We zijn allemaal keurig opgevoed, maar niks leuker, lekkerder of makkelijker dan het je bezondigen aan foute, ongezonde of ronduit smerige zaken. Van een vette hap naar binnen werken tot bakken in de zon, van het niet verschonen van je vaatdoek tot het gebruik van geestverruimende middelen.
Ook de muzikant is niets menselijks vreemd, dus een mooie reden om erover te zingen. Zo krabt Huub van der Lubbe van De Dijk al heel lang aan zijn kont en voert-ie geen reet uit. Lou Reed bezong de heroïne al voordat-ie het had aangeraakt. Lees over de slechte gewoonten van door velen adoreerde artiesten en voel je niet langer schuldig. Om ook goed te kunnen luisteren: haal eerst even de pink door je gehoorgang. En ach, who cares waar je de inhoud laat.
Keuze Hans Dautzenberg: Little Feat – Dixie Chicken (1973)
Coke en pizza
Ook muzikanten zijn net echte mensen, al pakken slechte gewoontes in de rockmuziek gemiddeld slechter uit dan in het normale leven. Mijn gewoonte om mijn geld liever te besteden aan de LP die ik vaker kan beluisteren, dan aan het concertkaartje voor een keer luisteren, maakt dat ik mijn fantasie de vrije loop kan laten in het speculeren over gemiste concerten. Op dat lijstje staat inmiddels ook het optreden van Little Feat op Pinkpop 1976. De Californische band was zeer geliefd bij collega-musici. Hoewel ik de kwaliteit onmiddellijk herkende, heeft het een tijdje geduurd voor ook bij mij het kwartje viel. Inmiddels reken ik de band tot mijn favorieten. En het concert van Pinkpop 1976 is te zien op Youtube en te koop op CD.
Voorman Lowell George had ook zo zijn slechte gewoontes. Ik vat ze even samen in een, op feiten gebaseerd, fictief doodsbericht.
29 juni 1979 – Vanochtend is de Amerikaanse muzikant Lowell George dood aangetroffen in een hotelkamer in Arlington (Va.). De omstandigheden waaronder hij is gestorven zijn onduidelijk. Volgens Marion Perkins, woordvoerder van Warner Brothers is hij overleden aan een hartstilstand. Dit wordt bevestigd door de lokale politie, maar volgens officiële mededelingen van het ziekenhuis is de doodsoorzaak nog onbekend. Getuigen hebben symptomen gezien die zouden wijzen op drugs, waarschijnlijk een overdosis cocaïne.
Welingelichte bronnen bestrijden de lezing van de politie en beweren dat George is overleden aan een pizza. Volgens gitarist Fred Tackett at George enkele dagen eerder tijdens een tussenstop met de tourbus in New Jersey in zijn eentje een hele pizza met alles erop, terwijl de rest van de zeskoppige band één pizza met kaas deelde. Tackett is ervan overtuigd dat de pizza de muzikant, die zwaarlijvig was, fataal is geworden.
Lowell George stond bekend om zijn slechte eetgewoontes. Regelmatig gaf hij zich over aan binge eten en binge drinken. Hij had last van gevaarlijk overgewicht. Ook zijn gewoonte om een mix van cocaïne en heroïne – zogenoemde speedballs – te nemen, heeft zijn gezondheid aangetast.
George is oprichter en leider van de Californische band Little Feat. Daarvoor speelde hij o.a. bij The Mothers of Invention van Frank Zappa. Recent bracht hij zijn eerste solo-album Thanks I’ll Eat It Here uit. Hij werkte verder ook aan albums van onder andere Bonnie Raitt, Robert Palmer, The Meters, Jackson Browne en James Taylor. Lowell George is 34 jaar geworden en laat een vrouw en twee kinderen na.
Little Feat vond met het derde album zijn klassieke bezetting én zijn eigen muzikale stijl. Titelsong Dixie Chicken is zoals dat heet ‘vintage Little Feat’. Hierbij een ‘mooie’ versie voor tv met enkele bekende gasten. Voor wie meer wil horen raad ik aan om eens te luisteren naar de 12 minuten durende Rockpalast versie.
