We kennen allemaal het gevoel en we hebben het allemaal wel eens een aanval gehad. In de regel is het niet het mooiste moment uit het leven, maar in de liefde én in een bescheiden vorm heeft het ook wel iets romantisch. Zelfs in de Bijbel en in diverse sprookjes is jaloezie een terugkerend onderwerp. Tegelijkertijd zijn er minder mooie momenten te bedenken, die het leven tot een ware hel kunnen maken. Een liedje over jaloezie is dan ook uit het leven gegrepen. Over liefde, over zelfvertrouwen, over afgunst.
De bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes kennen die gevoelens qua muziek niet. We gunnen elkaar van alles, behalve de winst in deze battle…
Keuze Willem Kamps: The Stooges – I Wanna Be Your Dog (1969)
Woef, woef, woef!
Die Iggy toch. Hij had zo graag een hond willen zijn. Lekker ronddartelen, stokken uit het water vissen, beetje snuffelen aan poep en ruiken aan reten en z’n territorium afbakenen met een plas hier en daar. De hond wandelt als een rode draad door zijn carrière. Zo luistert zijn twaalfde album naar de titel Naughty Little Doggie en in ’80 zong hij op album nr. 5, Soldier over Dog Food.
Dog food is so good for you
It makes you strong and clever too
Dog food is a current craze
Eat some every day
In de loop der jaren werd het erger. In 2009 wilde Iggy zelfs de koning van de honden zijn. In King Of The Dogs keft hij:
I got a smelly rear, I got a dirty nose
I don’t want no shoes, I don’t want no clothes
I’m living like the king of the dogs
De afgunst naar het hondenbestaan druipt van James Newell Osterberg jr. af. Eerder al, in ‘69 als zanger van The Stooges, had hij er bij zijn meisje een puinhoop van gemaakt. Het enige dat restte was de hoop op een aai over z’n bol. Misschien dat ie dan nog een kans maakte. Op zijn favoriete plekje liggen en vertroeteld worden – als hond. Ja, als hond. Pokkebeest, hij wel liefde en aandacht.
And now I wanna be your dog
Now I wanna be your dog
Now I wanna be your dog
Well, come on
I Wanna Be Your Dog is eigenlijk niet meer dan een herhaling van dezelfde drie akkoorden met een bak distortion. Producer John Cale pingelt nog wat mee (één en dezelfde toon) op de piano, maar het zijn bovenal de gitaar van wijlen Ron Asheton en Iggy’s zang die de power van het nummer bepalen. Toen al dartelde Iggy over het podium als een vrolijk asbakkenras. Hij dook het publiek in, rolde door viezigheid en glasscherven, likte z’n wonden en blafte in de microfoon. Het is de vraag of Iggy Rudi Carrell heeft gekend; die had ’m graag een keer uitgelaten.
Keuze Eric van den Bosch: Meat Loaf – More Than You Deserve (1981)
Puberhormonen
Als er twee muzikanten een carrière hebben gemaakt van tienerdrama, dan zijn het Meat Loaf en Jim Steinman wel. Paradise By The Dashboard Light, Bat Out Of Hell, de puberhormonen sproeien er aan alle kanten uit. Zo ook bij More Than You Deserve.
Na het enorme succes van Bat Out Of Hell had Jim Steinman al een nieuwe reeks songs klaar voor de opvolger toen Meat Loaf zijn stem kwijtraakte. Jim Steinman besloot ze zelf in te zingen. Wie het resulterende album Bad For Good heeft gehoord weet dat dat geen verstandige beslissing was…
Gelukkig was Meat Loaf weer hersteld en met hulp van drummer Max Weinberg en tioetsenist Roy Bittan van Springsteen’s E Street Band werd weer een nieuw blik theatrale Steinman-bombast opengetrokken. En een song waar Steinman en Meat Loaf jaren eerder al aan hadden samengewerkt: More Than You Deserve, uit de gelijknamige musical.
De dramatiek ligt er op vertrouwde wijze dik bovenop. Gaat ze vreemd met zijn beste vriend, met twéé vrienden, met een hele groep vrienden? Dat oplopende aantal vrijers in de tekst werpt twijfel op hoe echt de gebeurtenissen nu echt zijn. In de video – in een weer zeer Amerikaanse setting, die van de diner – wordt ook dat uiteindelijk aan de kijker overgelaten.
Won’t You Take Some More Boys,
It’s More Than You Deserve
is het cynische slot, maar is het werkelijkheid of het verwrongen beeld van een op hol geslagen tienerbrein?
