Het is eigenlijk te flauw voor woorden, maar na de oproep om een blog te schrijven voor 7 juni, Gilles de la Tourettedag, plopte Screamin’ Jay Hawkins op in mijn hoofd. Deze al lang en breed overleden zanger had helemaal geen last van het syndroom. Lucky for him. Het zijn de naam en manier van zingen die een link leggen met deze stoornis, gekenmerkt door dwangmatige motorische en vocale handelingen. Je zal het maar hebben, zoals een al jaren lopend televisieprogramma over uiteenlopende aandoeningen terecht zegt.
Eerst Gilles. Gilles de la Tourette was een briljante leerling die al op zijn zestiende medicijnen ging studeren. Op 29-jarige leeftijd promoveerde hij op een onderzoek naar de motoriek bij ziekten van het zenuwstelsel. Uiteindelijk leidde zijn onderzoek naar patiënten met abrupte, onvrijwillige bewegingen en het slaken van vreemde kreten, vaak vloeken, tot vaststelling van het naar hem vernoemde syndroom. Zelf onevenwichtig en manisch depressief begon hij meer en meer op zijn patiënten te lijken. Hij overleed in 1904 in een psychose, 46 jaar oud.
Of hij iets met muziek deed in zijn onderzoek is onbekend. Wel houden mensen met het syndroom natuurlijk gewoon van muziek, ja en wie weet, dat zou dan zomaar Screamin’ Jay kunnen zijn. Of niet natuurlijk, gaan ze voor iets mooiers, wat rustgevender. Velen met mij kennen Hawkins vooral van I Put A Spell On You (heel verdienstelijk op 861 in de Snob 2017), wat dan weer is te danken aan de vele covers die ervan zijn gemaakt. Denk aan Alan Price, Nina Simone en Creedence Clearwater Revival. Zelfs Marilyn Manson kon het niet laten.
Het verhaal gaat dat de gehele band van Hawkins flink onder invloed was toen het nummer werd opgenomen. Zelf kon hij zich er niets meer van herinneren en moest het opnieuw instuderen om het weer te laten klinken als de opname. Overigens werden meerdere kreten geschrapt, vooral de openlijke seksueel getinte geluiden (daar liep hij samen op met De la Tourette). Vergeet niet, het waren de jaren vijftig in de tot op heden hypocriete o zo puriteinse VS.
Screamin’ Jay leerde eerst klassiek piano spelen. Doel: operazanger. Toen bleek dat opera te hoog gegrepen was werd het de blues – al had ie eerst nog een aardige bokscarrière. Jay was de eerste shockrocker, dankzij zijn podiumopkomst in een doodskist, bedacht door discjockey Alan Freed die Hawkins zover kreeg door hem $300 te bieden. Hawkins breidde de show uit met luipaardvel en voodoo-rituelen waaronder een rokende schedel, genaamd Henry en heeft dat de rest van z’n carrière volgehouden.
Op zeventigjarige overleed hij begin deze eeuw in de buurt van Parijs, volledig berooid. Buiten I Put A Spell On You heeft ie weinig commercieel succes gekend. Wel is ie van invloed geweest op vele anderen. Muzikaal en theatraal. Ook zijn persoonlijke leven leek theater: zes keer getrouwd en, de statistieken zijn niet helemaal zeker, 57 tot 75 kinderen verwekt. Goed, hij speelde als zanger een rol die neigt naar het syndroom, hij had het niet. Vandaag noemen we hem voor de gelegenheid Screamin’ Gilles Hawkins. Fuck!
