Sting – Seven Days

Hij brak door als voorman van een reggae-punk-achtig bandje dat uit zou groeien tot een van de belangrijkste bands zijn tijd: The Police. Solo sloeg hij een hele andere weg in:  volwassen pop, die meer neigde naar de jazz. Vandaag (de dag dat Gordon Sumner te gast in College Tours) een eerbetoon aan Seven Days, een van zijn minder bekende pareltjes.

Roxanne zal misschien wel voor eeuwig Sting’s bekendste nummer blijven. Typisch Police, met zijn reggae-backbeat, de hoge zang van Sting en intelligente drumpartij van Stewart Copeland. Hoe langer The Police bezig was met muziek maken, des te gevarieerder de muziek werd. Het mooiste voorbeeld hiervan is Don’t Stand So Close To Me, dat oorspronkelijk in 1980 werd opgenomen als uptempo reggae-liedje en zes jaar later tijdens een reünie van The Police opnieuw werd uitgebracht, nu als rock power ballad.

Solo ging Sting eind jaren tachtig nog een stapje verder. Dat hij muzikaal was wisten we al, maar hoe goed hij eigenlijk is als muziekschrijver bewezen prachtige liedjes als Moon over Bourbon Street, Fragile, Englishman in New York en Russians. Allemaal per definitie ondergewaardeerd, wat mij betreft.

Maar zijn meest opvallende solo-liedje vind ik Seven Days. Dit liedje heb ik pas leren kennen via mijn vriendin – op de radio heb ik het nooit gehoord. Seven Days heeft de kenmerkende jazzy stijl van Sting solo. Een ingewikkelde compositie die toch simpel klinkt omdat hij het zo mooi uitvoert. Zo staat het liedje in een vijfkwartsmaat. Onmogelijk! Probeer maar eens mee te tikken: 1, 2, 3, 4, 5. Ga er maar aan staan als drummer.

Daarnaast is het gewoon ook een ontzettend mooi nummer. Dat het geen hit werd, is geen verrassing – alleen in Engeland haalde de single in 1992 de 25ste plek van de hitparade.