Down under, daar ligt het continent: aan de andere kant van de wereld. Een eind weg, dat uitgestrekte land met een kenmerkende natuur en geheel eigen diersoorten. Kangoeroes, vogelbekdieren en wombats. De Engelsen hebben het gekolonialiseerd en gebruikten het aanvankelijk als dumpplaats voor iedereen waar ze van af wilden. Als boef kreeg je een enkele reis. Goodbye to you, sir!
Toch heeft het schuim der natie zich ontwikkeld tot een bijzondere staat, tezamen met buurland Nieuw Zeeland. Muziek maken doen ze ook, en zeker niet verkeerd. Dat begon al met de Bee Gees in de sixties en, deels met Nederlands bloed, The Easybeats. Later kwamen AC/DC, Split Enz, INXS en Midnight Oil op oorhoogte, Nick Cave natuurlijk en na Wolfmother zijn we nu allemaal onder de indruk van Tame Impala.
Daarom, onder het motto ‘Wat je van ver haalt is lekker’, tijd voor een aantal ondergewaardeerde liedjes van de onderkant van onze aardkloot.
Keuze Willem Kamps: Flash and the Pan – Hey, St. Peter (1977)
Hogere krachten
Stel je doet mee aan een pubquiz en de vraag luidt: noem twee hits van The Easybeats. Knappe jongen die naast Friday On My Mind (het ultieme kijk-uit-naar-het-weekendliedje) Hello, How Are You weet te roepen. Als je het nummer al kent is dat vooral te danken aan een Peek & Cloppenburgreclame uit de jaren ’80, maar van The Easybeats?
Songschrijvers van deze ‘Two-hit-wonderband’ waren Harry Vanda en George Young. Harry Vanda komt oorspronkelijk uit Voorburg en heette daar Johan van den Berg. Na de emigratie met zijn ouders naar Australië in ‘63 veranderde hij dat in het wat internationaler klinkende Harry Vanda. Zijn kompaan George Young, van oorsprong een Schot en ook met pa en ma naar Down Under verhuisd, is de oudere broer van eeuwige schooljongen Angus en dus ook van de inmiddels aan Alzheimer lijdende Malcolm Young. Beide, inderdaad, van AC/DC.
The Easybeats stopten ermee in ’69. Vanda en Young gingen produceren maar zoals zo vaak bleef het muzikantenbloed doorstromen wat in ’76 resulteerde in Flash and the Pan. Hun debuut was het bekende, licht ironische en catchy Hey, St. Peter. Bij St. Peter, Petrus, de vleesgeworden ontkenning en de allereerste paus, kun je op de deur kloppen zoals Bob Dylan al zong, maar als-ie de bel luidt moet je uitkijken: is het naar rechts, naar het paradijs, of naar links, de hel. Flash And The Pan zingt over New York en ziet de stad als de hel. Met andere woorden: daar ben ik al geweest, nu graag iets leukers.
Hey, St. Peter
Before you ring your bell
Just been down in New York town
Done my time in hell
Done my time in hell
Het nummer is een behoorlijke hit geweest, ook hier in Nederland. Onlangs schoot het meteen in m’n hoofd, staande voor de St. Pieter in Rome en ging de rest van de dag er niet meer uit. Na meerdere noteringen is het gek genoeg verdwenen uit de Top 2000. Het zou me niks verbazen als hier hogere krachten bezig zijn geweest. Vanda en Young hielden het met Flash And The Pan overigens een stuk langer vol dan met hun Easybeats, al zijn beiden inmiddels lang gepensioneerd. St. Peter hebben ze nog niet ontmoet. Als het zover is, mogen ze van mij na het bellen rechtsaf.
Keuze Eric van den Bosch: Rose Tattoo – The Butcher & Fast Eddie (1978)
Brulboei
Australië is voor mij het land van de no frills rock and roll. Bluesgeörienteerde rock met in de eerste plaats een onweerstaanbare groove. AC/DC, Beasts Of Bourbon en… Rose Tattoo. De band had twee uithangborden: zanger Angry Anderson en slidegitarist Pete Wells. Zij waren het die Rose Tattoo de kenmerkende sound gaven.
