lang niet zo goed afgesteld bij Gojira dan bij de hoofdact. De fans van Guns n’ Roses waren niet blij met Gojira, maar uiteraard extra blij toen eindelijk hun band begon te spelen met een veel beter afgesteld geluid.
Muziek van Gojira word omschreven als een mix tussen technical death metal, progressive metal en groovemetal. In de beginperiode van hun carrière wordt de band bekritiseerd om hun unieke sound. Tegenwoordig zijn ze een grote naam in de Progressieve metal scene. Daar hebben hun laatste twee albums zeker aan meegedragen.
L’enfant Sauvage begint met een harde snelle metal riff. Zanger Joe Duplantier schreeuwt op zijn brute maar verstaanbare wijze zijn verhaal. Tussendoor brengt de band hun typische Gojira gitaar geluid. Keiharde riffs die worden afgebroken met een breakdown en weer verder gaan. Het is technisch, het is vernieuwend, het is vooral niet in een hokje te plaatsen, en daar hou ik van. En wanneer zo’n geweldig geluid samen gaat met een prachtig verhaal, dan heb je iets magisch.
L’enfant Sauvage is gebaseerd op de film met dezelfde titel. Het gaat over een jongen, Victor von Aveyron, die in januari 1800 word gevonden in het bos. Hij is dan 10 jaar en is opgevoed door wolven. Er volgen meerdere pogingen om van de jongen een sociale jongen te maken. Uiteindelijk is de vraag wat voor de jongen het beste was geweest. Hem proberen te socialiseren, of hem in het bos te laten. In het nummer wordt beschreven hoe de jongen op latere leeftijd omgaat met het leven in verschillende instituten. Het heeft voor veel woede gezorgd die hij nu een plaats moet geven. Aan het eind zingt Joe Duplantier het volgende:
This righteous anger boiling inside of us
Won’t last forever, don’t fear to let it out
Branches have grown through
The wolf is your master
Uiteindelijk geldt natuurlijk dat een jongen die is opgevoed door wolven, zichzelf een wolf voelt. Je kunt het jongetje weghalen bij de wolven, maar de wolf niet uit het jongetje. En kijkend naar het grote geheel denk ik dat je ook niet moet negeren wat er in je verleden gebeurd is. Of dit nou goed of slecht is. Het heeft je gevormd tot de persoon die je nu bent.
Iedereen heeft wel iets meegemaakt waar hij of zij zich nog steeds kwaad over kan maken. Wees vooral niet bang om die woede te uiten. Maar dan wel op een gecontroleerde manier. Zet de woede om in energie. Mijn idee is dit de beste manier om mee te schreeuwen op een concert van Gojira. Schreeuw het allemaal maar lekker van je af, en wees daarna een nog lievere ouder, partner, collega, noem maar op.
