Lieve Joni,
Eigenlijk moet ik natuurlijk mevrouw Mitchell zeggen. Dat heb ik geleerd van mijn ouders. Dat is respectvol. Toch gok ik op ‘Lieve Joni’. Ik hoop dat je het me niet kwalijk zult nemen. Het voelt namelijk zo vertrouwd. Jouw muziek danst al vele jaren zo prachtig vederlicht door m’n hoofd. Het is er soms ineens, zo vanuit het niets. Maar niet altijd hoor, ik bedoel, soms is het er een hele tijd niet. Wat zeker is, is dat het altijd weer terugkomt. We zijn beide Schorpioen trouwens, bijna op dezelfde dag geboren. Geen idee of je er wat mee hebt, met sterrenbeelden en alles, maar het schoot me ineens te binnen.
Ik ben zo benieuwd hoe het met je is. Gewoon, uit een stukje bezorgdheid. Het was behoorlijk schrikken namelijk, zo’n 3 jaar geleden, toen we ineens hoorden dat je een aneurysma in je hersenen had en je pas na een paar dagen werd gevonden. Uiteindelijk werd je alsnog met spoed opgenomen. Vreselijk. Daarna was het mij lang niet duidelijk hoe het met je ging. Dat maakte me een beetje bang, een beetje onbehagelijk. Maar gelukkig ben je er nog. Ik las dat het beter met je ging. Dat was fijn te lezen. En ineens stond je daar in de krant vorig jaar, met een foto. Je vertrok bij het verjaardagsfeestje van vriend Elton John. Och lieve Joni, wat zag je er goed uit, zittend in je rolstoel als een dame. Het hoofd omhoog. Stralend. Ik bleef naar je kijken. Je haar zat ook zo mooi. Zilvergrijs, prachtig opgestoken. Het ontroerde me intens. Alles wat je hebt doorgemaakt in dat leven van je. Mens, wat heb je geleefd. En daar zat je dan, nog steeds fier rechtop. Everybody’s saying that hell’s the hippest way to go, well I don’t think so. But I’m gonna take a look around it though. Blue, I love you…
Ik hoop dat het langzaam inderdaad wat beter met je gaat. Je leeft verder een teruggetrokken leven. Je schildert, naar het schijnt. Ik zie dat voor me. In je grote huis. Alleen nog steeds. Zachtjes wat Jazz op de achtergrond. Rook je eigenlijk nog? Dat favoriete ding dat je altijd zo graag deed? Die vier pakjes die je stem veranderde in een gruizige doorleefde bariton? Vastgeklemd tussen de bruinverkleurde vingertoppen van die oude handen die ooit zoveel en zo mooi gitaar speelden? Ik haat roken, maar ik gun het je van harte.
Heb je soms nog wel eens een gitaar vast? Of hijs je het fragiele lijf af en toe stiekem toch achter je piano, gewoon voor het gevoel? Het maakt niets uit natuurlijk, maar het lijkt me zo in je systeem zitten. Van binnen ben je nog steeds die prachtige ranke verschijning met dat bleke ietwat spitse gezicht van een jaar of 20 oud. Joni, Joni, het moet toch nog tussen de oren zitten? Al die mannen. Graham Nash. James Taylor. David Crosby. Chuck Mitchell natuurlijk ook, dat kan niet anders; je draagt immers nog steeds zijn naam. En Leonard Cohen, nog zo’n grote Canadese woordkunstenaar. Mis je hem nog wel eens? Ook hij is er niet meer. Nog zo’n iconische stem die voor altijd zal zwijgen. Denk je daar wel eens aan? Don’t it always seem to go, that you don’t know what you’ve got ’til it’s gone?
De tijd gaat ook snel, dat merk ik ook. Tweeëndertig inmiddels. Ok, je lacht er waarschijnlijk om want laten we wel wezen, jij bracht het album Blue uit op je 27ste. Dat kan natuurlijk ook. Ik wil alleen maar zeggen, het gaat snel. Voor mijn gevoel was ik zelf ook net nog maar 27 jaar. En zie hier, we zijn vijf jaar verder. Soms ben ik een beetje melancholisch. Just a little green, Like the color when the spring is born…
Wat ik ook nog even wil zeggen, is een simpel ‘dank je’. Voor je muziek. Die prachtige stem. Die prachtige muziek. Gewoon, voor het er gewoon zijn. Je nummer Both Sides Now, in de heruitvoering uit 2000 vooral, raakt me tot in het diepst van m’n ziel, keer op keer. Het heeft me geholpen in moeilijke perioden. Depressie met name. Dan komt het aan. Ouder worden (daar gaan we weer) is soms confronterend. Je komt er ineens achter dat het leven niet enkel een zorgeloze ladder omhoog is. Sommige mensen doen dat graag geloven (fuck you instagram), maar het is echt niet zo.
Rows and flows of angel hair
And ice cream castles in the air
And feather canyons everywhere
I’ve looked at clouds that wayBut now they only block the sun
They rain and snow on everyone
So many things I would have done
But clouds got in my wayI’ve looked at clouds from both sides now
From up and down, and still somehow
It’s cloud illusions I recall
I really don’t know clouds at all
Niets raakt me zo als het over het leven gaat als deze tekst. Het leven is gewoon soms een enorme bitch met lange nagels die je onverwachts half open krabben. Maar hoor mij nou eens het leven uitleggen aan dé Joni Mitchell. Alsof ik ongevraagd schilderles geef aan Picasso. Een beetje ongemakkelijk. Sorry.
Heb je nog steeds zo’n bloedhekel aan Madonna trouwens? En aan Bob Dylan? Of pomp je er toch af en toe stiekem wat Material Girl of Like A Rolling Stone doorheen in huize Mitchell? Jou een beetje kennende niet. Het lijkt me gewoon een geinig idee. Hoe dan ook, ik ga afronden lieve Joni. Ik hoop dat het goed met je blijft gaan nog even. Dat zou fijn zijn. Je bent, zonder het te weten, een belangrijk onderdeel van m’n leven geworden. Jouw muziek laat me zweven. Jouw muziek laat me huilen. Jouw muziek maakt me blij. Jouw muziek doet me leven. Dank je lieve Joni. Voor alles. Het ga je goed.
I remember that time you told me
You said, “Love is touching souls”
Surely you touched mine
‘Cause part of you pours out of me
In these lines from time to timeOh, you’re in my blood like holy wine
You taste so bitter and so sweet
Oh, I could drink a case of you, darling
And still I’d be on my feet
I would still be on my feet