Keuze Marcel Klein: John Martyn – Small Hours (1977)
Dodelijke slechte gewoonten
Slechte gewoonten, iedereen heeft ze natuurlijk. En iedereen ergert zich min of meer aan slechte gewoonten van een ander. Er zijn ook allerlei gradaties natuurlijk en de vraag is soms of het goede of slechte gewoonten zijn. Soms zijn er artiesten, waarvan je wellicht verwacht dat ze door die slechte gewoonten overlijden. my Winehouse is zo’n voorbeeld, maar wellicht zou je hetzelfde kunnen vertellen over Prince of Michael Jackson. Minder bekend is John Martyn, een Engelse singer/songwriter.
Tijdsgenoot en vriend van de te vroeg overleden Nick Drake begon hij zijn muzikale loopbaan al op 17-jarige leeftijd in de (internationale) folkwereld en leverde in zijn loopbaan 22 studioalbums af. Een paar van die albums zijn in het genre wereldberoemd geworden, maar in Nederland heeft hij nooit echt voet aan de grond gehad.
Waar zit de link tussen John Martyn en slechte gewoonten? Uiteindelijk is hij op 60 jarige leeftijd (in 2009) overleden aan de gevolgen van overmatig drank- en drugsmisbruik. Dit speelde al zijn halve leven, maar is uiteindelijk wel zijn dood geworden. Een andere slechte gewoonte is dat hij thuis niet altijd zijn handen thuis kon houden; wellicht ook wel ingegeven door de drank, maar dit loopt wel als een rode draad door zijn leven. Feit is dat je dit allemaal niet in zijn albums terug hoort. In het eerste deel van zijn loopbaan levert hij prachtige geïnstrumenteerde albums op, waarbij de stem rustig is en de muziek hier prima bij past. Ook de teksten zijn van hoog niveau. Echter, in de jaren ’80 wordt dit allemaal een stukje minder, terwijl hij zich vanaf de negentiger jaren weer een beetje herpakt, maar zijn stem wordt langzamerhand wel minder en de jaren van drank en drugs eisten zijn tol. Jammer dat zo’n man uiteindelijk (zoals vele anderen) door slechte gewoonten eerder sterft.
In de zeventiger jaren zijn er dus een aantal mooie albums uitgekomen. Zijn meest bekende album is One World uit 1977. Geholpen door onder andere Steve Winwood maakte hij heerlijke muziek, mooie stem en heerlijk uitgesponnen nummers, waarbij wellicht het nummer Small Hours het meest bijzondere is. Het nummer is uiteindelijk buiten (laat in de avond) opgenomen en op de opname hoor je het water in het meer, diverse dierengeluiden en andere natuurgeluiden. Een bijzondere manier van opnemen die bij hem paste.
Keuze Tricky Dicky: Oasis – Cigarettes & Alcohol (1994)
Ich habe es nicht gewußt
Elk mens heeft slechte gewoonten. Sommige zijn zelfs zo ingeslepen dat we niet eens meer weten dat we ze hebben of doen. Neuspeuteren. Neus ophalen. Kont krabben. Het zaakje even op de juiste plek duwen. Niezen zonder een hand voor de mond. Handen niet wassen na een bezoek aan de WC. Ruften. Nagelbijten. Smakken. Slurpen. Boeren. Ik kan nog wel even doorgaan, hoor. En alsof we hier al niet genoeg aan hebben zijn er ook nog stimulerende middelen, zoals rookwaren, alcohol en drugs.
Ook ik ben schuldig. In mijn teens heb ik een tijdje gerookt. Smerige gewoonte, overigens. ’s Ochtends wakker worden met een smaak van oude lappen in je mond en stinkende kleding in de hoek. In die tijd speelde ik wekelijks fanatiek voetbal, maar ik verviel steeds eerder in een komische versie van een hijgend hert. Ik ben toen acuut gestopt. Gelukkig had ik nog een andere slechte gewoonte. Niet dat ik met de fles in de arm rondliep, maar een gezellig drankje wees ik niet af. In mijn vrij gezellige dagen werd ook ik wel eens wakker met een kater van hier tot Tokyo om elke keer weer te zeggen; dit nooit meer. Ah, weer een slechte gewoonte. Ik breek beloftes aan mijzelf. Nieuwjaarsresoluties zijn ook niet aan mij besteed.
