Roy Hargrove is op 2 november op 49-jarige leeftijd aan een hartaanval overleden, maar een paar dagen eerder was hij al opgenomen vanwege nierproblemen. Velen hier zullen zich afvragen wie Roy Hargrove is, maar in mijn boekje behoorde hij tot de vijf toptrompetisten ooit. Samen met Louis Armstrong, Miles Davis, Dizzy Gillespie en Wynton Marsalis; de laatste was zijn ontdekker.
Hargrove ontving op zijn 28ste zijn eerste Grammy en herhaalde dit kunststukje vijf jaar later. Hij was een meester in het combineren van jazz, funk, hiphop, soul en gospel, maar speelde even zo gemakkelijk hard-bop. Het Europese publiek maakte kennis met hem op het North Sea Jazz Festival in 1986. Hij was toen pas 17 jaar! Hij is sindsdien vele malen terug geweest, want wist altijd weer te verrassen. Roy Hargrove was een onvoorspelbaar fenomeen.
Ik heb hem één keer op het North Sea Jazz Festival in Den Haag live mogen aanschouwen. Geweldige belevenis, maar het was tevens ook mijn enige keer met betrekking tot het NSJF, want ik vond het complex te klein en het was er te druk en veel te warm. Ik prefereer optredens in kleine zaaltjes of (festivals) buiten, want dan kan ik naar believen kuieren.
Terug naar Roy Hargrove; hij heeft met vrijwel alle grote jazzmusici samengespeeld, maar speelde ook op albums van bijvoorbeeld Anita Baker, D’Angelo, John Mayer, Erykah Badu en Angelique Kidjo. Meer dan 25 albums als bandleider staan op zijn conto. Eén van zijn mooiste is Earfood; een meesterwerk. Hargrove doet werkelijk alles goed en weet exact de juiste noten te vinden. Hét jazzalbum van 2008, want hij herdefinieert de hard-bop van de jaren ‘50 en ’60. Ik had elke track kunnen kiezen, maar ik wilde hoe dan ook een live-opname bij deze blog plaatsen. Het werd daarom I’m No So Sure, en dat heeft helemaal niets met zijn kwaliteiten te maken.
