Het is gelukkig lekker rustig in de vertrekhal. De goden verzoeken, want nog geen 24 uur later moest ik lezen dat Tony Joe White 24 oktober op 75-jarige leeftijd aan een hartaanval overleden is. Hij was een ‘musican’s musician’, alhoewel 16 studio en 4 live-albums het tegendeel zouden moeten beweren. Echter, zijn best verkopende album was zijn debuut uit 1969 met een 50ste plek als hoogste positie. Het album is een klassieker.
Tony Joe White is een ondergewaardeerde muzikant en componist. Ik kan overigens iedereen zijn Collected-album aanraden, want dan heb je zijn carrière in een notendop van 3 CD’s. Een bijna perfect album. Bijna, want mijn persoonlijke favoriet Scratch My Back staat er niet op: een schitterende combinatie van blues, soul en funk. Zo’n liedje dat eigenlijk 10 minuten zou moeten duren.
Mijn kennismaking met Mr. White was in 1977 toen hij met Soulful Eyes 4 weken in de tipparade stond en zelfs in Toppop kwam opdraven. Een heerlijk nummer, waar hij het intro met zijn donkerbruine stem insprak. Zo’n liedje voor de late avond met een vriendinnetje op de bank. Swampblues vermengd met soul en een vleugje disco.
Soulful Eyes werd het beginpunt van een zoektocht naar meer van deze anti-ster en via de bibliotheek (ouderwets handwerk) kwam ik er achter dat hij verantwoordelijk was voor een paar grote hits van Elvis Presley (Polk Salad Annie), Brook Benton (Rainy Night In Georgia) en Dusty Springfield (Willie & Laura Mae Jones). En dat hij in 1970 een mini-hitje met Groupy Girl gehad had (Veronica Top 40), maar om de één of andere reden is die volledig langs me heen gegaan. Soul Fransisco werd een hit in Frankrijk.
Na het album Eyes met Soulful Eyes werd het stil rond White. Er kwamen vanaf 1980 nog wel vier albums uit, maar pas in 1991 kwam hij weer in het oor van het luisterpubliek met het voortreffelijke album Closer To The Truth. Het leverde hem zijn tweede mini-hit in Nederland op met Good In Blues. En twee liedjes van zijn hand die Tina Turner in 1989 opgenomen had: Steamy Windows en Undercover Agent For The Blues. Op haar album Foreign Affair staan overigens nog twee White-tracks: het titelnummer en You Know Who (Is Doing You Know What). Overigens wist Joe Cokcer Let The Healing Begin van White’s album Lake Placid Blues tot een hit te zingen.
Tony Joe White bleef gewoon met regelmaat een album uitbrengen en zijn laatste kwam heel stilletjes eind vorige maand uit. Bad Mouthin’ is geen verrassend (maar wel een heel goed) album, want hij heeft consequent zijn eigen koers gevaren. Sinds de eeuwwisseling is het alleen bluesier geworden. Maar hij zag er altijd al goed uit in blues.
https://www.youtube.com/watch?v=_YY5KNK365o