Maar de broertjes Gallagher en met name Noel van Oasis hebben veel meer slechte gewoonten. Cigaretten, alcohol, drugs, constante ruzies én plagiaat! Eerst met betrekking tot Whatever, die wel heel veel gelijkenis met The Rutles’ How Sweet To Be An Idiot heeft. Ich habe es nicht gewusst, zei onze Noel. Ja ja, how sweet to be an idiot. De tweede was voor Shakemaker waarbij hij tekst en melodie ‘leende’ van The New Seekers’ I’d Like To Teach The World To Sing. En omdat dit ooit legaal voor een Coca Cola-reclame was gebruikt deed het cola-merk ook mee in de rechtszaak. De reactie van Gallagher: we drinken nu uitsluitend Pepsi. De derde keer was het lied Step Out dat als bonustrack op Morning Glory stond en verdomd veel op Stevie Wonder’s Uptight leek. Maar ook hun ‘statement’ Cigarettes & Alcohol is een mix van geleende riffs: Get It On van T. Rex, Little Queenie van Chuck Berry én C’mon Everybody van Humble Pie.
Noel Gallagher heeft nog een slechte gewoonte. Musici afzeiken.
– Paul McCartney, one of the best songwriters of all time, has only produced manure for the past 25 years.
– I feel sorry for Keane. No matter how hard they try they’ll always be squares.
– Nothing bothers me more than when groups like Pearl Jam and Nirvana whine and moan and complain about life and being famous.
– Twenty years from now, will we listen to Lady Gaga? No. She might think she is making a stand for the freaks and the weirdos. But they’re not going to have any decent fucking music to play are they?
– Just because you sell lots of records it doesn’t mean to say you`re any good. Look at Phil Collins.
Dé personificatie van alle slechte gewoonten.
Keuze Henk Tijdink: The Offspring – Bad Habit (1994)
Ongenuanceerd?
Als je jong bent, dan ben je lekker ongenuanceerd. Dat begint al in de kindertijd en komt tot volle wasdom in de pubertijd. Met het klimmen der jaren wordt we allemaal wat milder. Het inzicht nestelt zich in je dat je de wijsheid en waarheid ook niet in pacht hebt, dat zaken zelden zo belangrijk zijn als je eerst wilde geloven en dat anderen soms ook het gelijk aan hun kant hebben.
Het perspectief waarmee je naar een situatie kijkt bepaalt alles. Want wat is goed en wat is slecht? Neem nu een ‘gunstige beenbreuk’ is. Hoezo gunstig?! Een positieve zwangerschapstest leidt veelal tot vreugde. Een positieve HIV-test daarentegen…. Goed en slecht: behoorlijk paradoxaal.
Voordat het al te filosofisch gaat worden, het is tenslotte een blog over muziek: The Offspring. Stiekem was ik altijd al een liefhebber van hen, maar het was not done om van The Offspring te houden. Of, nog erger, fan te zijn. Het ongenuanceerde argument: ze hebben succes, dus ze zijn commercieel was voldoende om ze direct af te serveren. Want commercieel was een vies woord.
Dead Kennedys, Sex Pistols & Ramones werden juist wel goed gevonden. Het argument was ook even eenvoudig als ongenuanceerd: ze zijn ouder en schoppen tegen de maatschappij. En vooral dat laatste was belangrijk. Want de maatschappij deugd natuurlijk niet. Daar waren we met onze 16 levensjaren wel over eens. Althans, we namen het als een voldongen feit aan.
Maar nu, 25 jaar na de release, kan ik er wel voor uitkomen dat het album Smash voor mij nog niets aan kracht ingeboet heeft en dat Dead Kennedys en Sex Pistols mij echt niets meer doen. Natuurlijk zijn de hits Self Esteem en Come out and Play grijsgedraaid, maar een ondergewaardeerd pareltje op dit album is toch wel Bad Habit. Energiek, strakke drum. Niets op aan te merken!
Zit ik alleen nog met de vraag of ongenuanceerdheid wel een slechte eigenschap is? Volgens mij is ongenuanceerdheid de onwil om te luisteren naar andermans argumenten en dit mee te nemen in je meningsvorming. En wat gebeurt er tegenwoordig op social media en in de politiek? Polariserende politieke discussies, het kwetsen-om-te-kwetsen, kwetsbaarheid niet zien als emotie, maar onkwetsbaarheid juist als recht, de voortdurende zoektocht naar de publieke erkenning van het eigen gelijk. Perspectief lijkt soms ver te zoeken in deze tijdsgeest. Ik neig dus naar een volmondig ‘ja’ als antwoord op de vraag.
Misschien is het daarom tijd, hoe paradoxaal ook, voor een nieuwe golf maatschappij kritische punkrock? Er is immers genoeg waar nog tegenaan geschopt kan worden!
