Senser – Age Of Panic

Het jaar was 1994; een tijdperk waarvan je zou denken dat op muziekgebied alles al een keer gedaan is, alles al ontdekt is en dat bestaande concepten hooguit nog wat verder worden uitgerekt.

Maar toen kwam Senser met het album Stacked Up om die gedachte voorlopig weer even naar het Rijk der Fabelen te wijzen. De band uit het zuidwesten van Londen trok onmiddellijk de aandacht door hiphop, rap, metal en industrial lekker door een botte staafmixer te laten blenden. Het resultaat was verbluffend: Senser liet de wereld, of in ieder geval iedereen die de moeite nam hun muziek te luisteren, opschrikken met dystopische politieke boodschappen. Meningen en beschrijvingen die je eigenlijk liever niet hoort, maar die uit de mond van de, in een wilde variant van het cockney rappende,  Heitham Al-Sayed behoorlijk opdringend en overtuigend is. Negeren zit er simpelweg niet in, iets dat eveneens geldt voor het engelengeluid van zangeres Kerstin Haigh, die waarschijnlijk Openbaringen uit het Oude Testament nog kan laten klinken als een Disney-sprookje. Een prachtig tegengewicht in de band.

De persoonlijke uitschieter op het album is Age Of Panic. Een nummer dat over iemand die lijdt aan PTTS lijkt te gaan en daar lastig mee om kan gaan: het is er altijd. Ondertussen beweegt de protagonist zich voort als een zombie in een maatschappij die liever nare dingen onder het vloerkleed veegt, waardoor de vervreemding totaal is. Een tegenstelling die lijdt tot waanzin. Iets dat Al-Sayed griezelig goed weet over te brengen op eenieder die het nummer tot het einde durft af te luisteren.

Naar en confronterend, oftewel: een kijkje in de wereld van Senser. Age Of Panic is de nachtmerrie van de gezapige vijftiger, een verstoring van wat Boeddhisten beschrijven als de ‘maya’. Een nummer dat je hele ‘zijn’ grijpt en verfrommeld achterlaat.

Luisteren!