Naast Bittan (als arrangeur) en Weinberg werkte op deze track ook nog Mick Ronson mee, gitarist van Mott The Hoople en David Bowie. Op andere tracks waren Davey Johnstone (Elton John), Liberty DeVitto (Billy Joel) en Cher te horen. Dead Ringer was het laatste album waarop Steinman en Meat Loaf zo intensief zouden samenwerken. Hoewel Steinman’s naam ook aan latere albums gekoppeld werd, was het daar vooral het aanleveren van (vaak al oudere) songs.
Dit was dus feitelijk het laatste kunstje in deze vorm van Meat Loaf en Jim Steinman. More Than You Deserve laat prima horen waarom dat een gouden combinatie was.
Keuze Martijn Vet: Del Amitri – Empty (1990)
Hoe ga je om met de jaloerse ex?
De liefde is maar ingewikkeld. Je hebt de partner van je dromen gevonden en zou alleen maar in de wolken moeten zijn, maar helaas… behalve roze wolken zijn er ook obstakels. Een jaloerse ex bijvoorbeeld. Alles wat je tegen de ex wilt zeggen, zal verkeerd vallen.
Jammer jongen, nu is ze van mij.
Doe niet zo jaloers, je bent toch geen kind meer.
Jij komt ook echt wel weer iemand tegen.
Denk je dat dit voor mij makkelijk is?
Je moet echt niet denken dat wij jou de hele tijd belachelijk maken, terwijl we in elkaar verstrengeld tussen de lakens liggen.
Het dubbele gevoel wordt ongelofelijk treffend verwoord door Del Amitri.
Empty staat op het album Waking Hours, waarop naast nog veel meer moois ook het hier eerder besproken Nothing Ever Happens staat. De Schotse band grossierde in de jaren negentig in ijzersterke popliedjes met meer dan rake teksten. De albums Waking Hours, Change Everything en Twisted zijn klassiekers in huize Vet.
Keuze Tricky Dicky: Noir Désir – A Ton Étoile (1996)
Er zit in jaloezie meer eigenliefde dan liefde
De Franse rockband Noir Désir uit Bordeaux begon in 1983 en vier jaar later kwam hun eerste album (een EP met zes liedjes) uit zonder veel succes. De opvolger uit 1989 werd weliswaar goud, maar de echte muzikale doorbraak kwam pas in 1992. Zanger Bertrand Cantat was inmiddels een publiek figuur geworden, mede door zijn (linkse) politieke overtuiging. Hij nam stelling tegen onder andere globalisatie, fascisme en de invasie van Iraq. Bovendien werd hij met zijn poëtische teksten over liefde, zijn aanklachten tegen onrecht, zijn ruige aantrekkelijke uiterlijk en zijn lokkende stem als de Franse versie van Jim Morrison gezien. Een tikje overdreven, maar goed.
In 1996 kwam 666.6667 Club uit gevolgd door vijf jaar later Des Visages Des Figures met Le Vent Nous Portera. Beiden werden platina. Maar Cantat had een donkere kant, een zwart verlangen. Ondanks zijn huwelijk had hij al een jaar een relatie met Marie Trintignant, zodat zijn vrouw hem daags na de geboorte van hun tweede kind geadviseerd heeft om maar naar haar toe te gaan. Overigens zou zij in januari 2010 zelfmoord plegen, terwijl hij bij haar in huis was.
Cantat en Trintignant hadden een absolute liefde, die hen volkomen opeiste en hen van de buitenwereld afsloot. In 2003 komt het tot een emotionele uitbarsting en slaat hij haar dermate dat ze enkele dagen later overlijdt. Volgens Cantat zou Marie erg jaloers zijn geweest op zijn omgang met zijn ex-vrouw. Ze zou hem er vragen over hebben gesteld en ze zou zelf de eerste klappen hebben uitgedeeld. Echter, tijdens de rechtszaak komt een ander verhaal bovendrijven. Hier wordt hij door hun omgeving gekenschetst als ziekelijk jaloers en bezitterig. Hij kon het slecht hebben dat zij nog contact met haar man had, van wie ze zou scheiden, en beschuldigde haar van overspel. Cantat zegt vier tikjes uit te hebben gedeeld met als gevolg een ongelukkige val. Een autopsie wijst uit dat hij haar 19 klappen heeft gegeven, die een zwelling van de hersenen veroorzaakt hebben. Hij stopt haar in bed en informeert familie en vrienden dat ze slaapt, waarna hij een poging tot zelfmoord met drank en pillen onderneemt. Een jaar later wordt hij veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf, maar na vier jaar wordt hij vrijgelaten zeer tegen de zin van de moeder van Marie en de vrouwenbeweging.
Noir Désir zou nog één album maken, maar daarna ontmantelde Cantat de band. Sinds 2012 treedt hij samen met Pascal Humbert (ex 16 Horsepower en Wovenhand) op als Détroit en speelt nog regelmatig zijn oude successen op het podium.