Al snel waren de heren van AC/DC fans en dankzij hen werd de productie gedaan door AC/DC’s eigen productieduo Harry Vanda & George Young. (Zie voor leuke weetjes over dit duo het stuk hiervoor van Willem Kamps)
Het titelloze debuut – ook wel uitgebracht onder de titel Rock ‘n’ Roll Outlaws – begon met drie kneiters van tracks: Rock ‘n’ Roll Outlaws, Nice Boys (Don’t Play Rock ‘n’ Roll) en The Butcher & Fast Eddie. Waar het merendeel van de tracks juist up-tempo was, was The Butcher & Fast Eddie een trage blues. Een simpele maar effectieve slideriff en Angry Anderson die daaroverheen brulboeit met een verhaal over twee rivaliserende gangleiders. Een klassieke murderballad, eigenlijk.
Na het tweede succesvolle album Assault & Battery begonnen de scheurtjes in de formatie zichtbaar te worden en werden daarmee de successen allengs minder. Pete Wells vertrok, Angry Anderson acteerde (in Mad Max Beyond Thunderdome) en begon een solocarrière.
Een paar jaar later werd de band herontdekt in de LA sleazescene. Zo nam Guns N’ Roses Nice Boys op op de EP Live Like A Suicide, die later onderdeeel werd van het album GN’R Lies. Een reünie liep in de soep toen drummer Dallas Royall overleed. Van 1986 tot 1998 lag de band daarom feitelijk stil, op een paar concerten in het voorprogramma van Guns N’ Roses na. Mede dankzij belangstelling In Europa kwam de band in 1998 weer bijeen, met Anderson én Wells. Het resulteerde in twee nieuwe albums, Pain in 2002 en Blood Brothers in 2008, maar een nieuwe succesperiode bleef uit.
Inmiddels is Angry Anderson de laatst overgeblevene van de succesformatie. De meesten hebben het loodje gelegd. Er is in 2012 nog gewerkt aan demos voor een laatste album, maar of dat nog ooit het levenslicht gaat zien is de vraag.
Gelukkig hebben we dat debuut nog…
Keuze Tricky Dicky: Jimmy Barnes – No Second Prize (1984)
Meedeinen in de auto
Het is alweer 35 jaar geleden dat ik met een collega een reis door Australië gemaakt heb. Sydney, Brisbane, Gold Coast, Cairns, Townsville, een uitstapje naar Fiji en Melbourne. Wat onmiddellijk opviel was de ‘laid-back’ mentaliteit van de Aussies. No worries, mate. Iets anders wat opviel was het gebrek aan goede koffie. In die tijd waren er nog geen koffiebarretjes en het bruine goud kwam uit een busje: poeder met heet water. Jakkes. We hebben uiteindelijk ergens bij een Italiaan echte koffie kunnen drinken, maar vier espresso’s waren misschien iets te veel van het goede. Een tikje hyper achter het stuur van de huurauto.
De hele dag hadden we de radio aan om de hits van toen te kunnen beluisteren; heel anders dan dat wat we in Nederland gewend waren. Veel meer rock, waaronder de brulboei Jimmy Barnes met zijn band Cold Chisel. Op dat moment de grootste act Down Under. Een elpee kopen was geen optie, want dat ding wil je geen vijf weken meezeulen. Bij terugkomst in Nederland kon ik niets van hen vinden, dus de herinnering aan de vakantie verwaterde muzikaal.
Tot mijn stomme verbazing trof ik in 1989 een solo-live CD van Jimmy Barnes in een uitverkoop-bak. Bij de kassa bleek dat ze zich vergist hadden, maar ik kreeg hem toch voor 5 piek mee. Het stelde allerminst teleur. IJzersterke rock afgewsisseld met ballads, drie covers (Easybeats, Percy Sledge, Bob Dylan) en twee Cold Chisel liedjes. Goed van het begin tot het einde, want Barnes weet ook een cover op geheel eigen wijze in te vullen. Mijn favoriet is No Second Prize. In de studio uitvoering al steengoed, maar live fantastisch. Recht voor z’n raap-rock. Het lied kwam van zijn eerste soloalbum, Bodyswerve uit 1984, en was eveneens de single. Het behaalde de 12de plaats. Het was al in 1980 geschreven als een eerbetoon aan twee Cold Chisel-roadies, die in een vrachtwagenongeluk om het leven kwamen.
