Normaal gesproken stikt het van de vliegen in de zomer, maar dit jaar kampen we met een aanzienlijke daling in de insectenpopulatie. Ondergewaardeerde Liedjes werpt zich dagelijks op als beschermer van de eendagsvliegen. De arme musici die beloftevol beginnen, maar van wie na één poging weinig tot nooit meer iets wordt vernomen.
In de zomermaanden belicht ik elke vrijdagavond van 22.00 tot middernacht in de wekelijkse Snobuitzending (via Pinguin Radio) de grote en/of innoverende muziekfestivals. Twee uur lang liedjes van soms volstrekt onbekende artiesten en bands, maar ook grootheden uit het verleden en heden. Vanavond ga ik terug in de tijd. Terug naar 1985 toen Bob Geldof en Midge Ure een internationaal benefietconcert op twee continenten organiseerden tegen de armoede in Afrika: Live Aid.
In 1985 stond de stralende ster van Phil Collins op haar hoogste punt. Hit na wereldhit. Als een koning Midas veranderde alles wat hij aanraakte in goud. Het was dus onontkoombaar dat hij ook op Live Aid acte de présence zou geven. In London stond hij daar samen met Sting, die na de succesvolle Police-periode net zijn fantastische debuutalbum, The Dream Of The Blue Turtles, in vele malen platina zag veranderen. Maar als baas boven baas deed Phil er nog een schepje bovenop en vloog tussen beide optredens per Concorde naar Philadelphia, waar hij nogmaals optrad.
Wie had dat ooit kunnen vermoeden toen hij in 1969 bij zijn eerste bandje Flaming Youth de drumstokjes ter hand nam. Hun eerste album, The Ark, was een commerciële flop, maar kreeg wel positieve reacties van de schrijvende pers en Melody Maker vond het zelfs popalbum van de maand. The Ark was een conceptalbum geïnspireerd door de enorme media-attentie met betrekking tot de maanlanding. Het thema was een evacuatie van aarde. Logischerwijs werd de première van het album in een planetarium gehouden. Alle bandleden namen één of meerdere vocalen voor hun rekening. Eerlijk gezegd had ik niet het idee dat hij een geweldige carrière als zanger tegemoet zou zien, maar zodra zijn stem een octaafje hoger gaat hoor je vaag het markante bekende geluid. Hij zong vier liedjes in, waaronder Space Child en Changes.
Vlak na de release van Ark 2 was de band in Nederland en in de TROS studio namen ze een promotioneel programma op met vijf liedjes. Eén en ander werd op 14 mei 1970 uitgezonden. Lang dacht men dat dit de enige bestaande opnamen van Flaming Youth waren, maar 192 TV bleek ook nog een zeldzame clip te hebben.
The Ark 2 is in het tijdsbeeld geen slecht album, maar wel enig sinds pretentieus. Tegelijkertijd komen allerlei muziekstijlen voorbij: blues, klassiek, jazz, flower power, rock, Vaudeville en natuurlijk psychedelia. Elke planeet krijgt een eigen lied en je hoort invloeden van The Nice. De twee absolute uitblinkers op het album zijn Changes en From Now On; de laatste de afsluiter van het album (alhoewel de ceedee nog twee bonustracks kent). IJle zang in combinatie met een kerkorgel en koor is een schitterend geheel en geeft daadwerkelijk het gevoel van afscheid (van de aarde).
Na een jaar rondreizen besloot de band te stoppen. Collins speelde nog even mee op Art Of Dying op het meesterwerk All Things Must Pass van George Harrison. Halverwege hetzelfde jaar mocht hij auditie doen bij Genesis. De rest is geschiedenis.
Volg de eendagsvliegen op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Billy The Kid – Loser
Johnny Guitar Watson – I Want To Ta Ta You Baby
Don Dixon – Praying Mantis
Jill Jones – Mia Bocca
Spin Doctors – Spanish Castle Magic
The Greatest Show On Earth – Real Cool World
