Q65 – I Despise You

Alhoewel de ‘social media’ voor menigeen een verslaving is geworden, waar alle dagelijkse ongein gedeeld moet worden, heeft het medium ook voordelen voor de muziekliefhebber. Onlangs zat ik lekker te ‘browsen’ bij Nederbeat en plaatste een berichtje. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik een reactie met de vraag of ik soms uit Den Haag kwam. Jazeker. Ik heb tot mijn 12^de in Zuid gewoond, vlak om de hoek van de Soestdijksekade en de Escamplaan. Den Haag hield daar toen op: weilanden en de deelgemeente Loosduinen. In die dagen gebeurde er bijzonder weinig, maar in de kelderboxen van Escamp gonsde het van allebei bandjes met zelfgebouwde versterkertjes.

Afijn, de reactie kwam van een brugklasgenoot, Rick Vermeer, die mijn naam herkende. Overigens hoefde ik maar één blik op zijn foto te werpen om te weten wie hij was. En wat doen twee muziekliefhebbers op leeftijd? Lullen over toen. Hij had al driftig Ondergewaardeerde Liedjes door zitten spitten, maar stelde terecht dat er helemaal niets van Q65 op stond. Mea Culpa. Een omissie, want zij zijn verankerd in de Haagse popmuziek. Een band met een ruw en bewust lelijk geluid. Rhythm en Blues in haar puurste vorm. Ik heb (natuurlijk) Revolution in de kast staan, maar helaas heb ik ze nooit live gezien. Wel in het televisieprogramma ‘Classic Albums’, waar zij de gloriedagen van weleer recapituleerden. Ik zâh bes nog wel un keâhtsje, net as vroegâh…
Inmiddels zijn drie van de vijf bandleden niet meer onder de levenden, waaronder zanger Wim Bieler (2000).

Rick had de band wel live aan het werk gezien, dus vroeg ik hem om zijn indrukken. Het was waarschijnlijk op 15 november 1997 in de Houtrusthal op een soort Beatnacht. Ik had de Q net ontdekt. Echter, ze waren daar ter ondersteuning van een nieuwe CD (Trinity), waarop een nieuwe richting was gekozen. Ik vond het helemaal niks op twee of drie liedjes na uit het oude repertoire. Later realiseerde ik mij dat ik ze ook in 1980 in de Houtrust moet hebben gezien, want ik was ook bij die (eerste) Haagse Beatnach. Helaas zei de muziek me toen niet zoveel, al vond ik Shocking Blue wel leuk en Mariska nog net zo mooi als in de jaren dat ze uit Popfoto, Muziek Express of Muziek Parade op mijn slaapkamermuur belandde. In mijn jeugd zag je vaak Q65 in witte verf op muren staan; geen idee wat het betekende. Vlakbij het adres waar ik opgroeide is nu een gedenkteken voor de Q opgericht. En achteraf bleek dat ze ook in de buurt, op een woonboot aan de Soestdijksekade repeteerden. Ik vind het geweldig dat jongens, die echt niet zulke goede muzikanten waren, zo veel mooie liedjes hebben gemaakt.

Het gedenkteken is een geveltekst op een flatgebouwtje aan de Loevesteinlaan (hoek Meppelweg) als ode aan de band en herinnering aan het Beatstad-verleden van Den Haag Zuid West.

This is my life of sadness, this is The Life I Live
This is my life of gladness, this is The Life I live

Het was tevens hun grootste hit, dat bovendien als themalied gekozen is voor de Haagse politieserie Seinpost Den Haag. Andere bekende nummers zijn You’re The Victor, World Of Birds, From Above en Ann. Annie was de moeder van drummer Jay en tevens de naam van de woonboot waar ze repeteerden.

De ‘Kjoe’ had een stevige live-reputatie met wilde taferelen. Tijdens een optreden komt producer Peter Koelewijn in contact met de band, danig onder de indruk van het optreden en hun populariteit bij het groeiende legioen ‘langharig tuig’. Hij nodigt hen uit voor een auditie, waar twee eigen nummers opgenomen worden: And Your Kind en You’re The Victor. Bij het terugluisteren van de opnames is hij zo enthousiast, dat besloten wordt ze ongewijzigd op vinyl uit te brengen (januari 1966). Meningsverschillen, drugsgebruik en militaire dienst betekenen het einde van Q65 in 1968 en een korte reünie begin jaren zeventig kan de gloriedagen niet doen herleven. Pas na de Beatnach in 1980 is er hernieuwde aandacht, die in 1995 versterkt wordt door de eerdergenoemde uitzending van Classic Albums.

Welk nummer? Je zou verwachten iets van hun epische album Revolution. Die naam was niet alleen gekozen vanwege de stijl, maar ook omdat in die jaren Nederlandse bands meestal een elpee uitbrachten als compilatie van hun singles. Q65 deed het andersom, zodat men kon horen dat ze meer muziekstijlen konden spelen. Spontaniteit stond bij hen dan ook hoog in het vaandel. Ze onderscheidden zich van andere bands door steeds naar nieuwe dingen te zoeken. Zo stond er Bring It On Home op Revolution; een bijna veertien minuten durend nummer, midden in de nacht opgenomen. De studio was in diverse kleuren verlicht, de lucht was zwanger van de wierook en er werden joints gerookt.

Maar nee, ik vond 8mm-beelden van de Q in de Haagse dancing Marathon uit 1966 en zette daar I Despise You onder om een idee van de sfeer te geven. Echte Hagenezen zeggen overigens sfeiâh (met een w). De muziek komt het beste tot z’n recht met de volumeknop voluit.

Nog steeds kan je op sommige muren in Den Haag (enig sinds vervaagd) de witgekalkte naam Q65 zien staan. Misschien is het tijd deze in ere te herstellen?

Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.