Als kind leerde ik dat grof vloeken ongepast is, maar toen ik (terug) in Den Haag op kamers ging wonen moest ik heel rap leren van mij af te bijten en dit ging gepaard met een vertogen woordje her en der. Later in het leven verdween de Haagse ‘tongval’, maar toen ik gisterenavond het nieuws las dat Ad van Meurs (64) overleden was heb ik even een paar volzinnen hartgrondig gescholden. Waarom? Het gaat te snel; al mijn muzikale helden verdwijnen van het toneel. Het betekent ook dat ik in een periode van mijn leven kom dat er meer weggenomen dan gegeven wordt.
Ad van Meurs was een fantastische singer-songwriter en een muzikale duizendpoot, bijna altijd bijgestaan door zijn partner, Ankie Keultjes. Als The Watchman bracht een tiental albums van extreem hoge kwaliteit uit. Een grootheid in het buitenland, maar onbekend in Nederland behalve bij de liefhebbers zoals Specs Hildebrand, die een keer met hem opgetreden heeft tijdens een huisconcert. Aardige man, goeie singer-songwriter, muzikant met een ruime blik. Die ruime blik…ronddolen en inspiratie in de Verenigde Staten opdoen en aangevuld met een Europees levensgevoel maakte dit hem een veelzijdig artiest en is de basis van zijn artiestennaam: The Watchman.
Vreselijk onderschat, maar dan in de overtreffende trap. In Nederland kreeg hij na zijn twee Nederlandstalige albums onder zijn eigen naam iets meer aandacht, maar nog altijd veel te weinig, want En Soms (2012) en De Weg Is Een Vriend (2014) zijn een geweldige mix van blues, folk, country en worldmuziek. En Soms leverde hem een bijnaam op: Easy Rider van de Peel; een fantastische Brabantse roadsong maar dan op een brommer. Twee jaar geleden hebben we hier er over geblogd.
Zijn laatste Engelstalige album, Dorset Moon (2016), is een familieaangelegenheid met partner Ankie en zoon Dylan en heeft een sober en ingetogen karakter. Een ernstige plaat maar een kwaliteitsalbum met een hele grote K. Een indringende luisterervaring. Moeilijk één specifiek lied te kiezen, maar gevoelsmatig springt Time To Travel er uit; het gaat over reizen en tijd die nog in het verschiet ligt en jammer genoeg steeds korter wordt.
https://www.youtube.com/watch?v=tREYXLaM1y4
Van Meurs begon ooit als pianist in schoolbandjes om voorts met Deirdre folk te spelen. Eind jaren zeventig ging de piano dicht en de gitaarkoffer open. Via punk en new wave (Bleistift, W.A.T.) vond hij uiteindelijk zijn stijl in het grensgebied van americana, folk en blues. Hij speelde ook in de cross-over band NO Blues en samen met Ankie in de Folk Survival Club.
Twee jaar geleden kwam het begin van het einde en begon een lijdensweg van foute diagnoses, ziekenhuisopnames, moeizame pogingen toch nog op te treden en van heel veel pijn. Begin juli organiseerden muziekvrienden nog een benefiet. Drie maanden later kreeg hij in het ziekenhuis het verdict ‘uitbehandeld’ te horen. De laatste weken ontving hij thuis in een vaak verbazingwekkende staat van opgewektheid familie, vrienden en bekenden. En nu is het opeens een stuk stiller in de straten van Eindhoven.
in de muziekencyclopedie wordt onder de noemer watchman wel veel over ad van meurs genoemd