Keuze Freek Janssen: Racoon – Side Effects (2001)
Sterk staaltje songwriting
Voordat ik aan mijn eigen verhaal begin, mag ik nog even een suggestie doen op basis van de bijdrage van Tricky Dicky? Dat liedje van Oasis is inderdaad best geinig, maar als je die cigarettes nu inruilt voor chocolate milk en die arrogante Britten aan de kant zet voor een veel sympathiekere Canadees, dan krijg je, juist ja: Cigarettes and Chocolate Milk van Rufus Wainwright.
Maar ik ga voor een ander sympathiek liedje, vandaag. Van een band die tegenwoordig moeiteloos mee zou kunnen doen (net als Oasis eigenlijk) aan de battle van vorige week – artiesten die je love to hate. Ik blijf een voorvechter voor wat deze band in het begin van haar carrière gemaakt heeft. Dan gaat het vooral om het debuut Till Monkeys Fly (poprock met veel bravoure) en de geflopte opvolger Here We Go, Stereo. Zo veelzijdig als op die plaat is Racoon nooit meer geworden.
Side Effects gaat over hoe je jezelf voor de gek kunt houden dat je niet wist dat roken en drinken slecht voor je is. Het begint zoals zo veel liedjes van Racoon: aardige melodie, kabbelt allemaal lekker voort, maar een dijk van een hit is het niet. Maar bij de refreinen (en vooral bij de brug) hoor je dat de Zeeuwse mannen hier toch echt wel een sterk staaltje songwriting hebben neergezet.
Jammer alleen dat het album nauwelijks iets deed, waardoor ze hun toevlucht steeds meer gingen zoeken in liedjes die op alle Nederlandse mainstream-radiozenders gedraaid zouden kunnen worden.
Keuze Ronald Eikelenboom: Gogol Bordello – Alcohol (2007)
Dertig minuten
Als je de onderzoeksrapporten van de afgelopen weken moet geloven dan kan je maar beter helemaal niet meer drinken. Niet met mate, en niet alleen. Elke alcoholconsumptie zou goed zijn voor 30 minuten korter leven. Wat je dan wel moet drinken? Geen frisdrank of sapje, want daar zit die andere sluipmoordenaar, suiker, in. Koffie, thee en water is het beste. Of liever nog enkel lauw water, want koffie heeft cafeïne en thee iets soortgelijks, ook niet goed. Waar is de tijd gebleven dat een wijntje per dag de dokter weg houdt? Of dat het altijd wel ergens ter wereld vijf uur is?
En natuurlijk. Ik heb het vaak genoeg fout zien gaan, en zelf heb ik ook wel eens iets te diep in het glaasje gekeken. Meer dan eens heb ik dingen gedaan waar ik een dag later in nuchtere toestand van dacht ‘dat had ik niet moeten doen’.
Yeah, oh yeah, you seen me walk on burning bridges
Yeah, oh yeah, you seen me fall in love with witches
And you know my head is held inside by stitches
Yet you know I did survive all of your lonely sieges
En vaak ook dacht ik die dag er na ‘vanaf nu drink ik enkel nog lauw water’, maar telkens weer is daar de aantrekkingskracht van alcohol. Een dorstlessend biertje. Een gezellig wijntje. Een goeie whiskey. Met mate. Liever af en toe 30 minuten korter, dan saai.
And you know that I’ll pick up every time you call
Just to thank you one more time
Alcohol, alcohol, alcohol
Keuze Willem Kamps: Princess Chelsea – The Cigarette Duet (2011)
Speeldoosjesmuziek
Ah joh, dat ene sigaretje. Zo slecht kan dat niet zijn, probeert ze, maar manlief vindt het niks.
Schatje, hou je soms niet van me? Het maakt me verdrietig.
Kom, dat ene sigaretje, jij deed het vroeger ook!
Maar dat was anders. Ik heb ze niet meer nodig om cool te zijn, kaatst hij terug.
Zo start het gekibbel in The Cigarette Duet van Princess Chelsea. Zij, Chelsea Nikkel, en hij, Jonathan Bree, beiden uit Nieuw Zeeland, klinken hier als Nancy Sinatra en Lee Hazlewood in hun beste jaren klonken in de sixties. Vooral de stem van de heren komt vrijwel overeen. Luister maar eens naar Some Velvet Morning, wat toevallig ook een driekwartsmaat kent, vrij ongebruikelijk in de popmuziek. Behalve dan de popmuziek van tweede helft negentiende eeuw, dankzij walskoning Johann Strauss Jr.