In 2014 werd het album 30:30 Hindsight uitgebracht met remakes van zijn favoriete tracks. Geen gewone remakes, maar met een keur van topartiesten, zoals Joe Bonamassa, Steven van Zandt, Journey, John Farnham, Tina Turner en diverse Australische topacts. Met natuurlijk No Second Prize.
No one can tell you exactly what you have gotta be
You’ve got to stand your ground and fight to save your life
It may be hard but it’s the only way
Always remembering there ain’t no second prize
There ain’t no second prize
Radio voluit, autoraam open, vuist in de lucht en meeschreeuwen.
Keuze Hans Dautzenberg: The Saints – Just Like Fire Would (1987)
Hallo Chris,
Raad eens vanwaar ik bel? Het Las Vegas Hilton. Ik ben net aangekomen. Het is hier koud. Lijkt wel kerst, terwijl het Pasen is. Morgen gaan we de stad in. Kijken of Ed ook mee wil (Ed Kuepper bedoel ik dan). Heb zijn plaat al gehoord? Is echt goed. Jammer dat hij niet verder wilde met jouw band.
Heb je de battle al gezien? We zijn hier met een hoop Aussies. Angus natuurlijk niet (te populair) en Peter waarschijnlijk ook niet. Die dacht middernacht nog wat olie op het vuur te gooien. Nick Cave misschien? En Kylie zit bij de buren. Ben benieuwd of David McComb nog komt. Zou leuk zijn als hij er ook is.
Ik hoop dat het goed met je gaat. Die laatste brief was niet zo positief. Wat bedoelde je met dat zoals vuur zou doen? Hoezo, brandt je op? Knap dat je er zo vrolijk bij blijft met die violen en trompetten. Ja dat past wel bij de Saints. Bij Bruce S. is het ook weer hetzelfde liedje. Maar hij doet het wel leuk met Tom.
Enfin, we zien elkaar nog wel. Ik moet weer verder. Er is iets met Ed. Hij zit in een fantastische electrical storm. Bye mate! Ik ben op een maandag thuis, ergens rond de middag.
Keuze Victor Romijn: Alex Lloyd – Amazing (2001)
De perfecte samenvatting voor de perfecte reis
De angst van elke moeder. Toen mijn zus in 2000 aankondigde op wereldreis te gaan, schoot meteen door haar hoofd: als ze maar niet verliefd word. En natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke. Ze liep een geweldige Australiër tegen het lijf.
Zeven jaar later, een mislukte relatie verder. Naast familie was er weinig meer wat mijn zus in Nederland hield, en toen de Australiër in kwestie aanbood om een paar weken naar Europa te komen om te kijken of de klik er nog was ging ze er meteen op in. Met als gevolg dat ze het jaar erna emigreerde en inmiddels met man en twee kinderen in North Queensland woont.
Vijf jaar geleden, in 2012, toen er nog geen nieuwe generatie was, zijn we met het hele gezin en aanhang hen op wezen zoeken. Mijn ouders waren er al eens geweest, maar voor de rest was het de eerste keer. Ieder trok zijn eigen plan en we zouden twee weken met zijn allen doorbrengen. De paar dagen voordat we allemaal bij elkaar kwamen bezocht ik met mijn vriendin Sydney, Cairns en gingen we naar het prachtige tropische eilandje Fitzroy, in het Great Barrier Reef. Witte koraalstranden, blauwe lucht, helder water en langs zwemmende reuzenschildpadden. Op één van de avonden op Fitzroy eindigden we in de enige bar van het eiland. Er stond een lokale radiozender aan en ik shazamde het nummer dat speelde. De vibe klopte perfect met de plek en de mensen.
Thuisgekomen voegde ik alle geshazamde nummers toe aan mijn playlist, en nam ik de tijd om beter te luisteren:
You were amazing,
and we did amazing things.