Mijn favoriete lied van hen is A Ton Étoile, en één die verbazingwekkend goed bij dit onderwerp past. Scherp gitaarwerk als een repeterend geweer aangevuld met een bijna onlogische tekst, die uit een vertroebeld brein ontsproten lijken te zijn.
Sous la lumière en plein
et dans l’ombre en silence
si tu cherches un abri
InaccessibleDis toi qu’il n’est pas loin
et qu’on y brille
À ton étoile
Het laatste zal voor Marie Trintignant niet meer mogelijk zijn. Geen licht meer op haar ster.
Keuze Marco Lagerwerf: Eels – That Look You Give That Guy (2009)
Schaduwzijde van de liefde
Het zou een mooie vraag voor een willekeurige popquiz zijn: wat hebben Eels en Marco Borsato gemeen? Kleine kans dat er mensen zijn die hier direct een antwoord op weten. Ik zal het dan ook maar verklappen: beiden hebben ooit gebruik gemaakt van de muziek van Riccardo Cocciante. Borsato heeft vrijwel zijn hele oeuvre aan Cocciante te danken (Waarom nou jij, Ik leef niet meer voor jou en Margarita zijn allemaal Nederlandse bewerkingen van Cocciante liedjes). In 2009 liet Eels zich inspireren door de Frans/Italiaanse zanger: ze gebruikten de sample van Le Coup De Soleil (1979) voor hun liedje The Look You Give That Guy.
Daar houdt dan ook meteen iedere vergelijking tussen deze twee muzikanten op. Waar Borsato in het thuisland hit na hit scoorde en zo miljoenen bij elkaar harkte, wist Mark E. Everett, de man achter Eels, in zijn eigen VS slechts één hitje te vergaren. Novocaine for the Soul kwam daar tot #39 in de Billboard. In de UK waren er iets meer hitjes, maar een commercieel succes is Eels nooit geworden. Artistiek gezien steekt Eels wel met kop en schouders boven Borsato uit.
Een man met littekens op zijn ziel door verschrikkelijke familie gebeurtenissen als de zelfmoord van zijn zus, het overlijden van zijn moeder aan kanker, een vliegtuigcrash waar zijn nicht bij betrokken was en de dood van zijn vader. Het leverde prachtige maar ook emotioneel beladen muziek op.
Verlangen. Dat is het thema van de Eels plaat Hombre Lobo uit 2009. In het liedje Fresh Blood kruipt hij in de huid van een weerwolf dat verlangt naar vers bloed, in The Longing is daar het verlangen naar een vrouw en op het mooiste liedje van de plaat – The Look You Give That Guy- bezingt E. pure jaloezie.
That look you give that guy
I wanna see
Looking right at me
If I could be that guy
Instead of me
I’d give you all I got
In een op het eerste oog simpel maar recht toe recht aan liedje deelt E. hardop zijn gedachtes over een vrouw die met haar geliefde op straat loopt, terwijl hij het stel ogenschijnlijk observeert. Zo mijmert hij erop los, dat juist hij die blikken wil ontvangen van deze vrouw, die ze hem niet gunt maar wel de man waarmee ze samen is. Zo horen we hem zeggen: als ik die man zou zijn in plaats van diegene die ik nu ben, zou ik je alles geven wat ik had.
Mark E. Everett weet hier precies de juiste snaar te raken en stipt hier een dat soort bastaardgevoel aan dat we allemaal een beetje in ons hebben maar er nooit aan willen toegeven. Soms heel onschuldig, soms tot aan het obsessieve. De schaduwzijde van de liefde, maar deze schaduwzijde is zelden zo mooi bezongen als hier door Eels.
Keuze Ronald Eikelenboom: Steel Panther – Eatin’ Ain’t Cheatin’ (2009)
Op zoek naar een nieuwe tv
Eén van mijn cliënten in de jeugdzorg sprak ooit wijze woorden op de vraag of zijn vriendin niet jaloers werd van zijn geflirt in de kroeg.
Wat doe jij als je weet dat je televisie aan vervanging toe is? Dan ga je rond kijken op zoek naar een ander, je probeert deze eens, verwonder je over opties, kijkt begeerlijk naar onbetaalbare belachelijk grote super HD-3d televies. Ja toch? En als je televisie dan stuk gaat is een nieuwe snel gehaald.
Nou, zo zit het ook met mijn vriendin. Binnenkort gaat het uit dus verken ik alvast de markt. Niks om je jaloers over te maken. Als ze slim kijkt ze ook alvast rond, hahaha.
[polldaddy poll=9731194]
