Wereld Toilet Dag-battle

Wereld Toilet Dag richt zich jaarlijkse op het belang van goede sanitaire voorzieningen en voor toegang tot schone en veilige toiletten voor iedereen. Een nobel streven, maar wellicht moeten we de lat in eigen land hoger leggen? We komen tenslotte regelmatig toiletten in uitgaansgelegenheden en tankstations tegen die een gevaar voor de volksgezondheid vormen.

De pot is ook een dankbaar onderwerp in de muziek. We gingen er even voor zitten.

Keuze Tricky Dicky: Screamin’ Jay Hawkins – Constipation Blues (1969)

Pijn

Ladies and gentlemen, most people record songs about love, heartbreak, loneliness, being broke… Nobody’s actually went out and recorded a song about real pain. The band and I have just returned from the General Hospital where we caught a man in the right position. We named this song, Constipation Blues.

Het is een beetje een vies praatje (zouden de Clicheemannetjes zeggen), maar er zijn veel mensen die last van verstoppingen hebben. Een kwartier op de pot zitten voor een kleine keiharde keutel. Het gevoel dat er een voetbal naar buiten moet komen. Hard werken voor een minimale beloning, en met een beetje pech springen er ook nog enkele aambeien. Ik kan mij voorstellen dat het geluid van een plons voor opluchting zal zorgen… tot de volgende keer. Ik mag mij gelukkig prijzen, want ik heb geen last van dit ongemak. Screamin’ Jay Hawkins wel, want hoe kom je anders op het idee om er een liedje over te schrijven? Of heeft hij de bijnaam Screamin’ juist gekregen vanwege zijn verstopping?

Constipation Blues staat op het album What That Is! uit 1969; zijn tweede officiële album in tien jaar vanwege een gevangenisstraf en een zelfverkozen verbanning naar Hawaii. Hawkins bezwangerde zijn muziek met humor en op de albumhoes bedankt hij president Nixon voor his efforts to recapture the era of the early 50’s. Hawkins heeft Constipation Blues twee keer op het podium op een toilet gezongen. Hij weet perfect de geluiden van een poging tot ontlasting te creëren en de sax kopieert het geluid van een scheet.

Ga er maar even voor zitten…

Keuze Alex van der Meer: Hoyt Axton – Snowblind Friend (1969)

Pot-dikke, uitgerekend nu

Het leven draait bij ons in huis heel erg om de WC en alles wat erbij hoort. Uitgerekend nu. Onze eerste spruit is nu goed op weg zindelijk te worden, dus we besteden veel extra tijd in het toilet en bij het potje. En onze tweede spruit? Die is er nu als het goed is, of bijna dan toch. De luiers staan al weken klaar in ieder geval. Het was ook mijn bedoeling om vanwege deze battle iets te gaan vinden wat betrekking had op zindelijkheid of volle luiers. Maar in plaats van een liedje over jonge kids op potjes, struikelde ik over een buitengewoon liedje over verval en dood. Maar ook één met een belangrijke rol voor een toilet. Een liedje van Hoyt Axton. En na een aantal keer beluisteren kon ik er gewoon niet meer omheen. En dus maak ik er een beetje een potje van in dit stukje.

De naam Hoyt Axton kom je niet elke dag tegen, denk ik. Maar mooie liedjes kon hij zeker wel schrijven. En dat mooie liedjes schrijven had hij dan weer niet van een vreemde. Zijn moeder Mae Boren Axton was ook componist. Ze had zelfs meegeschreven aan een nummer genaamd Heartbreak Hotel. En dat was dan weer gezongen door Elvis Presley. En Elvis, die is dan weer overleden, op het toilet. De dood kan wel eens in het toilet gevonden worden. Net zoals in het nummer Snowblind Friend, trouwens. De vriend in het nummer Snowblind Friend heeft een vaag brouwsel gescoord op een onheilig toilet ergens. Het gaat niet zo goed meer met hem. De dood komt wel erg dichtbij.

You say it was this mornin’ when you last saw your good friend
Lyin’ on the sidewalk with the misery on his brain
Stoned on some new potion he found upon the wall
Of some unholy bathroom in some ungodly hall

Hoyt Axton, overleden in 1999, heeft tijdens zijn leven een aantal succesvolle nummers geschreven. Met name anderen hadden plezier van zijn werk. Steppenwolf heeft een fantastische versie van dit Snowblind Friend gemaakt, en had ook al The Pusher opgenomen. Maar met name het nummer Joy To The World werd dankzij Three Dog Night een hele grote hit in de Verenigde Staten. Ook hier in Nederland kwam het in de Top 40 terecht.

De eigen versie van Snowblind Friend is een mooie sfeervolle country-song. En Hoyt Axton slaat absoluut geen, ahum, pleefiguur met deze uitvoering. Integendeel, het is prachtig gezongen. De tekst raakt je. De orkestratie is subtiel en erg mooi. Kortom, ik vind het een wolk van een nummer.

Keuze Willem Kamps: Jethro Tull – Aqualung (1971)

Als je behoefte voelt

Jethro Tull bij Ondergewaarde Liedjes? Och, er zijn hier wel grotere namen voorbijgekomen. Maar Aqualung, dat is toch Muziekgeschiedenis met een hoofdletter M? Yep. Helemaal mee eens. In 2017 nog 473 in de Snob 2000. Waarom dan toch Ian Anderson c.s. extra voor het voetlicht brengen? Omdat dit een mooi en waarschijnlijk heel onverwacht moment is, want wat heeft Jethro Tull met de plee te maken? Goed, Jethro ging in zijn tijd uiteraard ook naar het toilet. Landbouwwetenschapper en voormalige boerenzoon Jethro Tull had er zelfs meer mee; hij vond dat mest niet nodig was op het land, al zal dat ongetwijfeld koeienmest zijn geweest. De naar hem vernoemde band komt hier aan bod omdat ook zij het privaat bezingen, in Aqualung.

