Op #1574 in de Snob 2000
Sommige bandjes wil je gewoon voor jezelf houden. Eigenlijk zou het vreselijk zijn als dat bandje echt zou doorbreken. Dat je die niet meer kunt zien in bijvoorbeeld Tivoli Vredenburg of Paradiso, maar dat je er dan voor naar Ziggodome moet. Dat wil je toch niet. Het definieert een beetje je identiteit. Iets van jezelf. Dat je niet achter de massa aan loopt.
Niet verder vertellen, maar Spoon is de beste band van de afgelopen vijftien jaar. Avontuurlijk. Zorg voor de productie (handklap!) zonder ‘nerdy’ te worden. Op iedere plaat zeker drie wereldliedjes. Prachtige melodieën en dan ook nog eens de lekker gruizige stem. Live is het vanwege de ultra-coole uitstraling van zanger Britt Daniel. Het is een wonder dat de wereldwijde doorbraak er nog steeds niet echt is gekomen.
Het beste liedje is Don’t Make Me A Target. Van de prachtplaat Ga Ga Ga Ga Ga. Met zo’n plaattitel zal de doorbraak nog wel even uitblijven. Gelukkig maar.
‘Here’s a band that knows how to write a sharply crafted pop song’
Helemaal mee eens. Britt Daniel en zijn vrienden maken al ruim 20 jaar music die ‘finger licking good’ is, maar deze band uit Austin, Texas kreeg toch best wel (ruim) de aandacht die die verdient.
Zo riep Metacritic.com Spoon uit tot de meest consistente band van het vorige decennium en kreeg de band ook in Nederland behoorlijk wat aandacht in de ‘serieuze’ muziekpers.
Britt Daniels zou je wat mij betreft best de Stephen Malkmaus van nu kunnen noemen & Spoon wordt dan al snel de Pavement van nu. Ik wil maar zeggen …
Volkomen terecht dat ‘Don’t make me a Target’ in de SNOB 2000 belandde, al valt 1 notering me dan weer tegen, want Spoon maakte de voorbije jaren meer van classics. Deze bijvoorbeeld, een van mijn favorieten, die ik ook wel een plaatsje gun in de lijst van ondergewaardeerde liedjes.
https://youtu.be/dInnbQrYVhQ