Ondertussen gaat het gesteggel van Chelsea en Jonathan door, dat het maar een van ene Jamie-Lee gekregen Marlboro Light is en dat hij overweegt zowel Jamie-Lee als haar te gaan slaan. Als ze dan niet stopt?! Hoewel hier ten lande The Cigarette Duet een redelijk ondergewaardeerde status heeft, is dat elders anders. De clip van het nummer kent ruim veertig miljoen (!) views. Misschien wel daarom dat vooral de clip is gecoverd. Zo bestaan een Turkse, Duitse, Italiaanse en zelfs Russische versie.
Op zich snap ik hem wel. Dat roken is behalve ongezond ook ronduit smerig. Die gore nicotinelucht: om haar heen, in haar kleren, in haar roze haar, uit haar mond. Maar, inmiddels weten we uit recent wetenschappelijk onderzoek dat hij met enige boter op z’n hoofd rondloopt. Zijn glas bier verkort ook zijn leven. En het pak slaag dat hij in gedachte heeft is ook geen beste gewoonte. En dan heb ik het nog niet eens over de jacuzzi waar het stel in zit (milieubelastend). Nee, al met al een hypocriet samengaan van foute zaken. Het is hen vergeven, want prachtig verpakt in heerlijke speeldoosjesmuziek. Ondeugd in een welluidend jasje.
Keuze Alex van der Meer: A Giant Dog – Sleep When Dead (2016)
Weinig kans op slapen
Ik was net thuis en het was weer eens behoorlijk mis gegaan. De avond ervoor was het nog gezellig om even met de jongens naar de kroeg te gaan. Voor het slapen nog een paar biertjes. Maar al snel hoorde ik mezelf zeggen: Ga maar naar huis, ik ga nog eventjes door. En om 6 uur in de ochtend na een nacht alles weer willen zien, alles weer willen horen, en alles weer willen ervaren, rolde ik terug naar huis. Over twee uur weer aan het werk, zucht, en het was nog maar maandagochtend, dus nog een hele week te gaan.
Jong was ik, met gemiste kansen op zak, dus de slaap was iets wat eraan moest geloven. De nacht was verleidelijk, vijfentwintig jaar geleden. Monster en mooie vrouw tegelijk. Ze slokte me op, liet me steeds maar weer doorgaan en doordraaien, en uiteindelijk werd ik in de ochtend altijd weer uitgespuugd. Altijd te laat en ook altijd te vroeg. Zes uur in de ochtend: rillend van de alcohol in mijn lijf, ziek van al die sigaretten. Ik was geen mens, ik verloor bijna mijn baan. De energie was voor de nacht, het leven overdag vooral bijzaak.
Als geen andere huidige band weet A Giant Dog wat het is om vol energie los te gaan. Ook als het eigenlijk niet meer kan. Sleep When Dead gaat precies over mijn urgentie van toen om de nachten door te moeten halen. Vuig, hard en verleidelijk knalt dit nummer nu veilig bij mij thuis door de speakers. Ik ben veel rustiger geworden, en wijzer. Maar de goede dingen vanuit die tijd zijn gebleven. Ik kan nog steeds heel intens genieten van muziek. En deze heerlijke bak herrie hoort daar ook zeker bij. Als uitgeslapen persoon weet ik dat slaaptekort ongezond is. Maar van deze muziek wil ik heus nog wel even wakker liggen.
Keuze Remco Smith: The Last Shadow Puppets – Bad Habits (2016)
Branie
Uiteindelijk viel de tweede Last Shadow Puppets een beetje tegen. Zeker in vergelijk met die prachtige zwierige eersteling. Miles Kane en Alex Turner hadden op The Age Of The Understanding een fraaie wall of sound gecreëerd, rijk georkestreerd, met een heel ander geluid dan verwacht mocht worden op basis van hun eigenlijke bandjes.
Van de vorige jaar verschenen tweede plaat beklijft voor mij eigenlijk alleen Bad Habits. Een lekker branie liedje, vergelijkbaar met het solo geluid van Miles Kane.
Of de tekst nu echt gaat over slechte gewoonte? Geen idee….
Deep Trouble
Red Lollipop
Pale Faces
Oh Yeah
Het zal wel, maar een lekker doordeinend rockliedje is het wel.
[polldaddy poll=9987136]
