Heb ik wel eens verteld dat ik nogal van de blues ben? Ja, toch?! Ik lees daarom regelmatig blues magazine en de recensies van nieuwe albums, want het is vrijwel onmogelijk om alles wat er uit gegeven wordt te kunnen beluisteren. Een voorselectie is daarom meer dan welkom.
In maart 2016 werd een livealbum van Sister Sparrow & The Dirty Birds uitgegeven. Een naam die mij helemaal niets zei, maar het bleek al hun vierde album te zijn. Nadat ik de dubbel ceedee beluistert had kon ik maar een conclusie trekken: steengoed. Een lekkere mix van blues, soul en funk met het koperwerk van New Orleans, de swing van Austin (Texas) en een ‘shit-kicking punch’ van Georgia. Zangeres Arleigh Kincheloe (Sister Sparrow) laat horen dat ze met haar typische New Yorkse accent de muziekstijlen feilloos aan elkaar kan rijgen. De band speelt de pannen van het dak. Vette harmonica en smerig saxwerk. Alles staat als een huis. Niet zo gek wanneer je bedenkt dat ze gemiddeld 175 shows per jaar spelen.
De naam Sister Sparrow is een koosnaampje dat Arleigh’s zuster haar gaf, nadat zij haar moeder kwartel had genoemd tijdens een vriendelijke woordenwisseling. Broer Jackson zei vieze vogels regelmatig vanwege een aanvaring met duiven. De naam van de band was geboren. In 2008 kreeg de band een gezicht en binnen een jaar hadden ze een contract voor 5 maanden in New York’s Rockwood Music Hall, waar ze elke zaterdagavond een show gaven en hun reputatie vestigden. In 2010 werd hun debuutalbum uitgegeven en een jaar later gingen ze op tour met onder andere Dr. John en Sharon Jones & The Dap-Kings.
Om een lang verhaal kort te maken….ik vind het één van de lekkerste funky bands van de laatste jaren. Ze weigeren zich aan een stijl te houden en laveren tussen diverse genres. Hun nieuwste single Ghost is wéér anders en nog dansbaarder dan het oudere materiaal. Natuurlijk hoef je mij niet op mijn mooie ogen (jazeker) en dit verhaal te geloven. Zet Spotify maar op. Hier alvast een vrolijk voorproefje; een zoethoudertje tot ze naar Nederland komen.
