Ik roep het wel vaker, maar we hoeven voor topartiesten echt niet over de grens te kijken. We hebben er heel veel in ons kikkerlandje, maar kennelijk lijkt wat van ver komt lekkerder. Onzin natuurlijk, want voor bijvoorbeeld een lekkere hamburger hoef je toch niet naar de V.S. te reizen?
In Nederland hebben we – volgens mijn (on)bescheiden mening – de Grote Vijf: een handvol Engelstalige Americana muzikanten (of singer-songwriter voor mijn part), die zich gemakkelijk kunnen meten met hun muziekbroeders in het buitenland. Echt, met gemak! Helaas ontviel ons vorig jaar november The Watchman a.k.a. Ad van Meurs en dit jaar overleed Michael de Jong in zijn slaap. Zijn postuum uitgegeven album Reclusion is overigens een parel.
Vijf min twee = 3, dus moeten JW Roy, Specs Hildebrand en Ad Vanderveen de mooie traditie van schitterende luisterliedjes met een vleugje country voortzetten. JW Roy had eind 2017 een nieuwe release: A Room Full Of Strangers, waarmee hij de onwaarschijnlijke prestatie neerzette door zijn magistrale Dry Goods & Groceries te overtreffen. Specs Hildebrand besloot na zijn pensionering toch het componeren weer op te pakken en maakte misschien wel zijn beste album ooit.
En dan is er Ad Vanderveen. Sinds zijn debuutalbum in 1983 heeft hij 35 albums uitgebracht. Soms zelfs wel twee per jaar, maar aan de kwaliteit doet het helemaal niets af. Allemaal hoogstaand; soms met een beetje hulp van vrienden, zoals Iain Matthews en The O’Neils. Maar laten we bij het begin beginnen.
In 1983 debuteert hij in de rootsrockgroep Personnel, maar na drie uitstekende albums besluit hij – mede vanwege meningsverschillen met kompaan Philip Kroonenberg – in 1992 solo te gaan. Zijn tweede album (1994), Sooner Or Later, krijgt een geweldige recensie in Oor en hij wordt in het illustere rijtje met Bob Dylan, Neil Young, Jim Croce en James Taylor gezet. Het vergelijk met Neil Young is logisch, want hij is een fan van de recalcitrante Canadees en speelt soms heerlijke lange elektrische coverversies. In 1998 vertolkt hij op een Neil Young-fandag enkele nummers van hun gezamenlijke held. Een album is het gevolg: elf zelfgeschreven composities met The O’Neils, die op geen enkele wijze onderdoen voor het werk van Young.
Onlangs draaide ik Good Mourning in het Snobuurtje. Acht minuten die voorbij vliegen, want hij heeft de gave de muziek als een golf over je heen te laten spoelen. Elektrisch of akoestisch; de man is geweldig. Tsja, ik kan nog wel even door gaan met een bloemlezing over zijn werk, maar het simpelste is even te YouTuben of Spotify op te starten. Luister maar naar bijvoorbeeld First Feeling (met Iain Matthews), Whose Blues (met Kersten de Ligny), Emigrant Family of Rock & Roll Ain’t Dead. Of nog beter: koop een paar albums. Mijn advies als kennismaking: Late Bloomer en Still Now.
Maar welk lied zal ik voor deze blog kiezen. Wat is een goede kennismaking met deze alleskunner en rasmuzikant? Gezien mijn eerdere relaas moet ik zijn twee kanten laten horen, dus eerst het rustige maar onwaarschijnlijk mooie Dancing With Emmy Lou van zijn Fields Of Plenty-album uit 2005 en met de tweede stem van partner Kersten de Ligny lijkt het op Gram Parsons met Emmy Lou Harris.
Ik realiseer mij terdege dat ik ook zijn jongste album Denver Nevada had kunnen kiezen. Net zo mooi, maar ik wil persé live-beelden. Diep in mijn hart vind ik dit dus een bijna onmogelijke opgave, want hoe kies je tussen schitterend en prachtig? Tussen mooi en betoverend? Tussen geweldig en steengoed?
De elektrische zijde staat niet op een album, maar waart rond op YouTube: World Is Changing met The O’Neils. Luister maar eens, want topkwaliteit komt toch echt uit Nederland.
