Nieuwsgierig geworden na de lovende kritieken kocht ik tweede helft jaren ‘90 Fatherhood van Babybird. De Engelsman Stephen Jones bracht onder de naam Babybird in eigen beheer in korte tijd een serie van vijf cd’s uit. Vooral Fatherhood klinkt lo-fi zoals dat heet, een allesbehalve perfecte geluidsweergave van simpel een gitaar, een ritmebox en z’n stem. Meer had ie niet nodig. Maar wel allemaal leuke kleine liedjes, twintig achter elkaar, zonder een moment te vervelen, ondanks het schoenendoosgeluid. Knap.
Jones kon na het succes van dat eerste werk – de vijf cd’s met eenentachtig liedjes van de ruim vierhonderd die hij thuis had opgenomen – bij een label tekenen. Dan mag je de echte studio in en wordt het geluid vanzelf anders. Op Ugly Beautiful, zijn eerste ‘officiële’ album, staat You’re Gorgeous, en dat wordt in Engeland een monsterhit die vervolgens overal opduikt, zoals in een reclame voor Nurofen voor kinderen en bij Oxfam. Jones’ kostje lijkt gekocht, maar inmiddels is ie weer een aantal jaar terug in de homestudio.
Stephen Jones neemt nog vrijwel elke dag muziek op. Wanneer hij thuiskomt gebeurt het als vanzelf. De apparatuur staat klaar en het moet gek lopen wil hij geen idee hebben. Hij brengt het de ene keer uit als Babybird, de ander keer onder zijn eigen naam. Soms zijn het ambient-achtige dingen en dan heet hij 5th Base, maar ook daar blijft het niet bij. Zo zijn Arthritis Kid, The Foetal Sparrow en Black Reindeer aliassen. Een productief baasje die desnoods opnamen per stuk verkoopt, leuk ingepakt in handbeschilderde verpakking.
Na Fatherhood verzamelde ik meer van Babybird. Zo gaat dat. Je vindt iets goed, dus wil je er graag meer van hebben. Mooi dan dat het niet alleen meer van hetzelfde is, maar juist net even anders, wat dan weer wel naar je zin is. Een van die aanschaffen was There’s Something Going On waarop, tot mijn verrassing, opnieuw I Was Never Here stond, een van mijn favorieten van Fatherhood. Een reprise, maar de schoenendoos ver voorbij.
De remake doet volledig recht aan het nummer. Pas hier besef je eigenlijk dat, hoe aangenaam ook, de versie op Fatherhood een idee is dat op uitwerking wachtte. Jones’ onbegrip, het ongemak over een relatie die hij weliswaar ontkent – ik ben hier nooit geweest – maar eigenlijk doodzonde vindt dat deze voorbij is, spat er vanaf: dat we het verdomme niet hebben zien aankomen. Je voelt de spanning en aan het eind knalt hij zo ongeveer uit elkaar. Prachtig.