De perfecte samenvatting voor de perfecte reis.
Keuze Freek Janssen: DMA’s – Your Low (2014)
Vaak vergeleken met Oasis, maar in werkelijkheid muzikaal veel gevaarlijker
Een Australische band die ook mee had kunnen doen aan een Britpop-battle, dat is DMA’s. Vaak worden ze vergeleken met Oasis, wat beroepszuurpruim Noel Gallagher er toe bracht om tijdens een interview te verklaren dat hij ‘boe’ zou roepen als hij een concert van het Australische trio zou bijwonen. Niet dat hij ooit maar een liedje van de band had gehoord, maar toch.
De vergelijking met Oasis is begrijpelijk, maar lang niet toereikend. Muzikaal is DMA’s veel gevaarlijker dan de Britten. Dat blijkt het beste uit hun weergaloze single Your Low. Wat die gitarist hier doet met zijn riff, dat is toch briljant? Hij wringt al een beetje vanaf de eerste tonen, maar hoe verder je in het nummer komt des te meer de riff als stoorzender optreedt.
Keuze Ronald Eikelenboom: The Beards – Stroking My Beard (2014)
Baarden, baarden en nog eens baarden
The Beards, een band die prima had gepast in de humor battle van vorige week, ware het niet dat het dragen van een baard een serieuze aangelegenheid is. In ruim tien jaar wist deze band eerst Australië en vervolgens de hele baarddragende wereld te veroveren met liedjes over, juist, de baard. Liedjes met tegeltjeswijsheid als If your dad doesn’t have a beard, you’ve got two moms (waarheid als een koe), You should consider having sex with a bearded man (dat je het überhaupt nog moet overwegen) of There’s just nothing better then a beard (geen spelt tussen te krijgen).
Maar mijn meest favoriete liedje is toch wel Stroking my beard. Misschien wel omdat ik ook geen baan heb maar wel een baard. Geen cent te makken, geen reet te doen, behalve op de bank zitten en je baard strelen. Gaat ie mooi van glanzen.
Keuze Willem Kamps: King Gizzard & The Lizard Wizard – Cellophane (2014)
Gewoon gaaaaan
Alleen de naam maakt al nieuwsgierig. Mocht je ze nog nooit hebben gehoord en je leest King Gizzard & The Lizard Wizard, denk je toch onwillekeurig ‘Tis dát dan? Zie je een foto van het gezelschap, denk je allicht Hallo, een onderafdeling van Het Urker Mannenkoor? Tja, een band van zeven man zie je weinig, zeker sinds duo’s als The White Stripes en The Black Keys een trend hebben gezet als de hedendaagse rockband, terwijl een man of drie vier altijd de standaard is geweest.
Deze nog vrij jonge Aussies timmeren sinds 2010 aan de weg. Eerst in de garagerock en vervolgens in de psychedelische hoek. Dat timmeren doen ze met twee drummers, een bassist, een toetsenist en drie gitaristen. Qua gage is de verdeelsleutel met zeven man groot, maar ze doen het vermoedelijk vooral voor de lol: muziek maken en leven on the road. De hypotheek lossen ze later wel een keertje af, rot lekker op. Ja toch!?
In de zeven jaar van hun bestaan hebben ze tien albums uitgebracht en enkele EP’s. Een productie waar menig artiestje niet aan kan tippen, maar goed, vele handen maken licht werk. De albums jagen stuk voor stuk stevig door. Geen couplet-refreinnummers, laat staan een brug, maar gewoon gaaaan. Zo ook Cellophane uit 2014, van het album I’m In Your Mind Fuzz. Bas en drum starten en eindigen gedrieën na 3.20 minuut. Tussendoor vallen de gitaren in, wordt er met vervormde stem cellophane cellophane do do do do do do gezongen en op een smoelschuiver geblazen. Nee, voor hogere kunsten hoef je noch bij King Gizzard noch The Lizard Wizard te zijn, maar een leuke timmerklus, daar draaien ze hun veertien handen niet voor om.
[polldaddy poll=9724917]