Aqualung was het vierde album van Jethro Tull. De band trekt hier meer richting de combinatie folk en rock, na aanvankelijk als Britse bluesrockband te zijn begonnen. De plaat levert een hitsingle op met Locomotive Breath die al negentien jaar in de Top 2000 bij de eerste duizend staat, al zakt ie elk jaar een stukje weg. Aqualung is geen conceptalbum, al zijn de songs wel gerelateerd aan elkaar. Zo gaat een nummer over een jong hoertje (Cross-Eyed Mary) en een zwerver met ademhalingsproblemen (Aqualung) die wel van jonge meisjes houdt. Die Aqualung vinden we dus terug op het closet, niet direct om zich te ontlasten, maar om z’n voeten te warmen.

Leg hurting bad as he bends to pick a dog end
He goes down to a bog and warms his feet

Bog is Engelse straattaal voor het gemak. Een andere mooie benaming is The John. Tja, en John Thomas staat dan weer voor pik, die je daar met goed fatsoen uit je broek kunt halen. Het blijft een mooie taal, Engels. In a bog kun je dus je voeten op temperatuur laten komen, plassen en ook heel veel andere dingen, ondeugende bijvoorbeeld: gesmokkelde bolletjes coke via je endeldarm naar buiten persen of diezelfde coke via je neusgat weer het lichaam inbrengen (niet vergeten eerst het dichtgeknoopte condoom te verwijderen). Zelf mag ik er graag de krant lezen.

Gesekst wordt er ook. Wijlen Georg Michael mocht zich graag op het openbare toilet verpozen met onbekende heren. En Tommy Lee van Mötley Crüe is vorig jaar nog met een veel jonger vriendinnetje betrapt in het vliegtuigtoilet. Daarvoor hoef je niet bij Ian Anderson aan te kloppen. De bard is wars van drugs en andere uitingen van het stereotype leven van de rockmuzikant. Zo kweekte hij zelf zalm en eigenlijk is hij altijd een ambachtelijke liedjesschrijver gebleven. Met Tull inmiddels vijftig jaar, na een vijftal jaren met andere bandjes te hebben gerommeld.

Ambachtelijk is een passende omschrijving voor de songs van Jethro Tull. Doortimmerd, stevig en robuust, maar telkens met verfijnd handwerk en ietwat barokke versieringen. Zo is eigenlijk heel Aqualung. Het rockt en is lichtvoetig tegelijk en kent ook nog een geweldige gitaarsolo van Martin Barre (de gitarist die wordt geprezen door onder andere Ritchie Blackmore, Mark Knopfler, Steve Vai en Joe Bonamassa). De solo is meermaals gekozen in lijstjes van beste gitaarsoli ooit. Ik zou zeggen, ga er eens goed voor zitten, die 6.37 minuut, en vooruit, als je behoefte voelt mag dat natuurlijk ook op de pot.

Keuze Freek Janssen: Live – Shit Towne (1994)

Dat kwade fuck-de-wereld-gevoel

Je hebt albums die meteen populair zijn, maar de tand des tijds niet doorstaan. Er zijn ook albums die aanvankelijk lauw worden ontvangen, maar pas in de loop der jaren op waarde worden geschat. En dan zijn er de albums met U-vormige populariteitscurve: aanvankelijk erg veel gedraaid, daarna haalt de goegemeente zijn neus ervoor op maar een paar decennia later komen we erachter hoe goed die shit eigenlijk was.

Bijna alles wat ABBA maakte valt in die laatste categorie. Throwing Copper van Live ook. Heel erg nineties, en toen in de zeroes de populariteit van grunge-lookalikes (want dat was Live toch wel een beetje) ineens verpulverde, raakte ook Throwing Copper in de vergetelheid.

Hoe zeer met name Throwing Copper nog leefde in de harten van ons muziekliefhebbers, bleek een jaar of vijf geleden toen we een battle organiseerden over Live. Ook toen al koos ik voor Shit Towne: Shit Towne vertegenwoordigt voor mij het kwade fuck-de-wereld-gevoel dat door heel Throwing Copper te horen is. En wat wil je nog meer als je 16 bent? Dat stomme dorp waar ik woon, met zijn aangeharkte gazonnetjes en schuttingen, zodat je je buren niet hoeft te zien.

Keuze Ronald Eikelenboom: Badly Drawn Boy – Pissing In The Wind (2000)

Vergeefse inspanning

When nature calls, is het thema van de World Toilet Day 2018. Iets met hoge nood, moet ik dan aan denken. En als je dan niet oppast als wildplasser sta je voor je het weet tegen de wind in te piesen. Niet handig.

Badly Drawn Boy, de artiestennaam van de Engelsman Damon Cough, is zo’n echte ondergewaardeerde artiest die niet mag ontbreken in de Snob 2000. Beatlesque singer-songwriter liedjes, door Rolling Stone vergeleken met niemand minder dan Elliott Smith en Nick Drake. En toch, toen hij in 2002 bij de ingang van Waterloo Station ging spelen had hij aan het einde van de dag nog geen twee euro in zijn emmertje. Pissing In The Wind; een synoniem voor vergeefse inspanning. Kan het toepasselijker?

https://youtu.be/HhVo69XzmAg

[polldaddy poll=10168664]